Παρακολουθώ, από δημοσιογραφική υποχρέωση, συζητήσεις (στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο) με θέσεις, απόψεις, αιτήματα, υποδείξεις στην κυβέρνηση και ιδέες για “θωράκιση της οικονομίας…” και διαβάζω υπομνήματα με αιτήματα εκπροσώπων των επιχειρηματικών τάξεων (ευτυχώς όχι όλων) που μου θυμίζουν το λαϊκό “Μίας και βρήκαμε παππά, ας θάψουμε και κάνα δύο, ζωντανούς…”.

Δεν θα συμπεριλάβω σε αυτά την, εκτός τόπου και εκτός χρόνου, τοποθέτηση του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφου Αλέξη Χαρίτση, που θεωρεί ανεπαρκή και αναποτελεσματικά τα μέτρα για τις επιχειρήσεις (λες και θα βάλει εκείνος και ο σύντροφος Παπαδημούλης…, τα λεφτά και όχι ο λαός από τους φόρους του).

Εκτός τόπου, γιατί, λογικά, γνωρίζει όσο και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, το χάλι του κορβανά που παρέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ με “μαξιλάρι” μόνο τα δικά μας λεφτά και όχι πόρους από αύξηση της εθνικής παραγωγής του τόπου.

Εκτός χρόνου, γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016-2018, δεν είχε ποδοπατήσει το 65% των συνεπών φορολογούμενων, που συνθέτει την μεσαία τάξη, (για να πουν ένα ακόμη – ιστορικά γελοίο- συγγνώμη δεν το θέλαμε…) ίσως (λέμε ίσως…) και να μην ταξίδευαν 45 δισ. καταθέσεις επιχειρηματιών της χώρας, σε ξένες Τράπεζες.

Και από το σημείο αυτό επιστρέφω στο θέμα του σημερινού μας σημειώματος και την υπερβολή να μιλάμε για αδυναμία της επιχειρηματικής κοινωνίας της χώρας να προσφέρει (και με τις δικές της οικονομίες…) στην “εκστρατεία” που ορθότατα οργάνωσαν ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και το οικονομικό του επιτελείο.

Πώς να το κάνουν;

“Επαναπατρίζοντας” και τα 40-45 δισ., των εκτός Ελλάδος, καταθέσεών τους. Αυτές που και οι δικοί τους ερευνητές τα καταγράφουν, σε μελέτες και εκθέσεις προς την κυβέρνηση.

Θλιβερό ερέθισμα, για τις σημερινές μας σημειώσεις, είναι και η πρόταση για πάγωμα στο δώρο Πάσχα στους εργαζόμενους.

Αφετηρία του είναι αιτήματα, επιχειρήσεων. Είναι θλιβερό, ακόμη και αν δεχθούμε πως οι επιχειρήσεις και οι κλάδοι, φορείς του αιτήματος, έχουν όντως προβλήματα.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Βγήκαν . σεργιάνι…, ομάδες επιχειρήσεων και επιχειρηματιών (εκτιμώντας προφανώς ότι πιάνουν οι πιέσεις τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη τώρα που είναι στριμωγμένος από την οικονομική κρίση και τον κορονοϊό ή τον Ερντογαν -το ίδιο είναι-) μπας και βγάλουν ζημιές ετών.

Της 10ετίας 2010-2020, αν είναι δυνατόν…

Προβάλλουν ζημιές που συνδέονται, με τη δική τους επιλογή, να μειώσουν τη δυναμικότητα στην παραγωγή τους. Να αποφύγουν επιθετική εξαγωγική στρατηγική. Να μην κάνουν επενδύσεις, εκτός από εκείνες της συντήρησης των εγκαταστάσεων τους.

Απίστευτα είναι τα αιτήματά τους. Ζητάνε παγώματα πληρωμών, άτοκες χρηματοδοτήσεις, απαλλαγές από υποχρεώσεις, ξεκαθάρισμα δανειακών και φορολογικών λογαριασμών, μονιμοποίηση της ελαστικής μορφής εργασίας, πάγωμα κάθε σκέψης αύξησης κατώτατου μισθού και (με επιμονή εδώ) ξεπάγωμα των απολύσεων…

Κατά τα άλλα είναι, σύσσωμοι, με την κυβέρνηση και την κοινωνία που (εδώ κλαίνε…) περνάει τα δικά της δεινά με τη νέα οικονομική κρίση και είναι εδώ…, για να βοηθήσουν…

Στην πράξη βέβαια μιλάνε για απολύσεις.

Οι μπουλντόζες μένουν στα υπόστεγα…

Οι επενδύσεις είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Και ας έχουμε ανάγκη, αυτή την ώρα, να αντιδράσουμε στις νέες οικονομικές πιέσεις. Στην νέα κρίση που χτυπάει την πόρτα.

Σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυρισθούμε πως τα πράγματα είναι απλά.

Ότι τα χειρότερα δεν είναι στον δρόμο.

Ότι οι αρπακτικές διαθέσεις “κορακιών” και οι προθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου δεν είναι να καρπωθούν από την κατάρρευση και των άλλων στρατηγικών της κλάδων (ενέργεια, νερά, μεταφορές, υποδομές -μετά τις τηλεπικοινωνίες, τα αεροδρόμια και τις παραλίες-) και είμαστε βέβαιοι πως έτσι θα συμβαίνει όσο συντηρούμε την ελεγχόμενη οικονομία, με τα χαρακτηριστικά του προηγούμενου αιώνα.

Κράτος-αφέντης. Κράτος-κουμανταδόρος.

Πώς όμως θα βγούμε από τον λαβύρινθο όταν ο ιδιωτικός τομέας συνεχίζει να περιμένει, σχεδόν τα πάντα, από το κράτος;

Όταν οι εργαζόμενοι κρατούνται “όμηροι” των ένθεν και ένθεν διεκδικήσεων, στην πολιτική και στην οικονομία;

Γ.Κράλογλου
capital,gr

Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/03/blog-post_787.html

Share.