Δεν το αρνούμαστε. Είμαστε αμετακίνητα με την Ε.Ε.
Και από τους αισιόδοξους μάλιστα, για να μην πούμε από τους υπεραισιόδοξους, πως όντως θα τρέξουν τα 32 δισ., (χωρίς να θεωρούμε άπιαστα και τα 51 δισ.), στην 4ετία.
Πού δεν αισιοδοξούμε. Ότι η Ε.Ε. θα συμφωνήσει να δώσει λεφτά, χωρίς να περάσει, αν όχι από “αξονική”, από “αναβαθμισμένη ακτινογραφία” τις οικονομίες των μελών. Ειδικά εκείνες που έχουν την προϊστορία μας.
Μέσα στην “ακτινογραφία” θα ψαχτούν, σε βάθος, όλα τα “ευρήματα”. Και των ΜΟΠ του 1981. Και των πακέτων Ντελόρ. Και των προηγούμενων ΕΣΠΑ, για να έχουν εικόνα που θα πάνε εκείνα του 2021-2027.
Ούτε που να το σκεφτόμαστε πως τα λεφτά, των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της “παρέας” των 4 του Βορρά, θα δοθούν, έτσι όπως έχουμε μάθει να τα μοιράζουμε στην Ελλάδα, γιατί η κατανάλωση είναι το μόνο που μας νοιάζει. Τίποτε άλλο. Έτσι έχουμε δείξει.
Η Ε.Ε. δεν έχει στο μυαλό της τη μορφή της οικονομίας που εμείς τρέχουμε όπως-όπως (για τους όποιους δικούς μας λόγους) να χρηματοδοτήσουμε και μέσα στο 2020, πριν δούμε το ύψος της ύφεσης.
Τι νομίζουμε, ότι άνοιξαν τα “ευρωουράνια” και βρέχουν τσάμπα χρήμα; Άρα γιατί να μην αρπάξουμε, από τώρα, τους καινούργιους ζουρνάδες;
Αλλά, και εδώ που τα λέμε, ποιο είναι το ζητούμενο για την οικονομία μας. Να βαφτίζουμε τον τουρισμό βαριά βιομηχανία της χώρας επειδή την πραγματικά βαριά βιομηχανία την αφήνουμε αποκλειστικά σε βιοτεχνικό επίπεδο (98,5% λένε όλες οι μετρήσεις), σώζοντας (με φτηνά δανεικά) 400-450.000 βιοτεχνίες από τις 600.000 που απομένουν στον τόπο;
Και με αυτό το μοντέλο “παραγωγής και παραγωγικότητας”, δεξιοτήτων, τεχνολογίας και καινοτομίας, (που μας κρατάει ανταγωνιστικά και παραγωγικά στις τελευταίες θέσεις μέσα στην υπόλοιπη Ευρώπη, -χωρίς να αποκλείονται και οι χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ αλλά και η Τουρκία-) πάμε να διεκδικήσουμε τη μοιρασιά των 740 δισ. της Ε.Ε. για την επόμενη 4ετία, που θα ισχύει το πάρε δώσε;
Το λέμε αυτό γιατί, χθες, στήσαμε πάλι τα “τσάμικα” επειδή, με το που ανοίξαμε τις “κάνουλες” φτηνής χρηματοδότησης (θα την δούμε στο τέλος την φτήνια…), και έτρεξε ο κάθε πικραμένος από την “Ελλάδα των Ελλήνων Βιοτεχνών”, να πάρει ό,τι προλάβει, ο δείκτης της πίτας των δανεικών που θα μοιραστούν έδειξε πως θα περάσουμε και τα 7 δισ.
Χοροί λοιπόν για μια νέα οικονομία πάλι με δανεικά. Και μέσα στην τρελή χαρά να ξεχνάμε πως το παραμύθι με τους ζουρνάδες στην Ευρώπη των δανεικών το ακούσαμε και το 2015.
Είχε και δράκο και κακούς και νεράιδες, που δεν ήταν τόσο γλυκές και μαγικές όπως των άλλων παραμυθιών…
Να μη τα ξεχνάμε αυτά.
Και να μη μας διαφεύγει πως εμείς, στο “Ελλάντα”, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τους σκληρούς τεχνοκράτες και τις Τρόικες της Ε.Ε.
Έχουμε και τα ανακατέματά μας με τους δανειστές. Έχουμε και τα 400 δισ. που τα θέλουν πίσω.
Έχουμε και κάτι προαπαιτούμενα, που ο Θεός να μας φυλάει… Μέγα λάθος να μας διαφεύγει.
Και αν μας διαφύγει, ας θυμηθούμε τουλάχιστον, την υποθηκευμένη Ελλάδα μέχρι το 2117 και με Εποπτεία μέχρι και το 2060. Ποιος άλλος από την Ε.Ε. θα πάει στο Ταμείο με τέτοια προικιά…
Αν νομίζουμε λοιπόν, πως η “παρέα” των 4 του Βορρά, το Βερολίνο (της ίδιας παρέας…) ή και το Παρίσι θα γυρνάνε στην Ε.Ε. με μια τσάντα “ενέσεις” να κάνουν καλά τους άρρωστους, τους ισχνούς και τους αδύναμους, που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, (τροφοδοτώντας έτσι μόνο την κατανάλωση των οικονομιών του Νότου) με μοναδικό επιχείρημα ότι είμαστε κράτη μέλη της Ενωσης, καλύτερα να μαζεύουμε από σήμερα τα ταμπούρλα που βάλαμε να βαράνε.
Εκτός αν έχουμε κατά νου να παρουσιάσουμε αυτό που πράγματι έχει ανάγκη η οικονομία.
Νέο παραγωγικό μοντέλο, με προοπτικές να γίνει ισχυρότερο και ανταγωνιστικότερο από το σημερινό μικρό και μεσαίο. Σε όλους τους τομείς και κλάδους.
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr