Πολλοί βιάζονται ν’ αρχίσουν να βγάζουν χρήματα, ξανά.

Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα ζητήματα στην Ελλάδα, πρόκειται για μια συζήτηση απόλυτα ανώριμη και πρώιμη. Σαφώς έχει λογική, υπό το πρίσμα ότι πολλοί θεωρούν πως (μπορούν και) χρειάζεται να προλάβουν τις εξελίξεις.

Πρόκειται για μία φυσιολογική αντίδραση, απ’ όσους διατηρούσαν υψηλό ή, έστω ικανοποιητικό, επίπεδο διαβίωσης και ψάχνουν τρόπους, ώστε να μην απωλέσουν τα κεκτημένα.

Ματαιοπονούν όμως. Όποιος διαθέτει στοιχειώδη ικανότητα σκέψης, αντιλαμβάνεται (εύκολα) πως η πρώτη ημέρα χωρίς τον κορονοϊό, δεν θα μοιάζει σε τίποτα με την τελευταία πριν από αυτόν. Πανδημίες και, γενικότερα, φυσικές καταστροφές του μεγέθους και της έντασης αυτής που ζούμε, αλλάζουν τον κόσμο συθέμελα. Χωρίς ν’ αφήνουν τίποτε και κανέναν ανέγγιχτα. Μόνο εάν κάποιος είναι εντελώς αποκομμένος από την πραγματικότητα, δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Οι ριζικές αλλαγές (σχεδόν) στα πάντα, αποτελούν μια μαθηματική βεβαιότητα.

Το ζητούμενο της επόμενης μέρας, μπορεί να είναι μόνο η βέλτιστη δυνατή προσαρμογή. Οτιδήποτε άλλο είναι ουτοπικό.

Πριν όμως από τον σχεδιασμό της, πριν η ανθρωπότητα κοιτάξει στο βάθος του τούνελ και ψάξει το φως, χρειάζεται να έχει εξασφαλιστεί πως θα υπάρχει αυτή η επόμενη μέρα. Αυτό είναι δυνατό να επιτευχθεί μόνο μ’ έναν τρόπο: Φροντίζοντας, ο καθένας στο μέτρο των δυνάμεών του, να υπάρχουν όσο γίνεται περισσότεροι επιζήσαντες από τον “αόρατο εχθρό”, μόλις αυτή ξημερώσει. Μετά, θα μπορούμε ν’ αρχίσουμε πάλι να αλληλοσκοτωνόμαστε ελεύθερα. Αλλά μόνο τότε, όχι πιο πριν…

Για να επιτύχουμε το maximum των επιβιωσάντων, απαιτείται ένα πράγμα: Να τηρούμε ευλαβικά τις οδηγίες των ειδικών και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας! Τίποτε άλλο!

Όποιος διαφωνεί ας συγκρίνει την περίπτωση των ΗΠΑ με εκείνην της Ινδίας. Ο πληθυσμός των πρώτων φθάνει τα 331.000.000 ανθρώπους και μέχρι εχθές τα κρούσματα ήταν περισσότερα από 450.000! Με τους θανάτους να ξεπερνούν τις 15.000! Ενώ στην Ινδία, μία χώρα με πληθυσμό μεγαλύτερο του 1.350.000.000 και συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής πολλαπλάσια χειρότερες από τις αντίστοιχες των ΗΠΑ, έχουν επιβεβαιωθεί μόλις 5.865 κρούσματα ενώ οι θάνατοι μετά βίας φθάνουν πάνω από τους 169!

