Έλληνες εναντίον Ελληνισμού;

Η φωτογραφία είναι από τον βανδαλισμό του αγάλματος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην οδό Σταδίου, τις 8 Μαρτίου 2021

Μιχάλης Α. Μελετίου (βιολόγος MSc, συγγραφέας)

Το κείμενο γράφηκε ενώ στην επικαιρότητα «κυριαρχούν» τα ακόλουθα θέματα:
Η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα και οι διαδηλώσεις υπέρ του.
Το τουρκικό ωκεανογραφικό Τσεσμέ πλέει στο Αιγαίο.
Η πανδημία του κορωνοϊού και το συνεχιζόμενο lockdown.
Οι βιασμοί και τα περιστατικά παιδεραστίας στον καλλιτεχνικό χώρο.
Τα περιστατικά αστυνομικής βίας εναντίον πολιτών για απείθεια.

Η «υπόθεση εργασίας» αυτού του κειμένου είναι ότι κανείς από εμάς δεν αγαπά πλέον την Ελλάδα. Πρόκειται για μια βαρύτατη κατηγορία. Η βαρύτερη και η πιο επονείδιστη που μπορεί να διατυπωθεί εναντίον ενός πολίτη. Πόσο μάλλον εναντίον ενός Έλληνα πολίτη. Και δεν πρόκειται για μια κατηγορία ανεδαφική που στερείται σοβαρότητας. Όσο ανορθόλογη κι αν ακούγεται, όσο χοντροκομμένη και αφοριστική, σχεδόν παιδιάστικη και γεμάτη συναισθηματισμό, τόσο πιο αληθινή είναι. Κι αν η υπόθεση αυτή σας γεμίζει με αγανάκτηση τους περισσότερους, μην ρίχνετε το φταίξιμο μόνο σε εμένα που την διατυπώνω. Ρίξτε και το φταίξιμο στη γνώμη σας. Γιατί αυτή είναι χρόνια τώρα αγύριστη μέσα στα κεφάλια σας. Γιατί η γνώμη σας θεωρεί πως μόνο αυτή είναι η σωστή και καμιά άλλη. Η πραγματικότητα όμως, έτσι όπως αυτή αποκρυσταλλώθηκε μέσα από την εμπειρία της Ιστορίας, καταδεικνύει και πιστοποιεί ότι όποιος έτσι στοχάζεται για λογαριασμό του, μόνο κενότητα βασιλεύει μέσα στην καρδιά του[1]. Δώστε λοιπόν για λίγο τόπο στην οργή και ακούστε και τη δική μου γνώμη. Είναι μια γνώμη εγερτήριος. Είναι μια γνώμη δίκην εναγώνιου θυμιάματος μπροστά σε έναν αλλοπρόσαλλο βωμό, όπου το σφάγιο προσέρχεται αυτοβούλως και με όψη ανυποψίαστη.

Στον διάλογο «Πρωταγόρας» ο Πλάτων μας ενημερώνει ότι για να ζήσουν οι άνθρωποι μαζί και αρμονικά, στα πλαίσια της Πολιτείας, πρέπει αυτοί να κοσμούνται τόσο από δικαιοσύνη, όσο και από αιδώ (320c-323a). Έτσι αποφάνθηκε ο Ζευς, που αυτός όσο κανένας άλλος γνώριζε τα πράγματα των ανθρώπων. Και έκτοτε ὁ ἄνθρωπος θείας μετέχει μοίρας.

Έγινε λοιπόν κατανοητό από αρκετά νωρίς στην ελληνική Ιστορία ότι οι γηγενείς αυτού του τόπου πάσχουν σοβαρά στους δύο αυτούς τομείς. Πάσχουν τόσο, που αδυνατούν να συγκροτήσουν Πολιτεία που να αμβλύνει τις αντιθέσεις αναμεταξύ τους. Και είπαν με τη φαντασία και με το λογικό τους, ότι η Θέμις, η θεά της Δικαιοσύνης, πρέπει να έχει τα μάτια της κλειστά προκειμένου να μένει ανεπηρέαστη. Κατάλαβαν ότι ο άνθρωπος που βλέπει, καμιά φορά τυφλώνεται, και δεν μπορεί να είναι δίκαιος. Ενώ ο τυφλός, που γνωρίζει τις βουλές των θεών, μπορεί και βλέπει καλύτερα[2]. Επίσης, χρειάζεται να διαθέτε

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο