Την ευθύνη να χαθούν τοπικά κέρδη, από ιδιωτικοποιήσεις (ειδικά των λιμανιών), θα την έχουν και βουλευτές με “Δήμους εργαλεία”. Αυξήστε τις πιέσεις.

Σταματήστε τις απλές και χλιαρές “συστάσεις” για προγράμματα των Δήμων που θα προσελκύσουν επενδύσεις ή θα βοηθήσουν τις τοπικές αγορές (με κρατικές παροχές και ΕΣΠΑ).

Οι επενδυτές δεν ζητάνε ιδέες από τους Δημάρχους. Έχουν δικές τους.

Να μην ανακατεύονται “πολιτικά” οι Δήμοι στα πόδια τους ζητάνε. Και να μη ξεσηκώνουν οι βουλευτές τον λαό “ενάντια στις επενδύσεις”, σε όφελος των οικοπεδοφάγων που “ντύνονται” οικολόγοι.

Αποσυνδέστε πολιτικά τον “ομφάλιο λώρο” Δήμων με τοπικούς βουλευτές (όλων των κομμάτων και παρατάξεων) σε κάθε κινητοποίηση δήθεν “για το ξεπούλημα…” ή στην “κατοχή” της χώρας από ξένα συμφέροντα, βιομηχανικά και τουριστικά.

Και ξεκινώντας εδώ και τώρα, (αυτός είναι ο λόγος και για το σημερινό μας σημείωμα) τραβήξτε τη μικροκομματική “πρίζα” από τους τοπικούς βουλευτές στις κομματικές κινητοποιήσεις (που εγκαινιάζονται -σήμερα αύριο- για ΛΑΡΚΟ και άλλα παρόμοια κρατικά ερείπια).

Κινητοποιήσεις που θα κάνουν άνω κάτω και την Αθήνα μεταφέροντας, τη δήθεν “θλίψη του λαού”, που χάνει ΛΑΡΚΟ και λιγνίτες, στις πληρωμές των οποίων μπήκαν και οι σημερινοί 40άρηδες. Αυτοί που ήταν βρέφη τα χρόνια των κρατικοποιήσεων και των κοινωνικοποιήσεων, για χατίρι των αφισοκολλητών.

Εάν η κυβέρνηση δεν αποσύρει τους δικούς της τοπικούς βουλευτές από τέτοιας μορφής κινητοποιήσεις, ας σταματήσει να προβάλλει και να διαφημίζει επενδυτικά προγράμματα και επενδυτικές πρωτοβουλίες της.

Η πραγματικότητα θα την διαψεύσει. Γιατί σχέδια με ιδιωτικές επενδύσεις υπάρχουν. Ακόμη και για την Αττική. Μπορεί να μη ξεπερνούν τα 150-200 (μικρά και μεγάλα). Αλλά ακόμη και αυτά τα έχουμε διπλή ανάγκη.

Τα έχουμε ανάγκη αφενός για την αναμόρφωση της σημερινής βιοτεχνικής δομής της οικονομίας μας.

Και αφετέρου σαν πρώτες κινήσεις “SOS” μετά το νέο (βέβαιο) κύμα ανεργίας με 350-380.000 σημερινούς εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.

Υπάρχουν και σχέδια αλλά και οράματα. 

Οράματα για κέρδη στην οικονομία από τη μοναδική ευκαιρία (την κυνηγάμε 35 χρόνια) να ενταχθούμε στο ενεργειακό παιχνίδι Βαλκανίων – Ανατολικής Ευρώπης – Ιταλίας – Μεσογείου – Αιγαίου -Τουρκίας, αναμορφώνοντας δεδομένα στην οικονομία μας και με επανένταξή μας στη διεθνή ναυπηγοεπισκευαστική “σκακιέρα”, από την οποία βγήκαμε μετά το 1975 και με διώξεις επενδυτών (Ανδρεάδης – Νιάρχος) και για πολιτικές αντεκδικήσεις…

Ας μην παραμερίζουμε (και για λαϊκίστικες σκοπιμότητες) τη μορφή της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας που προκύπτει από το εμφανέστατο ενδιαφέρον σε ζώνες της Αττικής μέχρι τη Δυτική Ελλάδα. Και στη Βόρεια Ελλάδα, με επίκεντρο την Καβάλα και την Αλεξανδρούπολη.

Στεκόμαστε στο σημείο αυτό γιατί σε ό,τι αφορά την ενέργεια, κρατώντας την (όντως ισχυρή) “ομπρέλα” της πολιτικής βούλησης για απολιγνιτοποίηση, ίσως δεν βλέπουμε πως “βρέχει” σοβαρότατα ενεργειακά “φλερτ” στην ελληνική περιφέρεια. Ειδικά εκεί που ανταμώνουν με την Εγνατία.

Συνεπώς τι μένει να κάνει η Ελλάδα της κομπλεξικής πολιτικής που υπονομεύει (10ετίες) την οικονομία (απόδειξη ο λιγνίτης και όλα τα τοπικά και μόνο τοπικά μικροσυμφέροντα που τον συντηρούσαν).

Άνοιγμα (χωρίς λαϊκίστικη πολιτική μικροψυχία) σε όλες τις ιδέες και σχέδια που έχουν συλλάβει και προωθούν επίμονα τα πολυεθνικά συμφέροντα και ο “επάρατος” παγκόσμιος καπιταλισμός,
…από την Ελευσίνα μέχρι την Πρέβεζα και την Ηγουμενίτσα και, μέσω Εγνατίας, σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα
…να χτίσουμε λιμάνια με ενεργειακούς αποθηκευτικούς χώρους.

Λιμάνια ικανά όμως να προκαλέσουν και τη Γερμανία και τη Σιγκαπούρη.

Λιμάνια που θα φέρουν (επιτέλους) τις αμερικανικές ενεργειακές επενδύσεις στην Ελλάδα, απέναντι και στις “γειτονιές” της Τουρκίας (μπας και αλλάξουν και κάποια δεδομένα…).

Εγκαταστάσεις αεριοποίησης του φυσικού αερίου και επανεκκίνηση (με τον τρόπο αυτό) των ενεργειακών σχεδίων για τον ρόλο τους στα Βαλκάνια και στην ενεργειακή ανασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κεντρικό ερώτημα σε όλα αυτά (επενδυτικά ενδιαφέροντα ή συμφέροντα -αν θέλετε- ενός ευρύτερου ευρωπαϊκού γεωπολιτικού σχεδιασμού στους τομείς ενέργειας και μεταφορών, με ενίσχυση και της ελληνικής ναυπηγοεπισκευαστικής παρουσίας) είναι αν θα έχουμε πολιτική συναίνεση και υπευθυνότητα που απαιτείται από την τοπική αυτοδιοίκηση στην εξέλιξη τέτοιων έργων.

Κατά τη γνώμη μου,

…η κυβέρνηση είναι αμετακίνητα υποχρεωμένη, να πιέσει σθεναρά (όχι πλαγίως…) τους βουλευτές της και όλους τους Δήμους να αναλάβουν τις ευθύνες τους για να μη θάψει ή Ελλάδα τις τελευταίες επενδυτικές ευκαιρίες της. 

Ίσως και μοναδικές.

Θα το κάνει;

Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr

Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/06/blog-post_444.html

Share.