Αυτοί οι εγωκεντρικοί ελληνάρες που εν μέσω πανδημίας, την ώρα που χάνουν τη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι και πολλοί περισσότεροι θα ακολουθήσουν, αντιλαμβάνεται ως μεγάλο πρόβλημα το ότι δεν θα καταφέρει να πάει για Πάσχα στο χωριό και -ακόμα περισσότερο– το ότι δεν θα μπορέσει να ψήσει αρνί στη σούβλα.
Το ξαναγράφω γιατί κι εγώ δυσκολεύομαι κάπως να το πιστέψω: υπάρχουν ανάμεσα μας όντα που μέσα στο μεγάλο θανατικό, λίγο πριν μια τεράστια οικονομική κρίση που θα ακολουθήσει την τεράστια υγειονομική κρίση, αυτό που δεν αντέχουν είναι το ότι δεν θα μπορούν να σουβλίσουν αρνί την Κυριακή του Πάσχα.
Το ότι θα πρέπει να το βάλουν στο φούρνο και το ότι θα πρέπει να μην ξεσηκώσουν τους γείτονες με τα κλαρίνα και τις τσίκνες τους.
Το «εδώ ο κόσμος χάνεται και αυτοί κλαίνε για τη σούβλα τους» είναι κλισέ αλλά είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει με αυτούς τους συμπολίτες.
Ακόμα και οι χριστιανοί που ανησυχούν για το Άγιο Φως (όπως ονομάζεται το αποτέλεσμα της χρήσης αναπτήρα σε συγκεριμένο σημείο της Ιερουσαλήμ) μου φαίνονται λίγοτερο ακραίοι και μισάνθρωποι.
Τουλάχιστον αυτοί πιστεύουν ότι η φλόγα που έρχεται με το αεροπλάνο έχει θεϊκή δύναμη. Πιστεύουν ότι, με κάποιο τρόπο, η παρουσία της θα είναι ευεργετική για τη ζωή στη χώρα.
Προφανώς παραλογίζονται (άλλωστε τι είναι η πίστη αν όχι ένα δεκανίκι παραλογισμού προκειμένου να αντιμετωπιστεί η επίπονη πραγματικότητα) αλλά στ’ αλήθεια πιστεύουν στις θαυματουργές ιδιότητες του φωτός. Και η ειλικρινής αυτή πίστη κάπως (φυσικά όχι εντελώς) τους δικαιολογεί.
Ο μαλάκας που βάζει την όρεξη του για σούβλα πάνω από τους νεκρούς δεν έχει καμία δικαιολογία.
Είναι ένα εγωπαθές, κακομαθημένο πλάσμα, τόσο απορροφημένο από τον εαυτό του και τις ορέξεις του που δεν μπορεί να δει πέρα από τη σαπιοκοιλιά του.
Ένα ον που την ώρα που οι υπόλοιποι σοκαρισμένοι παρακολουθούμε ρεπορτάζ από χώρες στις οποίες τα φέρετρα μεταφέρονται με φορτηγά και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να μην δουμε ελληνικά φορτηγά να κάνουν την ίδια δουλειά, αυτός σκέφτεται πως φέτος θα χαθεί η ευκαιρία να κάνει φιγούρα με τις ψηστικές του ικανότητες. Τον φαντάζομαι να φωνάζει:
Ποιός χέστηκε μωρέ για τους νεκρούς;
Εδώ δεν θα μπορέσω φέτος να γυρίσω σούβλα κι εσύ μου λές για την πανδημία και τα μέτρα προφύλαξης;
Να τα χέσω τα μέτρα προφύλαξης αν με αναγκάσουν να φάω αρνί στον φούρνο.
Στ’ @ρχίδι@ μου κι αν πεθάνουν μερικές χιλιάδες παραπάνω αν είναι να φάω τραγανή πετσούλα.
Δεν ξέρω αν βρίσκετε τα παραπάνω υπερβολικά, αλλά είναι αυτά ακριβώς που έχει στο μυαλό του το κακομαθημένο πλάσμα που κλαίγεται επειδή φέτος δεν θα μπορέσει να τα κάνει τσουρέκια σε όλη τη γειτονιά με τις μουσικές και τις κάπνες του.
Είναι ακριβώς αυτά που έχει μέσα του το ον που βάζει πιο πάνω την τσίκνα από τη ζωή.
Προφανώς με τέτοια όντα δεν μπορει κανείς να κάνει διάλογο. Δεν μπορεί ούτε να βρει επιχειρήματα, ούτε να εξηγήσει.
Τα όντα αυτά έχουν αποφασίσει όχι μόνο ότι ο εαυτός τους είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά και ότι ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να θυσιαστεί (κυριολεκτικά) προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ορέξεις τους.
Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι να πάρουν την πολυαγαπημένη τους σούβλα και να ολοκληρώσουν επιτέλους τη σχέση τους βάζοντας την εκεί που πρέπει.
Και ακόμα κι αν δεν έχουν την ικανότητα να νιώσουν, ας προσποιηθούν ότι μπορούν κι ας βάλουν το σουβλιστό άρνι λίγο πιο κάτω από τον θάνατο ανθρώπων.
Και μπράβο τους.
Μάνος Βουλαρίνος
athensvoice.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/04/blog-post_92.html