Η γενίκευση είναι μια μορφή φασισμού, μας έλεγαν στο πανεπιστήμιο. Ιδιαιτέρως δε στις κοινωνικές επιστήμες, οι στερεοτυπικές προσεγγίσεις έχουν τη μορφή μιάσματος που οδηγούν τον επιστήμονα σε επικίνδυνες ατραπούς.
Φυσικά τα στερεότυπα έχουν και κάποια χρησιμότητα.
Βοηθούν τους ανθρώπους να σκέφτονται –έστω λανθασμένα– και να προσπαθούν να αντιληφθούν φαινόμενα και καταστάσεις που δεν μπορούν διαφορετικά να ερμηνεύσουν. Να βάλουν σε τάξη τον κόσμο γύρω τους που πολλές φορές μοιάζει χαοτικός.
Επίσης τα στερεότυπα, έχουν και έναν βαθμό αλήθειας.
Γι’ αυτό άλλωστε επικράτησαν και ως στερεότυπα…
Χαίρομαι πολύ λοιπόν που διαπιστώνω ότι οι Έλληνες απεκδυθήκαμε τη “ρετσινιά” των απείθαρχων που μας στοιχειώνει επί δεκαετίες.
Η αρχή έγινε με την κυβέρνηση που έλαβε τα ενδεδειγμένα μέτρα νωρίς.
Προλαμβάνοντας καταστάσεις και έχοντας βάλει τα γυαλιά σε κυβερνήσεις κρατών –κατά γενική ομολογία– πιο προηγμένων που τώρα σύρονται από τις εξελίξεις και θρηνούν εκατόμβες νεκρών. ( ή… κατακόμβες όπως θα έλεγε μια ψυχή που ευτυχώς δε βρίσκεται σε θέση εξουσίας.)
Ποιος το περίμενε ότι η μικρή και μέχρι πρόσφατα χρεοκοπημένη Ελλάδα θα είχε έναν ηγέτη που θα την έπαιρνε από το χέρι και θα την έβγαζε από τον βούρκο της ανυποληψίας;
Τη σκυτάλη πήρε ο λαός που στη συντριπτική του πλειονότητα πειθάρχησε σε μέτρα πρωτοφανή εν καιρώ ειρήνης.
Πειθάρχησε και πειθαρχεί.
Εκπλήσσοντας ακόμα και τον ίδιο του τον “εαυτό”…
Τι γίνεται όμως με εκείνους τους λίγους που δεν λένε να βάλουν μυαλό;
Με εκείνους που ήδη πήραν χάρτες και ψάχνουν παράδρομους στις εθνικές οδούς, θυμίζοντας εμπόρους ναρκωτικών στο Μεξικό που αναζητούν εναλλακτικές διαδρομές για να αποφύγουν τη σύλληψη;
Είναι αρκετοί για να αμαυρώσουν την εικόνα που με κόπο δημιουργεί το συντριπτικό ποσοστό των συμπολιτών μας που πειθαρχεί;
Όχι.
Είναι αρκετοί για να κάνουν ζημιά στον εθνικό αγώνα που δίνουμε;
Κατηγορηματικά ναι!
Οι συνθήκες υπό τις οποίες διαβιούμε είναι έκτακτες και πρωτοφανείς. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ζωτικός χώρος για τις συνήθεις προσεγγίσεις που αναφέρονται σε μια μικρή μειοψηφία ως “αμελητέα”.
Σήμερα η “αμελητέα” μειοψηφία, δεν είναι στατιστικό μέγεθος.
Σκοτώνει.
Διασπείρει τη νόσο και δημιουργεί μέσα σε λίγες μέρες πανικό και ανθρώπινες τραγωδίες.
Φτάνουμε λοιπόν στην ερώτηση του…. 1 εκατομμυρίου ευρώ. Πώς θα αστυνομεύσεις τη μετακίνηση κατά την περίοδο του Πάσχα;
Αρχικά, ας δούμε το θέμα στην κοινωνικοπολιτική του διάσταση.
Η χώρα μας είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεν είναι Σοβιέτ ούτε Κούβα ούτε φυσικά Κίνα.
Στις δημοκρατίες η αστυνομία δεν ασχολείται με τον ιδιωτικό βίο των πολιτών.
Στις πρωτοφανείς συνθήκες που ζούμε όμως, ο ιδιωτικός βίος θεωρείται δευτερεύουσας σημασίας μπροστά στο ύψιστο αγαθό της δημόσιας υγείας εξ ου και οι πρωτόγνωρες προβλέψεις περιορισμού (και ουχί απαγόρευσης) της κυκλοφορίας.
Εν ολίγοις, αναστέλλεται το αγαθό της ελεύθερης κυκλοφορίας και συνάθροισης για να προστατευτεί το ύψιστο αγαθό της ζωής χωρίς την οποία κανένα άλλο αγαθό δεν έχει νόημα.
Ακόμα όμως και σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες που κανείς από μας δεν μπορούσε να διανοηθεί προ μηνός, η πυρήνας της κοινωνικής μας ζωής παραμένει δημοκρατικός και οι σχέσεις που έχουμε με το κράτος και τη συντεταγμένη πολιτεία παραμένουν σχέσεις ισότιμες και κόσμιες.
Δεν υπάρχει –και ευτυχώς– πρόβλεψη για να μαζεύουμε τους παρανομούντες με απόχη όπως στην Κίνα. Είναι εύκολο να “θαυμάζεις” τέτοιες πρακτικές από τον καναπέ, αλλά τραγικό να τις βιώνεις…
Δεν υπάρχει –και ευτυχώς– πρόβλεψη για μαζικούς και δημόσιους ψεκασμούς όπως γίνονται στην Ινδία, που εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μεταβάλουν τους πολίτες σε υποκείμενα.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει.
- Πώς αστυνομεύεις την κουτοπονηριά που υπάρχει ακόμα στο κοινωνικό μας DNA;
- Πώς αστυνομεύεις τον εξυπνάκια που θεωρεί τους νομοταγείς κορόιδα και που, μεχρι πριν από λιγα χρονια, ειχε εξέχουσα θέση στην ελληνική κοινωνία;
Επειδή δεν ακούω κανέναν να προτείνει να βγάλουμε στο δρόμο τα… τανκς, ας δούμε πως θα συμβεί αυτό σε συνθήκες κρίσης μεν, δημοκρατίας δε.
Η μέχρι στιγμής στάση της αστυνομίας στην επιτήρηση των κανόνων περιορισμού της κυκλοφορίας, υπήρξε υποδειγματική.
Παρά τα συνειδησιακά προβλήματα που σίγουρα έχουν οι αστυνομικοί μας όταν τους ζητείται να αστυνομεύσουν τον τρόπο ζωής μας, το καταφέρνουν με τρόπο επαγγελματικό, κόσμιο και θα τολμούσα να πω, πατριωτικό.
Αυτό είναι το μοντέλο που πρέπει να συνεχιστεί.
Αφού λοιπόν οι παράνομοι έχουν ήδη στιγματιστεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως έχοντες βαθιά αντικοινωνική συμπεριφορά, οι αρχές πρέπει να φερθούν αναλόγως.
Η αποτροπή επιτυγχάνεται μέσω της εμφανούς αστυνόμευσης που εγγυάται τη βεβαίωση της παράβασης, καθιστώντας το ρίσκο μη συμφέρον.
Όποιος κυκλοφορεί παρανόμως αυτήν την περίοδο, δεν ωφελείται απλώς βλάπτοντας κάποιον άλλον όπως στο κλασικό μοντέλο της παραβατικής συμπεριφοράς.
Οι πράξεις του επηρεάζουν το κοινωνικό σύνολο με τροπο που δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν.
Ο αστυνομικός, πλήρως απενοχοποιημένος από σκέψεις που άπτονται της ιδιάζουσας φύσης της δουλειάς του αυτήν την περίοδο, πρέπει να συμπεριφερθεί στον παράνομο ως δράστη που φέρει πολλαπλάσια ευθύνη από την τέλεση απλώς μιας παράνομης πράξης.
Η απειλή στρέφεται κατά της κοινωνίας στο σύνολό της και κατ’ επέκταση κατά της ύπαρξης της κρατικής υπόστασης.
Αν και δεν ειμαι γενικώς υπέρ των αυξημένων προστίμων (έχω αρθρογραφήσει πολλάκις σχετικά) φρονώ ότι όσοι αποφασίσουν να εκδράμουν παρά τα όσα τραγικά βιώνει ο πλανήτης στο σύνολό του, πρέπει να αντιμετωπιστούν όχι απλώς ως παραβατικοί, αλλά ως κοινωνιοπαθείς (sociopaths).
Διότι μόνο ένας sociopath
- δεν μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το κακό και
- δεν έχει κανενός είδους ενοχές ή συναίσθηση κακοποιών πράξεων και του μεγέθους της κοινωνικής τους βλαπτικότητας.
Μόνο ακραία αντικοινωνικές προσωπικότητες
- αδιαφορούν για τις επιπτώσεις των πράξεων τους και
- ζουν με μόνη πυξίδα την ατομική τους στρεβλή ικανοποίηση.
Η αύξηση των προστίμων γι’ αυτή την περίοδο είναι μονόδρομος και είναι παρήγορο το γεγονός ότι η κυβέρνηση τα διπλασίασε νωρίς.
Επίσης η διαβεβαίωση ότι όλα πηγαίνουν απευθείας στο taxis για τα περαιτέρω και δεν θα μεσολαβεί… νταραβέρι.
Προσωπικά θα επέμενα και στην ποινική δίωξη των παρανομούντων.
Όπως προανέφερα, πρέπει το ρίσκο να γίνει πολύ μεγαλύτερο του όποιου οφέλους.
Ζούμε σε εποχές δύσκολες. Ας μη χάνουμε όμως την αίσθηση των πραγμάτων.
Η δεινή μας θέση δεν έχει καμία σχέση με πρόσφατες εποχές προηγούμενων γενεών που αναγκάστηκαν να υπομείνουν βομβαρδισμούς, πείνα και εξευτελισμό.
Η σημερινή κρίση μάς βρίσκει με έναν δικαιολογημένο φόβο για την επομένη μερα που μοιάζει με “αχαρτογράφητα ύδατα”, αλλά την περνάμε με Netflix, espresso και Facetime για να βλέπουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Ειδοποιός διαφορά…
Ας αναλογιστούμε πόσο τυχεροί είμαστε μέσα στην ατυχία μας και ας αντέξουμε ακόμα λίγο.
Κυρίως, ας μην επιτρέψουμε σε λίγους ανεύθυνους να παρατείνουν το μαρτύριο μας.
Όλες οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις ξεκινούν από την κοινωνική νομιμοποίηση.
Ας περιθωριοποιήσουμε εμείς τους πολλαπλά αντικοινωνικούς συμπολίτες μας, για να λυθούν τα χέρια των αρχών στην αντιμετώπισή τους.
Του Κ. Δούβλη
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/04/blog-post_616.html