Επικερδέστατα επαγγέλματα. Με εξαιρετικά ωράρια. Χωρίς μεταθέσεις. Σταθερός χώρος δουλειάς, στο κέντρο της πόλης. Στην Αθήνα, από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια. Και στην Θεσσαλονίκη από την Αριστοτέλους μέχρι τον Λευκό Πύργο.
Δεν είναι και τίποτε το σπουδαίο. Η κομματική αποστολή σου είναι να σηκωθείς, κάπου στις 11-12 το μεσημέρι, ή απόγευμα (αν έτσι βολεύει) και να πας στη διαμαρτυρία που θα σου πει το κόμμα.
Θα κρατάς ψηλά τη γροθιά (εύκολο πράγμα), αν δεν σου δώσουν να κρατάς αφίσες και θα φωνάζεις συνθήματα. Εύκολο και αυτό. Δεν θα κουραστείς, γιατί δεν πρόκειται να σκεφτείς. Θα στα έχει γράψει ο ινστρούχτορας.
Επάγγελμα που (αν είχες και προϋπηρεσία σε “κλαδικές”), φτιάχνεις, αυτόματα, του κόσμου τα “μόρια”, για χώσιμο στο κράτος.
Και σε ποιο κράτος…
Στις ΔΕΚΟ, κατά προτίμηση. Και ας μην έχει καρέκλα να κάτσεις, λόγω συνωστισμού από τις προσλήψεις…
Άλλο χώσιμο, πιο δεύτερο όμως ήταν πάντα, στις κρατικές βιομηχανίες ή στα τότε κρατικά ναυπηγεία. Εκεί ίσως και να έκανες λίγη δουλειά, για τα μάτια… Η μονιμότητα, μονιμότητα, όμως. Εξασφαλισμένη και ακλόνητη.
Άντε να σου δώσουν, με το ζόρι, μια μετάθεση, σε άλλη κρατική καρέκλα, αν το μαγαζί πέρναγε σε αποκρατικοποίηση. Αλλά με όλα τα επιδόματα. Και όλα τα δικαιώματα που σου εγγυήθηκαν οι κρατικοί εργατοπατέρες.
Με όλα τα επιδόματα, ακόμη και αν δεν τα έπαιρνε κανείς στον ιδιωτικό τομέα. Ρωτήστε στις 2-3, που είναι ακόμη κρατικές.
Μέχρι σύμβαση με αυξήσεις ετοίμαζαν στη ΛΑΡΚΟ, η οποία (κατά τα άλλα) ιδιωτικοποιείται, εδώ και 10 χρόνια…
Ποιο ΑΣΕΠ και ποιος Πεπονής μπορούσαν να σταθούν απέναντι σε αυτούς τους διορισμούς.
Τα παράθυρα να είναι καλά. Ρωτήστε και τον πρώην Πρόεδρο.
Όσο ο επαγγελματίας διαδηλωτής, αφισοκολλητής και κλακαδόρος είναι στο κράτος, παραμένει μόνιμος.
Πιθανή, έως πιθανότατη, εξέλιξη είναι να γίνεις και σύμβουλος υπουργού. Μέχρι και του πρωθυπουργού, αν ανήκεις στην ειδική κατηγορία “Καρανίκα”.
Βρείτε μου τώρα εσείς άλλο επάγγελμα, σαν του διαδηλωτή και του διαμαρτυρόμενου, πού όχι μόνο δεν βάλτωσε στη μεταπολίτευση αλλά εξελίχθηκε σε νέους κλάδους, με ειδικούς “τίτλους”.
- Ο μπαχαλάκιας,
- ο αναρχοαυτόνομος,
- το νεαρό άτομο,
- ο εμπρηστής, και “σπαζοτζαμαρίας” (κατά παραγγελία και υπόδειξη εμπορικών αντιπάλων, ανταγωνιστών, οικοπεδοφάγων και του απέναντι μαγαζάτορα)
…έδωσαν διαστάσεις στον χώρο του απλού επαγγελματία διαδηλωτή…
Τι δηλαδή;
- Οι “οικολόγοι” που είχαν χαλάσει τον κόσμο για το Ελληνικό,
- οι σύντροφοι που έδερναν τους εργάτες στις Σκουριές,
- οι “ευαίσθητοι” που ήθελαν να διώξουν τους Κινέζους από τον Πειραιά και
- οι άλλοι του “πρασίνου“, που βραχυκύκλωσαν για χρόνια μεγάλες τουριστικές επενδύσεις στην Κρήτη, στη Ζάκυνθο, στην Κέρκυρα, στην Ιθάκη, στη Χαλκιδική και σε άλλες παραλίες,
…δεν πήραν και το “ευχαριστώ” τους από τον ανταγωνισμό;
Δεν τους έσφιξαν το “χέρι”, για τις υπηρεσίες τους, οι αντίπαλοι “της ολιγαρχίας”, που πολεμούν τις συγκεκριμένες επενδύσεις;
Οι μπαχαλάκηδες που έκαψαν την Αθήνα δύο φορές και οι δολοφόνοι των τεσσάρων υπαλλήλων της Μαρφίν τι ήταν; Συγχυσμένος λαός;
Διαδηλωτές που είχαν μελετήσει βαθειά…, τα τότε οικονομικά μέτρα και είχαν τρομάξει; Στην τύχη έκαιγαν ό,τι έκαιγαν;
Δεν είχαν, από κοντά, τη λίστα με κάποια “σημαδεμένα” μαγαζιά που μπορούσαν μεν να τα “ανοίξουν”, να πάρουν ό,τι πάρουν και να τα κάψουν αυτά που έπρεπε να κάψουν, γιατί ενοχλούσαν και τους απέναντι… με τα ίδια μαγαζιά;
Αυτούς θα βγάλει στην ανεργία το, πολύ καλά μελετημένο, νομοθέτημα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για τις διαδηλώσεις.
Και η απάντηση μας στον αντίλογο, ότι αναφορές σαν αυτές, του σημειώματός μας, ισοπεδώνουν δημοκρατικά και συνταγματικά δικαιώματα πολιτών είναι να ρωτήσουν εκείνους που
- βύθιζαν τη χώρα στο σκοτάδι,
- ξεβράκωναν ιδιοκτήτες λεωφορείων,
- μας άφηναν χωρίς νερό και
- (σήμερα) θεωρούν το Μετρό τσιφλίκι τους,
… τι συμβαίνει και δεν μαζεύονται, στις διαδηλώσεις, πάνω από 100-200 ενδιαφερόμενα άτομα…
Και γιατί, αυτοί οι 100-200, κλείνουν το Κέντρο και εξασφαλίζουν έτσι στους επαγγελματίες μπαχαλάκηδες, το γνωστό “μεροκάματο”.
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr
%%show_iframe%%