Η κρίση της επιδημίας του “κορονοϊού” έφερε ξανά στην επιφάνεια το θέμα της πολιτικής αντιπαλότητας που εδράζεται μεταξύ αυτών που πιστεύουν
- σε έναν ισχυρό τομέα δημόσιας υγείας ή
- ένα ανοιχτό σύστημα υγείας όπου μεγάλο μέρος των παρεχόμενων υπηρεσιών θα προσφέρεται και από ιδιώτες.
Η παροχή υπηρεσιών υγείας (είτε νοσοκομειακών είτε φαρμακευτικών) από τον ιδιωτικό τομέα αποσκοπεί στο κέρδος.
Αυτό δεν σημαίνει πως οι υπηρεσίες που προσφέρει δεν είναι αποτελεσματικές και συμφέρουσες και συχνά φθηνότερες από τις αντίστοιχες του δημόσιου συστήματος υγείας.
Κάποιοι αυταπατώνται πως υπάρχουν δωρεάν υπηρεσίες υγείας.
Όλες οι υπηρεσίες είτε από τον δημόσιο είτε από τον ιδιωτικό τομέα έχουν ένα κόστος.
Οι ιογενείς εποχικές επιδημίες είναι καταστάσεις όπου δημιουργούνται, εξαπλώνονται και υποχωρούν μέσα σε λίγες εβδομάδες ή μήνες με αποτέλεσμα να μην προσφέρονται για τις δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα.
Μια φαρμακευτική προκειμένου να κατασκευάσει ένα φάρμακο χρειάζεται μερικά χρόνια ερευνών και πριν αποφασίσει να δαπανήσει για αυτές, έχει μελετήσει τον αριθμό του πληθυσμού που θα αφορά το σκεύασμα στο παρόν και το μέλλον.
Οι περισσότερες ιογενείς επιδημίες κάνουν τον κύκλο τους εντός μερικών εβδομάδων και είτε εξαφανίζονται οριστικά, είτε επανέρχονται την επόμενη σαιζόν με κάποιες μεταλλάξεις που καθιστούν πιθανά εμβόλια για το στέλεχος της προηγούμενης χρονιάς άχρηστο.
Από τη σκοπιά της ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας οι επιδημίες δεν προσφέρονται για ενασχόληση. Αυτό δεν σημαίνει πως ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συνεισφέρει στην αντιμετώπισή τους.
Οι επιδημίες είναι μια κατάσταση όπου όταν ξεπερνούν κάποιον κύκλο μετάδοσης μπορεί να οδηγήσουν στην κοινωνική και οικονομική κατάρρευση.
Δεν επιλέγουν τα θύματα με βάση την οικονομική τους κατάσταση ή τις πολιτικές τους απόψεις. Πλήττουν τους πάντες.
Υπάρχουν κάποιοι που διατείνονται πως κάποιες χώρες όπως η Ν. Κορέα και η Σιγκαπούρη είχαν πολύ καλά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της επιδημίας του “κορονοϊού” επειδή ο ιδιωτικός τομέας στην παροχή υπηρεσιών υγείας είναι πολύ ισχυρός.
Πιο πιθανό είναι πως η επιτυχία οφείλεται στην εξοικείωση των συστημάτων υγείας στις χώρες αυτές στην εξάπλωση επιδημιών, από το προηγούμενο της εξάπλωσης του SARS κλπ.
Στη Δύση βλέπαμε πριν δέκα και είκοσι χρόνια στα δελτία ειδήσεων τους ανθρώπους να κυκλοφορούν με χειρουργικές μάσκες στην Ασία και παραξενευόμαστε γιατί δεν είχαμε παρόμοια εμπειρία.
Στην Ν. Κορέα όμως οι υγειονομικές μονάδες είχαν συστήματα ελέγχου για ύποπτα κρούσματα εκτός των κτηρίων από την εμπειρία των προηγούμενων επιδημιών. Τα συστήματα (δημόσια και ιδιωτικά) ήταν έτοιμα.
Στην Ιταλία τα νοσοκομεία αποδείχτηκαν από τις πλέον αποτελεσματικές εστίες διασποράς της επιδημίας στην αρχική της φάση. Η εμπειρία του “κορονοϊού” θα καταστήσει και τη Δύση αποτελεσματικότερη στο μέλλον.
Ένα σύγχρονο κράτος οφείλει να εξασφαλίζει την πρόσβαση όλων σε βασικές υπηρεσίες υγείας. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να συντηρεί ένα τεράστιο ιστό από δημόσια νοσοκομεία και ιατρεία.
Μπορεί να καλύπτει το σύνολο ή ένα μέρος των δαπανών όσων τις χρειάζονται.
Παράλληλα μπορεί να υπάρχει και η ιδιωτική αγορά υπηρεσιών υγείας όπου μπορεί να απευθύνεται όποιος το επιθυμεί και οικονομικά μπορεί να το καλύψει.
Ο πολίτης μπορεί να απολαμβάνει υπηρεσίες υψηλής ποιότητας σε ανταγωνιστικό κόστος αν τα δύο συστήματα λειτουργούν ανταγωνιστικά αλλά και συμπληρωματικά.
Αν το κράτος προσφέρει άθλιες υπηρεσίες ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει κίνητρο για υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε ανταγωνιστικές τιμές.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως η επιδημία αποτελεί έναν λόγο για την αύξηση του προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία. Αυτό είναι λάθος.
Η επιδημία θα ολοκληρώσει τον κύκλο της σε μερικούς μήνες. Μετά για πολλά χρόνια μπορεί να μην υπάρξει άλλη επιδημία.
Το πλεονάζον προσωπικό θα υποαπασχολείται και αυτό θα απαξιώσει επαγγελματικές ικανότητες που θα μπορούσαν να προσφέρουν .ν κάτοχό τους και την κοινωνία.
Η λογική απόφαση είναι η πλειοψηφία του προσωπικού του δημόσιου συστήματος να μην διέπεται από μονιμότητα.
Ανάλογα με τις ανάγκες το δημόσιο σύστημα να προσλαμβάνει προσωπικό με συμβάσεις μερικών μηνών ή μερικών χρόνων ανάλογα την θέση.
Σε περιόδους επιδημιών (όπως συμβαίνει και σε περιόδους πολέμου) το κράτος έχει την ευθύνη του σχεδιασμού της αντιμετώπισης και μπορεί να επιτάσσει και μονάδες του ιδιωτικού τομέα αν το κρίνει σκόπιμο.
Το ζητούμενο είναι η εξασφάλιση υψηλής ποιότητας υπηρεσιών υγείας σε χαμηλές τιμές για το σύνολο του πληθυσμού.
Αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί από μια υγιή και συμπληρωματική αλλά και ανταγωνιστική σχέση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Η αλήθεια δηλ. είναι κάπου στη μέση…
Του Κώστα Στούπα
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/04/blog-post_44.html