Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους “Γερμανοτσολιάδες”, τους “Κουΐσλινγκ” κ.λπ.;
Μάταια προσπαθούσαν οι λογικοί να εξηγήσουν ότι, μπορεί η Γερμανία να ήταν εκείνη που καθόταν στην θέση του οδηγού αλλά επί του πρακτέου, απλά εκπροσωπούσε τις υπόλοιπες χώρες-δανειστές.
Χώρες οι οποίες ήταν πολύ περισσότερο αρνητικά διατεθειμένες και ζητούσαν πολλά περισσότερα “ανταλλάγματα”. Απλούστατα, διότι το επίπεδο ζωής των κατοίκων τους ήταν σαφώς χειρότερο από εκείνο των Ελλήνων. Γεγονός που έκανε πολιτικά αδύνατη την εξήγηση από π.χ. την σλοβακική κυβέρνηση στους συνταξιούχους της χώρας της γιατί θα έπρεπε η Σλοβακία να δανείζεται ώστε να δανείζει την Ελλάδα, ενώ οι ίδιοι ελάμβαναν συντάξεις 40-50% μικρότερες από τις ελληνικές. Κανείς δεν ήθελε ν’ ακούσει…
Φυσικά, μοναδικό αποτέλεσμα αυτής της στάσης των Ελλήνων, ήταν να εκνευριστούν οι Γερμανοί και να γίνουν και οι ίδιοι πραγματικά σκληροί στις απαιτήσεις τους.
“Κέρδος” για την Ελλάδα και τους Έλληνες; Μόνο μεγαλύτερες δυσκολίες στη δημοσιονομική προσαρμογή, δηλαδή περισσότερος πόνος για τον μέσο Έλληνα φορολογούμενο.
Μια αντίστοιχη κατάσταση βιώνουμε ξανά, τις τελευταίες εβδομάδες.
Η Τουρκία αποφάσισε να προβάλει τις (υπερβολικές και κατά το ήττον ή μάλλον παράνομες) διεκδικήσεις της στην Αν. Μεσόγειο, καταστρατηγώντας κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος και της Κύπρου.
Η Γερμανία, ως προεδρεύουσα της ΕΕ, ανέλαβε μεσολαβητικό ρόλο.
Καθώς όμως ουσιαστική παραβίαση (δηλαδή έρευνα με κάτι περισσότερο από κύματα sonar) δεν πραγματοποιήθηκε, κρατά μία στάση “ίσων αποστάσεων”. Σε ορισμένες περιπτώσεις αλλάζει ελαφρά στάση, προς τη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά η γενική της θέση είναι “ουδέτερη”.
Αυτό δεν αρέσει καθόλου στην Ελλάδα και την Κύπρο, φυσικά. Απόλυτα κατανοητό και δίκαιο μεν στην πρώτη ματιά αλλά εν τούτοις, αυτή είναι η ενδεδειγμένη στάση για τη Γερμανία.
Μακροχρόνια θ’ αποδειχθεί ωφέλιμη, για όλη την Ευρώπη.
Πρώτον διότι κανείς, ποτέ δεν θ’ αποδεχθεί ένα μεσολαβητή που επιδεικνύει ξεκάθαρη εύνοια υπέρ της άλλης πλευράς.
Άρα εφόσον η Γερμανία στηρίξει φανερά τις ελληνικές και κυπριακές θέσεις δεν θα γίνει αποδεκτή από την Τουρκία και αυτό μόνο καλό δεν μπορεί να είναι, διότι θα πρέπει να αναμιχθεί “ουδέτερος” (θυμηθείτε τι έχει πετύχει π.χ. η ΟΗΕ στην Κύπρο).
Δεύτερον, η Γερμανία ως προεδρεύουσα χώρα, εκπροσωπεί τα συμφέροντα όλων των χώρων της Ένωσης, όχι μόνο τα ελληνικά ή τα κυπριακά.
Τα ισπανικά συμφέροντα ξεκινούν από τη ναυπήγηση ενός τουρκικού αεροπλανοφόρου και φθάνουν σε πολύ ανεπτυγμένες εμπορικές σχέσεις συνολικού ύψους μεγαλύτερου των €100 δισ. (συμπεριλαμβανομένου του εμπορίου “απομιμήσεων”).
Τα γερμανικά ξεκινούν από τη ναυπήγηση έξι υποβρυχίων της κλάσης “Παπανικολής”, περνούν από τα εκατομμύρια Τούρκων που έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία και καταλήγουν σε εμπορικές σχέσεις που το συνολικό ύψος τους πλησιάζει τις ισπανικές.
Εκείνα της Ιταλίας ξεκινούν από τα εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων και ηλεκτρικών συσκευών στην γείτονα, περνούν από τα πετρέλαια (και) της Λιβύης και καταλήγουν σε πολλά δισ. εμπορίου “αντιγράφων” αλλά και αγοράς ελικοπτέρων κ.ά.
Αυτά δε είναι μόνο τα 3 πρώτα ονόματα ευρωπαϊκών χωρών, με μεγάλες συναλλαγές με την Τουρκία. Ακολουθούν πολλά ακόμη (Ολλανδία, Σουηδία κ.ά.). Μιλάμε για πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν υπάρχει περίπτωση η Ευρώπη να σταθεί εχθρικά απέναντι στην Τουρκία, χωρίς να υπάρχει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ λόγος.
Η Ελλάδα πρέπει να το καταλάβει και να φερθεί έξυπνα.
Δεν καταστρέφεις τέτοιες σχέσεις, για λίγες κουβέντες “τσαμπουκά” και μερικές βόλτες σε διεθνή ύδατα. Εάν το έκανες, δεν θα ήσουν Ευρωπαϊκή Ένωση…
Εάν η Τουρκία επιχειρήσει π.χ. να χρησιμοποιήσει γεωτρύπανο σε υφαλοκρηπίδα ευρωπαϊκής χώρας, η κατάσταση και τα δεδομένα θα είναι πολύ διαφορετικά.
Μέχρι τότε όμως, το μόνο που πετυχαίνουν όσοι κατηγορούν δημόσια τη Γερμανία ή τους υπόλοιπους Ευρωπαίους για μεροληψία υπέρ των Τούρκων (σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία), το μόνο που κατορθώνουν είναι να δημιουργούν κακό κλίμα για τα ελληνικά συμφέροντα, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Δυσκολεύοντας με αυτόν τον τρόπο την δουλειά εκείνων που θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα και την Κύπρο.
Το παράδειγμα των Γερμανοτσολιάδων της “μνημονιακής” περιόδου, είναι νωπό ακόμη! Ας γίνει το πάθημα, μάθημα!
Οι κραυγές που ακούγονται κατά των Ευρωπαίων για την στάση τους στα ελληνοτουρκικά, μόνο τα συμφέροντα της χώρας δεν βοηθούν.
Θυμίζουν τους Έλληνες ποδοσφαιροπατέρες, οι οποίοι ωρύονται για “την αδικία” πριν από τον αγώνα, για να προκαταλάβουν μια εύνοια του διαιτητή.
Στο Ελληνικό ποδόσφαιρο αυτό λειτουργεί συχνά-πυκνά! Στους Ευρωπαϊκούς αγώνες όμως κάθε άλλο παρά θετικά αποτελέσματα έχει φέρει…
Μήπως λοιπόν να δούμε μερικά σφυρίγματα του διαιτητή, πριν τον καταδικάσουμε;
Ούτως ή άλλως, να τον “επηρεάσουμε”, αποκλείεται!
Πέτρος Λάζος
capital.gr
%%show_iframe%%