Ο ένας τον κατηγορεί για προπαγάνδα, τον χαρακτηρίζει εκπρόσωπο της Δεξιάς (το δ κεφαλαίο παρακαλώ, όσο είναι και το αίσχος του νεοφιλελευθερισμού), του λέει ότι “λιβανίζει” τον Μητσοτάκη και τον ειρωνεύεται: “Οταν έκλαψε ο Τσιόδρας” (Καρτερός). Τον ενοχλεί ακόμα και που πηγαίνει στην Εκκλησία και ψάλλει.
Ο άλλος τον χαρακτηρίζει “καφεμάντη”, που αντί για επιστημονική γνώση κάνει χρήση της ενόρασης, γράφει ότι κάνει “αντιεπιστημονικές ανακοινώσεις” (και αυτό είναι βαρύ από έναν εκπρόσωπο της θετικής επιστήμης και του Διαφωτισμού) και τον ταυτίζει με την αστρολόγο Αση Μπίλιου (Βαξεβάνης).
Ο τρίτος τον κατηγορεί ότι προσπαθεί να μας κοιμίσει: “Ας μην προσπαθούν να μας καθησυχάσουν για να μας πουν ότι τα μέτρα της κυβέρνησης αποδίδουν” απεφάνθη ο Γιώργος Κυρίτσης.
Μαϊμού και οι στατιστικές για τα κρούσματα, μαϊμού και οι στατιστικές για τους θανάτους.
Μαϊμού και οι έπαινοι των ξένων ΜΜΕ για την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα. Είναι προφανώς ύποπτοι και οι NY Times. Κάτι θα πήραν από “τα 11 μύρια που τους μοίρασε το Μαξίμου”, όπως γράφει ο Πολάκης.
Γιατί τέτοιος θυμός (επιεικώς, γιατί μάλλον για μίσος πρόκειται…) με τον Σωτήρη Τσιόδρα από τον βαθύ (πολύ βαθύ) ΣΥΡΙΖΑ;
Μια εξήγηση είναι ότι είναι επιλογή του Μητσοτάκη.
Αυτό αρκεί και περισσεύει. Μπορεί να είναι καλός επιστήμονας και να τον διόρισε ο Μητσοτάκης; Επικεφαλής της ομάδας των ειδικών για την πανδημία; Αδύνατον. Και ας δήλωσε ο Ανδρέας Ξανθός -γιατί ναι υπάρχουν και εξαιρέσεις- ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ αν ήταν κυβέρνηση (Θεέ μου από τι γλιτώσαμε…) τον Τσιόδρα θα είχε διορίσει στη θέση αυτή. Για να εισπράξει αμέσως τις ειρωνείες του Θανάση Καρτερού για την “ευγένειά” του…(Απαράδεκτη ιδιότητα, κάτι σαν αστικό κατάλοιπο, για τον κόσμο του βαθέως ΣΥΡΙΖΑ).
Μια άλλη εξήγηση είναι ο “αποϊδεολογικός” λόγος του καθηγητή Λοιμωξιολογίας.
Για τον Σωτήρη Τσιόδρα υπάρχουν ιοί, κορονοϊοί και στατιστικές.
Καλές ιατρικές πρακτικές και πρωτόκολλα. Φάρμακα και εμβόλια.
Ασθενείς κυρίως και άνθρωποι που υποφέρουν. Άνθρωποι που κινδυνεύουν.
Δεν υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις στην πανδημία για τον Σωτήρη Τσιόδρα.
Ο ιός δεν έρχεται “από όσους ταξίδεψαν στο Μιλάνο, όσους έχουν τα παιδιά τους στο Κολέγιο και τους εργαζόμενους στην Τράπεζα Πειραιώς” (Παπαδημούλης).
Τον ιό δεν τον έφεραν στην Ελλάδα “αυτοί που έχουν λεφτά για αεροπορικό εισιτήριο” (Αλέξανδρος Νικολαΐδης).
Αυτός ο αποϊδεολογικός λόγος που περνάει στην κοινή γνώμη, πείθει τους Έλληνες, είναι το μεγάλο αβαντάζ του Σωτήρη Τσιόδρα και είναι αυτό που δεν του συγχωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ή όπως λέει ο κ. Καρτερός: “Δεν είναι ουδέτερος ο Τσιόδρας. Κι όταν μιλάει, κι όταν κλαίει, αυτούς εκπροσωπεί. Την πολιτική τους εξωραΐζει. Και το κάνει μια χαρά.”
Ο κ. Τσιόδρας δεν αναφέρεται στις ελλείψεις στα νοσοκομεία (που φυσικά υπάρχουν), δεν καταγγέλλει τις ανάγκες για προσλήψεις στο ΕΣΥ (που προφανώς υπάρχουν), δεν κατηγορεί την κυβέρνηση για τις ιδιωτικές κλινικές και το κόστος μίσθωσης των ΜΕΘ.
Προσπαθεί να βρει τις καλύτερες λύσεις με τα μέσα που διαθέτει η χώρα.
Δεν είναι πολιτικός. Είναι γιατρός.
Και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν του το συγχωρεί.
Υπάρχουν ορισμένοι που θεωρούν ότι υπάρχει και άλλη ερμηνεία για την οργή που βγάζουν ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ για τον Σωτήρη Τσιόδρα, για τα μέτρα που έχουν αποφασιστεί και την πολιτική που εφαρμόζεται.
Με μεγάλη ευτυχώς για όλους μας, επιτυχία.
Μια ενδόμυχη επιθυμία όλα να πάνε στραβά στη βάρδια του Μητσοτάκη, να φάει τα μούτρα της η κυβέρνηση και έτσι να δοθεί η ευκαιρία στους πιο ακραίους από την ριζοσπαστική αριστερά, να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.
Να γυρίσουν και να μας γα@@@.
Δεν το πιστεύω.
Αλλά ορισμένες φορές, διαβάζοντας ορισμένα σχόλια αρχίζω και προβληματίζομαι.
Του Μανόλη Καψή
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/04/blog-post_893.html