Φυσικά δεν μπορεί να γίνει σύγκριση ανάμεσα στα συστήματα υγείας των δύο χωρών. Οι ΗΠΑ διαθέτουν μακράν τις περισσότερες κλίνες ΜΕΘ από οποιαδήποτε άλλη χώρα, ενώ η Ινδία διαθέτει μόλις περί το 1/15 του αριθμού αυτού! Αδιαμφισβήτητα, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακές οι διαφορές σε κρούσματα και θανάτους, ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις! Και οπωσδήποτε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς προσεκτικότερα, τις λεπτομέρειες…

Τι συμβαίνει και η πάμπτωχη Ινδία τα πάει τόσο καλά; Υπάρχει κάποια παράμετρος που κάνει τη διαφορά;

Βεβαίως και υπάρχει. Η Ινδία ξεκίνησε να λαμβάνει σοβαρά μέτρα στα μέσα Ιανουαρίου ενώ, μέχρι πριν λίγες μόλις ημέρες, οι ΗΠΑ αρνούνταν ακόμη και ν’ αναγνωρίσουν το γεγονός πως η πανδημία αποτελεί σοβαρό πρόβλημα!

Από πού προέκυψε αυτή η καταλυτική διαφορά; Μα στην τεράστια διαφορά ποιότητας ηγεσίας, ανάμεσα στις δύο χώρες. Η Ινδική κυβέρνηση, στηριγμένη στην τεράστια εμπειρία της χώρας σε πανδημίες και επιδημίες . γεγονός πως, εξαιτίας ακριβώς αυτής της εμπειρίας, η στενότατη συνεργασία με τον ΠΟΥ έχει χαρακτήρα “μονιμότητας”, εφάρμοσε τα μέτρα που πρότεινε ο Οργανισμός (επιστάμενες και προσεκτικές θερμομετρήσεις όλων των εισερχομένων στη χώρα, απ’ οπουδήποτε, απαγόρευση πτήσεων από συγκεκριμένες μόνο χώρες κ.ά.) στα μέσα Ιανουαρίου!

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι η εικόνα είναι πλασματική, είτε λόγω ανικανότητας και ανοργανωσιάς του Ινδικού κράτους, είτε λόγω σκόπιμης συγκάλυψης. Ακόμη όμως και αν δεχτούμε ότι μία από τις δύο πιθανότητες είναι σωστή, οι διαφορές δεν θα μπορούσαν να είναι ιδιαίτερα μεγάλες. Μιλάμε για χώρα με σχεδόν ενάμιση δισεκατομμύριο κατοίκους. Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί πως πολλά πράγματα μπορείς να “θάψεις”, όχι όμως χιλιάδες επί χιλιάδων πτώματα και κάμποσες φορές πολλαπλάσιους ασθενείς. Ειδικά εάν λάβουμε υπόψη ότι ο ΠΟΥ είναι πανταχού παρών στην χώρα. Μια χώρα η οποία είναι κανονική Δημοκρατία, χωρίς η Πολιτεία να έχει κανένα κοινό στοιχείο αυταρχικότητας π.χ. με την Τουρκία ή το γειτονικό της Πακιστάν.

Είναι προφανές ότι η Ινδία κάτι έκανε και κάνει σωστά. Αντίστοιχα, με τον δικό της τρόπο, έκανε και η Ελλάδα. Αμφότερες σήμερα, αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση, στο υγειονομικό κομμάτι της κρίσης.

Γιατί, οποιοδήποτε από τα δύο κράτη, θα πρέπει να γκρεμίσει όλα όσα, με τόσο κόπο και τόσο “αίμα” κατέκτησε; Γιατί; “Για να έχουμε οικονομία”;

Κάποιοι προφανώς ξέχασαν πως, για να υπάρξει λειτουργούσα και παράγουσα οικονομία, απαιτείται απαραίτητα η ύπαρξη τριών συντελεστών. Με πρώτο και κυριότερο τους ανθρώπους (οι άλλοι δύο, γη και κεφάλαιο).

Εάν αυτοί δεν υπάρχουν, είναι αδύνατον να υπάρξει οικονομία. Μπορώ δε να σας διαβεβαιώσω πως, εάν τα μέτρα κατά του κορονοϊού χαλαρώσουν πρόωρα και διαφορετικά από τις συστάσεις των ειδικών, δεν θα υπάρχουν!

Τουλάχιστον όχι αρκετοί για μια κανονική οικονομία…

Πέτρος Λάζος
capital.gr

Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/04/blog-post_782.html

Share.