Ξυπνώντας χθες το πρωί και βλέποντας τις εφημερίδες έπεσε το μάτι μου σε μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση:
- Η αριστερή «Αυγή»,
- η δεξιά «Δημοκρατία» και
- η υπερδεξιά «Εστία»
…είχαν σαν στόχο το ίδιο πρόσωπο: τον υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας, Ν. Χαρδαλιά.
Η ΔΕΞΙΑ και η υπερδεξιά εφημερίδα, βέβαια, ανήκουν στον ίδιο εκδότη.
Ο οποίος μαζί με το αριστερό «σύστημα» είχαν τραβήξει το κάρο του «μεγαλύτερου σκανδάλου από συστάσεως του ελληνικού κράτους». Υπήρξαν οι «αχθοφόροι» της Novartis και οι υποστηρικτές -ενός άλλου- του σύγχρονου Ρασπούτιν.
Προφανώς, η προβολή του ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ από τη δημόσια τηλεόραση ήταν τυχαία σε σχέση με την αριστεροδεξιά σύμπτωση της επόμενης μέρας.
ΟΜΩΣ αυτή καθαυτή η σύμπτωση-επίθεση δεν είναι καθόλου τυχαία και ως προς το timing και ως προς το πρόσωπο.
Ο Ν. Χαρδαλιάς είναι μαζί με τον Σ. Τσιόδρα οι «στρατηγοί» της μάχης κατά του κορονοϊού.
Είναι τα πρόσωπα που συμβολίζουν την επιτυχή αντιμετώπιση του προβλήματος, το οποίο έχει λυγίσει ήδη άλλες, πολύ πιο ισχυρές χώρες από την Ελλάδα.
Είναι αυτοί που έδωσαν σάρκα και οστά στις έννοιες «ατομική ευθύνη» και γνήσια «αλληλεγγύη».
Είναι αυτοί που με την επιστημονική γνώση τους και τη σοβαρότητά τους κατέστησαν αξιόπιστη την καθημερινή ενημέρωση των Ελλήνων, φράζοντας το δρόμο στον οχετό των fake news.
Και βέβαια είναι τα δύο πρόσωπα που αποτελούν προσωπικές επιλογές του Κ. Μητσοτάκη.
Προφανώς τα… μειονεκτήματα που συγκεντρώνουν είναι πολλά για να μείνουν εκτός πεδίου βολής των άλλοτε συμμάχων στον «ωραίο αγώνα» της Novartis.
TI ΕΝΟΧΛΗΣΕ την ταιριαστή παρέα;
Το αυταρχικό και «νταηλίδικο» ύφος του Ν. Χαρδαλιά. Ο οποίος αντιμετωπίζει τους Ελληνες περίπου σαν «ισοβίτες» και έχει «λυσσάξει» να λέει «ξεχάστε το Πάσχα».
Αυτή είναι η χριστιανοδεξιά προσέγγιση, που δεν διαφέρει πολύ από την αριστερή προσέγγιση, η οποία, εκτός από τον «αυταρχισμό» του Ν. Χαρδαλιά, επισημαίνει τον μέγα κίνδυνο της παραβίασης των ατομικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη.
Η ΜΙΖΕΡΗ και αντιεπιστημονική κριτική του «ζεύγους» προσκρούει με πάταγο στην αναγνωρισμένη αποτελεσματικότητα της πολιτικής που ακολούθησε έγκαιρα η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και στην ευρύτατη αποδοχή που γνωρίζει από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας.
Κι αυτό όπως φαίνεται δεν αρέσει. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, άλλωστε.
Ομως η κριτική περί του ύφους του Ν. Χαρδαλιά έχει ένα πρόσθετο ενδιαφέρον. Κυρίως σε ό,τι αφορά στην «Αυγή».
Ενοχλείται η καλή εφημερίδα από το ύφος και την επιβεβλημένη συμπεριφορά του Ν. Χαρδαλιά, η οποία είναι όσο αυστηρή πρέπει εκ του ρόλου του.
Αλλά ενοχλείται από τον Ν. Χαρδαλιά ενώ έχει ανεχθεί και επαινέσει τη σταθερά χυδαία συμπεριφορά του Π. Πολάκη;
Με ποια λογική είναι συγκρίσιμα μεγέθη η αυστηρότητα σε καιρούς πανδημίας με τη χυδαιότητα σε καιρούς «ειρήνης»;
ΕΝΑ ΑΠΟ τα καλά της κρίσης είναι ότι πέφτουν οι μάσκες.
Και αποκαλύπτονται ταυτοπροσωπίες, αλλά και φθονερά αισθήματα και συμπεριφορές.
Δημιουργώντας ακόμα και την υπόνοια ότι κάποιοι μπορεί να μετράνε εναγωνίως νεκρούς.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
(Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου)
tomanifesto.gr