Αντιμέτωπες με την πιο βίαιη ύφεση στη σύγχρονη ιστορία, οι κυβερνήσεις καταρτίζουν πακέτα διάσωσης σημαντικότερα ακόμα και από εκείνα της χρηματοοικονομικής κρίσης 2007-2009.
Με άξονα την οδυνηρή αυτή κατάσταση θα πρέπει να γίνουν θεμελιώδεις επιλογές για τη διαχείριση της πανδημίας.
Χρησιμοποιώντας ένα επιδημιολογικό μοντέλο, μια ομάδα από το Imperial College στο Λονδίνο προσπάθησε να θέσει ένα πλαίσιο προκειμένου να βοηθήσει τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής στο έργο τους.
- Η μία προσέγγιση είναι η «επιπέδωση της καμπύλης», δηλαδή η απομόνωση περιπτώσεων και η θέση σε καραντίνα νοσούντων νοικοκυριών.
- Η άλλη είναι η καταστολή μέσω ευρύτερων μέτρων όπως ο κατ’ οίκον περιορισμός, το κλείσιμο σχολείων και πανεπιστημίων.
Η πρώτη επιλογή στοχεύει στον περιορισμό της πανδημίας, η δεύτερη στην παύση της.
Αν ο ιός αφεθεί ελεύθερος, χωρίς τη λήψη μέτρων, θα οδηγήσει σε περίπου 2,2 εκ. θανάτους στην Αμερική και σε 500,000 θανάτους στο ΗΒ μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού.
Στις προηγμένες οικονομίες, ο κατ’ οίκον περιορισμός των νοσούντων νοικοκυριών για δύο εβδομάδες θα οδηγήσει στους μισούς θανάτους, στην καλύτερη περίπτωση.
Επιπλέον, η ζήτηση υπηρεσιών υγείας σε μονάδες εντατικής θεραπείας θα είναι οκταπλάσια σε σχέση με τις δυνατότητες του βρετανικού συστήματος υγείας, κάτι που θα οδηγήσει σε πολλούς περισσότερους θανάτους που το ίδιο το επιδημιολογικό μοντέλο δεν τόλμησε να υπολογίσει.
Το πρόβλημα με τα μέτρα καταστολής και τη διατήρηση, σε χαμηλό επίπεδο, των ποσοστών μόλυνσης, είναι ότι πολλοί θα παραμείνουν ευάλωτοι απέναντι στον ιό.
Δεδομένης της διασποράς του σε όλο τον κόσμο, το επιδημιολογικό μοντέλο του Imperial προβλέπει ότι η επιδημία θα επιστρέψει εντός ολίγων εβδομάδων, μετά την άρση των μέτρων καταστολής.
Για να το αποφύγουν αυτό, οι χώρες πρέπει να καταστείλουν τον ιό κάθε φορά που επανεμφανίζεται, κλείνοντας τον κόσμο στα σπίτια του για μήνες. Αυτός ο κύκλος πρέπει να επαναλαμβάνεται συνεχώς μέχρι να εμφανιστεί ένα αποτελεσματικό εμβόλιο.
Είναι σημαντικό, στο εξής, να παρακολουθούμε την Κίνα και αν θα επιστρέψει η ζωή στην κανονικότητά της χωρίς δεύτερο ξέσπασμα του ιού.
Όλοι ελπίζουν ότι οι επιδημιολόγοι θα εξετάζουν ύποπτα κρούσματα σε μαζική κλίμακα ώστε να εντοπίζουν γρήγορα τις νέες περιπτώσεις, θα ιχνηλατούν τις επαφές τους και θα τους θέτουν σε καραντίνα χωρίς να αναστατώνουν ολόκληρη την κοινωνία. Ίσως να υπάρξουν νέα φάρμακα.
Αυτό όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ελπίδα. Δεν είναι πολιτική.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι
- η μετρίαση (πρώτη επιλογή) κοστίζει πολλές ζωές και
- η καταστολή (δεύτερη επιλογή) φέρει τεράστιο οικονομικό πλήγμα.
Αν αυτό επαναληφθεί αρκετές φορές, οι κυβερνήσεις δεν θα έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν επιχειρήσεις και καταναλωτές.
Ο κόσμος δεν θα ανεχτεί άλλο αυτή την αναστάτωση ενώ το κόστος της επαναλαμβανόμενης απομόνωσης θα είναι μεγάλο για την ψυχική υγεία.
Στον πραγματικό κόσμο, υπάρχουν και άλλες ενδιάμεσες επιλογές.
Οι περιπτώσεις της Νότιας Κορέας, της Κίνας και της Ιταλίας δείχνουν ότι μια είναι η μαζική εξέταση. Ο εντοπισμός όσων διαθέτουν πλέον αντισώματα στον ιό είναι σημαντικός, αφού οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους γνωρίζοντας ότι δεν θα μεταδώσουν τον ιό.
Η δεύτερη γραμμή επίθεσης είναι η χρήση της τεχνολογίας για τη διαχείριση της καραντίνας και της κοινωνικής απομάκρυνσης. Στην Κίνα και τη Νότια Κορέα χρησιμοποιούν εφαρμογές και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να εντοπίσουν τους νοσούντες και να ειδοποιούν τον πληθυσμό. Στη Νότια Κορέα, ψηφίστηκε νόμος σύμφωνα με τον οποίο το κράτος έχει πλέον πρόσβαση στα ιατρικά δεδομένα πολιτών τα οποία μπορεί και να διαμοιράσει. Πρόκειται για μια πολύ παρεμβατική μέθοδο για τις δημοκρατίες μας. Αλλά δεν διανύουμε μια εποχή κανονικότητας, σχολιάζεται.
Τέλος, οι κυβερνήσεις οφείλουν να επενδύσουν στα συστήματα υγείας, ακόμα και αν χρειαστεί μήνες για να φανεί το αποτέλεσμα.
Πρέπει να αυξηθούν οι ΜΕΘ, να οριστούν τα αποτελεσματικότερα πρωτόκολλα, να αναπτυχθούν εμβόλια και να γίνουν δοκιμές νέων φαρμάκων. Έτσι, η μετρίαση θα είναι λιγότερο φονική και η καταστολή φθηνότερη.
Ας μην έχουμε ωστόσο ψευδαισθήσεις.
Τα μέτρα αυτά ίσως να μην καταφέρουν να αναστείλουν την πανδημία και τα φονικά της αποτελέσματα.
Σήμερα, οι κυβερνήσεις εστιάζουν στη μέθοδο της καταστολής, με οποιοδήποτε κόστος.
Αν όμως δε νικήσουμε γρήγορα τον ιό, θα επιλέξουν τη μέθοδο της μετρίασης, ακόμα και αν αυτό σημαίνει περισσότερους θανάτους.
Ίσως να μην έχουν επιλογή.
Πηγή: economist.com
antinews.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/03/economist-t.html