Η επίσημη κρατική χρεοκοπία το 2010 οφείλεται κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό στο συνταξιοδοτικό μας σύστημα, ένα σύστημα που παρήγε ορδές από σαρανταπεντάρηδες συνταξιούχους με δεκαπέντε χρόνια ένσημα και συντάξεις επιδοτούμενες με απίστευτα ποσά από τους φόρους ενός ολοένα και μικρότερου ιδιωτικού τομέα.
Ενώ έφευγαν οι υγιείς επιχειρήσεις για πιο φιλόξενους επιχειρηματικά προορισμούς και κάποιες έκλειναν μη αντέχοντας την φορολογική αφαίμαξη, το πολιτικό σύστημα αύξανε συντάξεις και συνταξιούχους με κρατικά δανεικά.
Οι περικοπές στις συντάξεις ήταν όχι απλά μονόδρομος αλλά το πιο κοινωνικά δίκαιο μέτρο που μπορούσε να αποκαταστήσει προσωρινά την βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού, ώστε στο πλαίσιο μίας περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής να αναδιατάξει ανθρώπινους και κεφαλαιακούς πόρους σε μία αναπτυξιακή προοπτική.
Έγινε μόνο το πρώτο, καθώς πολίτες εθισμένοι να μετρούν από την πρώτη μέρα «πόσες έμειναν» μέχρι τη σύνταξη, ψήφισαν για να φέρουν στην κυβέρνηση το χειρότερο μέρος του πολιτικού μας συστήματος, που το 2015 βύθισε την χώρα σε νέο υφεσιακό σπιράλ υπονομεύοντας όχι απλά την οικονομία αλλά και τα θεμέλια του πολιτεύματος, την ίδια την Δημοκρατία.
Το 2015 η νεοσταλινική συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε την ακροδεξιά ως κυβερνητικό εταίρο και μετά από πέντε μόλις χρόνια στέλνει την νεολαία της να κατασκηνώσει στον Γράμμο για να τιμήσει τον αγώνα του ΔΣΕ, να σύρει με εμφύλιο πόλεμο τη χώρα μας στα δεσμά του κομμουνιστικού ερέβους.
Κληρονόμος της χειρότερης εκδοχής του πολιτικού μας συστήματος ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνει σήμερα κριτική στην κυβέρνηση που προσπαθεί σεβόμενη την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης να εφαρμόσει την απόφαση του ΣτΕ για τις περικοπές στις συντάξεις.
Το ζήτημα είναι:
Τι είδους πολιτειακή οργάνωση είναι αυτή όπου η Δικαστική εξουσία μπορεί να ασκεί οικονομική πολιτική ικανή να ανατρέψει την δημοσιονομική πολιτική της Εκτελεστικής εξουσίας;
Μιλάμε για ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ξεχνώντας ότι το Σύνταγμά μας προστατεύει την ανεξαρτησία κάθε μιας από τις τρείς διακριτές εξουσίες.
Πόσο ανεξάρτητη είναι όμως μία κυβέρνηση όταν η Δικαιοσύνη μπορεί κρίνοντας ένα νόμο αντισυνταγματικό να αλλοιώσει ή και να ανατρέψει ολόκληρο τον οικονομικό σχεδιασμό της επίσης ανεξάρτητης (και εκλεγμένης νόμιμα) Κυβέρνησης;
Πόσο χαρούμενοι μπορούμε να είμαστε, πόσο ήσυχοι μπορούμε να κοιμόμαστε όταν πρόκειται να εισπράξουμε αναδρομικά που τα κλέβουμε από τα παιδιά μας;
Πόσο περισσότερο υποκριτές μπορούμε να γίνουμε εμείς οι παππούδες και οι γιαγιάδες όταν ετοιμαζόμαστε να ενθυλακώσουμε την υπονόμευση του εργασιακού και του επιχειρηματικού μέλλοντος των παιδιών και των εγγονιών μας;
Πόσο μικρόνοες γινόμαστε όταν αντικαθιστούμε κάθε τόσο ένα ακόμα κομμάτι Λογικής με ένα κομμάτι προσωπικής ιδιοτέλειας;
Μήπως εντέλει ο Τσίπρας και η συμμορία του είναι πιο κοντά στο μέτρο του ξεπεσμού μας;
%%show_iframe%%