Η «σοβαρή» ελληνική αριστερά και άλλα παραμύθια…

Όσοι έχουν μπει στη ζωή τους, έστω και για λίγο, σε αγωνιστικούς χώρους ως αθλητές έχουν βιώσει συναισθήματα πρωτόγνωρα. Την ένταση, την κούραση, την προσπάθεια, την επιτυχία, την αποτυχία.

Όλα αυτά, τα έχουν βιώσει, όχι μόνοι τους αλλά με τους συναθλητές τους, κυρίως, τους αντιπάλους τους. 

Για να ανέβεις ψηλότερα, κάποιος πρέπει να σε κυνηγάει, να νιώθεις «την ανάσα του στο σβέρκο σου».

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην πολιτική.

Πάρτε για παράδειγμα τους μεγάλους ηγέτες, όλων των εποχών, όλων των κρατών. 

Στην Ελλάδα, στη σημερινή Ελλάδα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δυστυχώς, έχει για αντίπαλο τον Αλέξη Τσίπρα και την ελληνική αριστερά.

Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν απευθύνομαι προς τους Έλληνες αριστερούς, αλλά στην αριστερά ως συλλογικό τρόπο σκέψης και κυρίως, πολιτικής δράσης.

Τι δείχνει για την ελληνική αριστερά, εκτός από λαϊκισμό, ο υπερθεματισμός της σε οικονομικές παροχές, ενώ γνωρίζει πως η κυβέρνηση διαχειρίζεται με φειδώ τα χρήματα που υπάρχουν διαθέσιμα ώστε να επαρκέσουν μέχρι το τέλος της παρούσας κρίσης; 

Και παρόλο που το γνωρίζει, εγκαλεί συνεχώς την κυβέρνηση για «λανθασμένη πορεία».

Κατηγορεί για λανθασμένη πορεία μία κυβέρνηση η οποία έχει θέσει, σε κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο το θέμα της αλληλοϋποστήριξης των κρατών. Και έχει επιτύχει τον συντονισμό της Ελλάδας με ακόμα οκτώ ευρωπαϊκές χώρες, με μερικές από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες να περιλαμβάνονται…

Κατηγορεί για λανθασμένη πορεία μία κυβέρνηση που έχει αποτρέψει το να ζήσουμε σκηνές Ιταλίας, με χιλιάδες νεκρούς λόγω του κορονοϊού και προσπαθεί να ετοιμάσει την οικονομία για την «επόμενη μέρα» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…

Την ώρα που όλοι, πολίτες και πολιτεία, συνεργάζονται ώστε να καταφέρουμε να έχουμε τις λιγότερες ανθρώπινες και οικονομικές απώλειες στο τέλος της κρίσης, η ελληνική αριστερά διαλέγει να είναι «απέναντι». Ακόμα κι αν, υποκριτικά, υποτίθεται πως ασκεί κριτική μόνο για τα μέτρα στήριξης της οικονομίας…

Αποδεικνύεται, κάθε μέρα που περνάει, πως η ελληνική αριστερά δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τις ακραίες ιδεολογικές της καταβολές. 

Εκείνες που λατρεύουν τις εκατόμβες (και όχι «κατακόμβες» όπως έγραψε ένας πρώην σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού…) νεκρών, αρκεί να πληγεί «το αστικό καθεστώς και η μπουρζουαζία».

Επίσης, αποδεικνύεται πως η ελληνική αριστερά είναι ικανότατη στο να προπαγανδίζει την αλληλεγγύη, αλλά μόλις έρχεται η ώρα να την πραγματοποιήσει η ίδια, οχυρώνεται πίσω από αίολες δικαιολογίες και υπεκφυγές… 100% υποκρισία για να γλιτώσει 50% αλληλεγγύη…

Τέλος, αποδεικνύεται, η μικροψυχία και η μιζέρια της. Ακόμα και τον Μανώλη Γλέζο δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί, και μας έδωσε ως τελευταία του εικόνα αυτή του ανήμπορου γέροντα στο κρεβάτι του πόνου… 

Και μην τολμήσει κανείς να πει πως αυτό το έπραξε ένα άτομο. Γιατί αυτό το άτομο συνεχίζει να είναι μέλος και στέλεχος της ελληνικής αριστεράς η οποία κυβέρνησε. Ένας πρώην βουλευτής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ…

Πιστεύει κανείς ειλικρινά πως αν κάτι αντίστοιχο είχε κάνει στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα είχε απομακρυνθεί εντός λεπτών από τους κόλπους της;

Έχει δώσει άλλωστε δείγματα γραφής ο Κυριάκος Μητσοτάκης με διαγραφές «σε πραγματικό χρόνο» για ατοπήματα πολύ ελαφρύτερα.

Ο κύριος Τσίπρας βέβαια, κακός ηθοποιός ο ίδιος, προσπαθεί να δείξει πως είναι «θεσμικός» αλλά πλέον στην κοινωνία έχει γίνει αντιληπτό πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας ακραιφνής λαϊκιστής. Κοινώς, ψεύτης…

Αφήνει έναν ολόκληρο συρφετό να βυσοδομεί και, ουσιαστικά να παρακαλάει, η χώρα να πάει στον γκρεμό, και ο ίδιος τολμάει να λέει πως κάνει «θεσμική αντιπολίτευση». 

Ακόμα και σε ευρωβουλευτές του επιτρέπει να εξευτελίζουν διεθνώς της Ελλάδα, ενώ για τον εαυτό του κρατάει τον ρόλο του «καλού μπάτσου».

Πολιτικάντης και μαυρογιαλούρος μέχρι το μεδούλι.

Είναι λυπηρό που η ελληνική αριστερά έχει καταντήσει σε αυτό το χάλι.

Αν ήταν εποχές ευμάρειας, κανονικότητας και γεωπολιτικής σταθερότητας ίσως να μην είχε και μεγάλη σημασία, αλλά στη σημερινή κοσμοϊστορική συγκυρία, είναι λυπηρό και ταυτόχρονα, εθνικά επικίνδυνο.

Δεν ελπίζω ότι θα αλλάξει, δεν τρέφω τέτοιες ελπίδες.

Σχεδόν ποτέ δεν νοιάστηκε για το καλό της Πατρίδας, παρά μόνο του κόμματος. Οποιουδήποτε κόμματος και αν την εξέφραζε κατά καιρούς, εν προκειμένω, κατά πλειοψηφία, του ΣΥΡΙΖΑ.