Αυτή είναι μία από τις πιο επικίνδυνες ώρες στον δρόμο που είναι αναπόφευκτο να διανύσουμε. Η συνειδητοποίηση του πραγματικού μεγέθους του δικέφαλου τέρατος που έχει ν’ αντιμετωπίσει ο πλανήτης, είναι ένα από τα εντονότερα σοκ ever.
Για όλους. Ακόμη και τους πιο έμπειρους, ακόμη και τους πιο προετοιμασμένους.
Και οι αντιδράσεις στο (όποιο) σοκ είναι πάντα απρόβλεπτες. Πόσο μάλλον, όταν αυτό το σοκ δεν έχει προηγούμενο…
Υπάρχουν σχετικές ψυχολογικές μελέτες και ο κόσμος μας είναι γεμάτος ειδικούς (αλλά και “ειδικούς”, δυστυχώς) στην αντιμετώπιση ψυχολογικών πιέσεων και ψυχικών ασθενειών.
Ειδικά αυτήν την εποχή όπου ο κόσμος που όλοι γνωρίζουμε, ανατρέπεται κομμάτι-κομμάτι, ώρα με την ώρα και οι άνθρωποι αισθάνονται ξεκρέμαστοι και απόλυτα έρμαια της τύχης.
Η γιγαντιαία αβεβαιότητα και η αίσθηση του αυξημένου κινδύνου (είτε υγειονομικής, είτε οικονομικής, είτε οποιασδήποτε άλλης μορφής) που κυριαρχούν ως συναισθήματα στην κοινωνία, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εκληφθούν ως αμελητέες απειλές, συγκρινόμενες με την CoViD-19.
Είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, επικίνδυνες με τον κορονοϊό.
Κανείς δεν πρέπει να διστάσει να ζητήσει την κατάλληλη βοήθεια, εάν αισθανθεί πως χρειάζεται κάτι περισσότερο από την οικογενειακή στήριξη. Δεν υπάρχει τίποτα κακό ή μεμπτό να μην αντέχει κάποιος το κλείσιμο σε τέσσερις τοίχους για συνεχή εικοσιτετράωρα, χωρίς κάποια ψυχολογική επιβάρυνση.
Το πρώτο βήμα σε μία τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να είναι η εξειδικευμένη γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης του “Μένουμε Σπίτι”, στο 10306 ή κάποιος (πραγματικός) ειδικός που γνωρίζουμε από το περιβάλλον μας.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία σε ποιον ειδικό θ’ απευθυνθούμε, αρκεί να ζητήσουμε βοήθεια, εάν αισθανθούμε πως την χρειαζόμαστε.
Αυτά τα πράγματα δεν σηκώνουν ντροπές ή αναστολές. Αρκετά, έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε όλοι, ας μην αφήσει κανείς “παραθυράκια” για περισσότερα…
Πριν την επαγγελματική βοήθεια όμως, υπάρχουν και απλά, καθημερινά πράγματα που όλοι μπορούν να κάνουν, ώστε να παραμένουμε λογικοί και, το σημαντικότερο, υγιείς, παρά την απομόνωση και τα αισθήματα μοναξιάς και καταπίεσης.
Δεν υπάρχει π.χ. κανείς λόγος να βγαίνουμε από τα ρούχα μας επειδή η κυβέρνηση απαγόρευσε το κολύμπι.
Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν πως είναι επικίνδυνο, τόσο λόγω του πιθανού συνωστισμού στις παραλίες, όσο και λόγω της μεταφοράς των παθογόνων από τα όμβρια κ.λπ.
Μια από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες αυτής της κρίσης είναι να θυμηθούμε όλοι και να κάνουμε κτήμα μας πως ο καλύτερος τρόπος ενημέρωσης είναι από πραγματικούς ειδικούς. Όχι από μαϊντανούς, όχι από τύπους που προσφέρουν δωρεάν και εύπεπτη “γνώση” από τα τηλεοπτικά (και όχι μόνο) παράθυρα.
Προσωπικά εάν η οικογένειά μου, όλοι οι αγαπημένοι μου και το σύνολο τους περιβάλλοντός μου , ο μικρόκοσμός μου αν θέλετε, ήμασταν υπόδικοι για κάποιο “αδίκημα” που επιφέρει την θανατική ποινή, θα επέλεγα και θα έκανα τ’ αδύνατα δυνατά για να μας υπερασπιστεί ο καλύτερος διαθέσιμος νομικός, εξειδικευμένος στα συγκεκριμένου τύπου αδικήματα Ούτε έστω, νομικός με διαφορετική ειδίκευση.
Φυσικά κάποιος μπορεί να θεωρεί πως θα μπορούσε να έχει καλύτερη νομική υπεράσπιση, επιλέγοντας π.χ. έναν μηχανικό ή έναν… δημοσιογράφο (τυχαίες ειδικότητες).
Δικαίωμά του. Αυτό όμως αποτελεί ολοκάθαρη απόδειξη πως έχει ανάγκη της βοήθειας που αναφέρθηκε πιο πάνω, πως είναι απόλυτη ανάγκη να το συζητήσει με κάποιον (καλό) ειδικό ψυχικής υγείας. Οι αυτοκτονικές τάσεις αποτελούν ένα σύμπτωμα (πολλών) σοβαρότατων ψυχικών ασθενειών…
Ένας φυσιολογικός άνθρωπος όμως, με απλές ανησυχίες για το μέλλον το δικό του και των αγαπημένων του προσώπων, δεν χρειάζεται να φτάσει τόσο μακριά.
Τουλάχιστον προς το παρόν, και μέχρι η υγειονομική κοινότητα να ξέρει περισσότερα για τον “αόρατο εχθρό” και να διαθέτει όπλα που τον πολεμούν ολοκληρωτικά και όχι μερικά όπως τώρα, η έγνοια πρέπει να είναι μόνο το επόμενο βήμα, η επόμενη ημέρα.
Οτιδήποτε άλλο είναι πρόωρο.
Ακόμη και στην απλούστερη των ερωτήσεων: “Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό;”, η απάντηση πρέπει να είναι: “Πολύ και θα τ’ αντέξουμε, no matter what!” (που λέγαν’ . χωριό που μεγάλωσα)
Το έχω γράψει και εξακολουθώ να το πιστεύω ακράδαντα: ΟΛΑ θα πάνε καλά! ΟΛΑ μα ΟΛΑ!
Αρκεί ν’ αποφύγουμε τις… πατάτες! Αυτές που τόσο συχνά κάνουν την Ελλάδα να μοιάζει σαν χώρα της υποσαχάριας Αφρικής!
Ένας-ένας κι όλοι μαζί, πρέπει να τις αποφύγουμε! Πάση θυσία!
Αν καταφέρουμε αυτό, όλα τ’ άλλα μπορούμε να τα πετύχουμε!
Πέτρος Λάζος
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/04/blog-post_716.html