Στ’ άρματα, στ’ άρματα…, η βιομηχανία;

Και ξεκινάει πολύ σωστά. Ξετυλίγει το κουβάρι από τότε που με πολιτικούς ανταγωνισμούς και “βεντέτες”, πολιτικών και επιχειρηματιών, ήρθαν τα πάνω κάτω και στη βιομηχανία, αλλά τα ρίξαμε αποκλειστικά στην ανταγωνιστικότητα και την ανισότητά μας, στις απαιτήσεις προσαρμογής, στην ΕΟΚ, σε σχέση με τα άλλα κράτη-μέλη.

Σήμερα η βιομηχανία αναζητά (ορθότατα κατά τη γνώμη μου) μια νέα σχέση με την κοινωνία. Μια σχέση που να πείθει τις κοινωνικές ομάδες για τις ανάγκες μιας νέας εκβιομηχάνισης της χώρας.

Μιας αναγέννησής της τόσο στην παραγωγή ως και στην κοινωνία ως εργοδοσία με δυνατότητα να χτίσει 550.000 νέες θέσεις εργασίας, σωστής αμοιβής και με προοπτικές να προβληματίσουν και Έλληνες του εξωτερικού.

Ορθότατα, επίσης, αναλαμβάνει (μαζί με τη διαχρονική ευρωπαϊκή και παγκόσμια συγκυρία, τη μεταβολή του μίγματος στην οικονομία, τη γιγάντωση του κρατισμού και την πολιτική φαυλότητα του 1980- 2020) τις δικές της ευθύνες στην αποβιομηχάνιση και αποεπένδυση της χώρας.

Διαπιστώνει το τεράστιο κενό (και τις ευθύνες της) στη σύνδεση της έρευνας με την παραγωγή. Στη διαμόρφωση θετικού κλίματος, για τη βιομηχανία, στον χώρο της παιδείας. Και υπόσχεται να καλύψει την απόσταση που άφησε πίσω της η πολιτική αδιαφορία σε όλη την έκταση της γεφύρωσης της επιστήμης με την παραγωγή.

Αντιδρά στο κρατικό επιχειρηματικό σακατιλίκι και δηλώνει την παρουσία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην ανάγκη της οικονομίας να έχει βιομηχανία με συμμετοχή στο ΑΕΠ κατά 15% (στην ΕΕ ο αντίστοιχος στόχος είναι 20%) από το σημερινό περίπου 10%, έστω και μέχρι το 2030.

Θέλει, λέει, να βεβαιώσει έμπρακτα (προφανώς με επενδύσεις, εξαγωγές και τεχνολογία) και τους επηρεασμένους από τον λαϊκισμό ότι η βιομηχανία έχει ακόμη ικανότητες να προσφέρει (μεταξύ άλλων) στην φαρμακευτική παραγωγή, στα τρόφιμα, στην ναυπήγηση και την επισκευή, στην αξιοποίηση ορυκτού πλούτου, στην ενέργεια, στα μέταλλα, στην υψηλή τεχνολογία.

Υπολογίζει στη δική της ενεργό συμμετοχή να πεισθεί η παιδεία για τη σημασία της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα, μετατρέποντας (λένε οι φιλόδοξοι του ΣΕΒ) τον σημερινό αρνητισμό σε θετικό προβληματισμό της νεολαίας.

Πώς φθάσαμε ως εδώ; 

Και γιατί τα 40 χρόνια αποβιομηχάνισης της Ελλάδας που δικαίωσαν τις “Κασσάνδρες” για την Ελλάδα των γκαρσονιών της Ευρώπης;

Η βιομηχανία ήταν και άνευρη και απούσα, όταν απέναντί της οι πολιτικοί (όλοι οι πολιτικοί) γιγάντωναν τον λαϊκισμό και την φαυλότητα. Έδειχνε λίγο ως πολύ να προσαρμόζεται στην ανατροπή. Στο πέρασμα της μεταποίησης στα χέρια μόνο της μικρής παραγωγικότητας .

Τόσο μικρής αλλά ικανής να ανταποκριθεί στην πολιτικοποίηση της οικονομίας με τους γνωστούς “δακρύβρεκτους” και κινηματογραφικούς πολιτικούς και κυβερνητικούς “γογγυσμούς”, (σοσιαλιστικών και αριστερών συνταγών…), για οτιδήποτε λέγεται μικρό. Οτιδήποτε κινείται σε επίπεδο γειτονιάς και εργαστηρίου.

Έτσι η δευτερογενής παραγωγή της χώρας πέρασε, στο 98,5%, σε επίπεδο βιοτεχνίας. Και ο πολιτικός ανταγωνισμός βεβαίως περιορίζεται στο πόσο μικροί θα είναι εκείνοι που θα υποστηρίζονται…

Η μεγάλη και βαριά βιομηχανία παραμερίστηκε. Συρρικνώθηκε στο κάποτε ισχυρό σκέλος της. Επέλεξε άλλη έδρα. Μετανάστευσε. Κράτησε σε “κατάψυξη” τα κεφάλαια που (σε άλλες συνθήκες) θα κάλυπταν ανάγκες επενδύσεων, με πρόφαση την κρίση.

Πού κατέληξε; 

Η αξιωματική αντιπολίτευση διά στόματος του αρχηγού της, συντρόφου Αλέξη Τσίπρα, να την “επαναφέρει στην τάξη”… 

“Ο ΣΕΒ με τη νέα του ηγεσία, έχει κρίσιμο ρόλο στη νέα φάση που μπαίνει η χώρα. Και θα κληθεί να βαδίσει σε έναν από τους δύο δρόμους που ανοίγονται μπροστά του. Ο ένας είναι να επιλέξει τη συμπόρευση με την παραδοσιακή συνταγή της καταστροφής. Με την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, τις απολύσεις, τις υφεσιακές πολιτικές. Ο άλλος δρόμος είναι να αναγνώσει ψύχραιμα και ενδελεχώς τη συγκυρία και τις μελλοντικές εξελίξεις και να σπεύσει με προτάσεις και θέσεις που στηρίζουν την ενεργό ζήτηση και προστατεύουν την κοινωνική συνοχή.”

Να η Ρόδος λοιπόν για τη βιομηχανία, αν προετοιμάζεται, αυτή τη φορά, (όπως εμείς πιστεύουμε) να τραβήξει προς το μέρος της όχι μόνο το γκουβέρνο αλλά και την κοινωνία. 

Ας απαντήσει στον πολιτικό λαϊκισμό. Τον λαϊκισμό, που άφησε και η βιομηχανία να καλλιεργηθεί, από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ, με κορύφωση μετά το 1980. 

Ας δείξει και το άλλο της πρόσωπο. Αυτό που λέει πως θα επιδιώξει να της αναγνωρίσει η κοινωνία, σε μια νέα σχέση μαζί της.

Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr