Το παραπάνω ερώτημα είναι πολιτικό και καθόλου εμπαθές ή προσωπικό, μην παρεξηγηθώ. Μια απλή ματιά στις δημοσκοπήσεις και στα ποιοτικά τους μεγέθη, αν ρίξει κάποιος, το ίδιο ερώτημα θα διατυπώσει.
Ένα κόμμα που δεν βρίσκει μια σοβαρή αντιπολιτευτική στρατηγική σε περίοδο κανονικότητας ή σε δύο δραματικές κρίσεις, τι μας χρειάζεται, θα αναρωτηθεί.
O ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον Ιούλιο του 2019, δεν εγκατέλειψε, δυστυχώς, την déjà vu παλαιά του ακτιβιστική ρητορική που οι ψηφοφόροι είχαν μόλις καταδικάσει:
- για τις μπουλντόζες του Αδωνι,
- ή πότε έψαλλε και έκλαψε ο Τσιόδρας μιλάνε.
Βλέπουμε
- τον Παπαδημούλη να κόπτεται για τον Αφγανό μετανάστη,
- τον Κούλογλου να χλευάζει τον πατριωτισμό στα σύνορα,
- τον Αρβανίτη να ανακυκλώνει το πολακικής έμπνευσης σύνθημα «Μετά θα λογαριαστούμε».
Αυτό εννοώ déjà vu.
Ένας ποταμός μίσους έχει εμποτίσει τα πληκτρολόγια στα social media.
Λες και προβάρουν όλοι αυτοί μια προσομοίωση των πολιτικών συνθηκών του 2010, ή προσδοκούν μια νεκρανάσταση του σκηνικού προ μνημονίων.
Δείχνουν να μαζεύουν χολή, ελπίζοντας σε μια εκδίκηση, όχι σε μια πολιτική αντιπαράθεση.
Ειλικρινά δεν κατανοώ γιατί ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται να συντηρεί αυτό το δηλητήριο.
Του χρησίμευσε το 2012 για να ανέβει από το 3%, αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει, το ίδιο και η πολιτική ατζέντα.
Η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, τελείωσε η εποχή των Αγανακτισμένων, οι Έλληνες θέλουν έναν πολιτικό να τους προστατεύει στις εκάστοτε κρίσεις.
Ένα σταθερό χέρι ζητούν, με κύρος στην Ευρώπη, για να τολμήσει αλλαγές και να ανταποκριθεί στις οικονομικές προκλήσεις.
Είναι δυνατόν ο επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης να εύχεται πτώματα, πτώχευση, μνημόνια, μαυρίλα, καταστροφές;
Όχι.
Μα, τότε, γιατί δεν σταματά τους Πολάκηδες;
Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην τέταρτη εκλογική του ήττα:
- ευρωεκλογές,
- περιφερειακές,
- δημοτικές,
- εθνικές του Ιουλίου 2019.
Μια σελίδα έκλεισε οδυνηρά για τον Τσίπρα.
Δεν του συγχώρεσε ο ελληνικός λαός την αποδυνάμωση της μεσαίας τάξης, την παρ΄ολίγο άβυσσο του Grexit, το γεγονός ότι δεν εκσυγχρόνισε ούτε εκδημοκράτισε θεσμούς.
Του έδωσε ωστόσο την ευκαιρία με το 31 και κάτι τοις εκατό, να μεταλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα δημοκρατικό, κεντροαριστερό κόμμα, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, χωρίς λαϊκισμούς, διχαστικές λογικές και συνθήματα διαρκούς εμφυλίου.
Χωρίς δηλαδή τα αρνητικά χαρακτηριστικά που αποδοκιμάστηκαν σε τέσσερις κάλπες.
Αυτό ο Τσίπρας δεν το έχει καταφέρει ως σήμερα.
Στο πρόσφατο Συνέδριο συνθηκολόγησε με τους ακραίους που δεν τον άφησαν να αλλάξει ομάδα και γήπεδο.
Δεν βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ τι έπαθε ο φίλος τους Τζέρεμι Κόρμπιν; Αγκιστρώθηκε σε κάποια ξεπερασμένα τροτσκιστικά συνθήματα, σε μια Αγγλία που άλλαζε ραγδαία και έχασε τις εκλογές ως και από τον εκκεντρικό BoJo.
Οι Εργατικοί έγιναν παρένθεση όταν ο Κόρμπιν αρνήθηκε την κεντροαριστερή ατζέντα και άρχισε τα νεο-κομμουνιστικά μανιφέστα.
Η Ευρώπη είναι γεμάτη από «σκελετούς» κεντροαριστερών ηγετών που έκαναν το ίδιο λάθος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να αποκτήσει δυναμική όσο οι ακραίοι βυσσοδομούν.
Εκεί που ο Τσίπρας φουντώνει τις προσδοκίες για μια σύγχρονη, μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά, όλο και κάποιος έξαλλος τον σπρώχνει πίσω στα αντανακλαστικά του 3%.
Η λογική λέει ότι μετά από μια ιστορική ήττα, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ το 2019, απαντάς στις προκλήσεις της κανονικότητας με νέα πρόσωπα και σύμβολα, πρόγραμμα, άνοιγμα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Προσαρμόζεις την ρητορική στην Κεντροαριστερά που στοχεύεις, εγκαταλείπεις την παντιέρα ρόσα του κάθε αποτυχημένου Μελανσόν ή Ποδέμος.
Με άλλα λόγια, πείθεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φύγει από τα πεζοδρόμια της διαδήλωσης και ετοιμάζεται να μπει στο γήπεδο των μεταρρυθμίσεων.
Τέτοια υλικά λείπουν σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ιδέες στέρεψαν, δεν υπάρχει ένα επίμονο σχέδιο για τις νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σε καιρό κρίσεων.
Ο déjà vu ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να παλεύει πλέον για την επιβίωσή του.
Είναι τόσο σκληρή η Ιστορία!
Σοφία Γιαννακά
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/04/blog-post_246.html