Για το πρώτο, δεν χρειάζεται και πολλή κουβέντα. Είναι κάτι αυτονόητο.
Γι’ αυτό άλλωστε καταβάλλονται σε έναν μεγάλο βαθμό οι προσπάθειες για την αντιμετώπιση της διασποράς του ιού. Αφενός για να αποφύγουμε να νοσήσουμε και αφετέρου για να μην υπερφορτωθεί το σύστημα υγείας και καταρρεύσει. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Παράδειγμα προς αποφυγή δυστυχώς η Ιταλία, όπου όλοι και όλα έχουν φτάσει στα όριά τους. Άνθρωποι και υποδομές. Γεγονός που ίσως εξηγεί σε ένα βαθμό και τα πολλά θύματα.
Είναι κρίσιμο να αντέξει το σύστημα υγείας και μέχρι στιγμής η στρατηγική αποδίδει.
Ας ελπίσουμε ότι αυτές τις δύο κρίσιμες εβδομάδες, που εκτιμάται ότι θα ωριμάσουν οι συνθήκες εμφάνισης κρουσμάτων από όσους εκτέθηκαν πριν τη λήψη των αυστηρών μέτρων, τα πράγματα θα κυλήσουν υπό έλεγχο ως προς τη δυνατότητα διαχείρισής τους.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ζωή μας έχει αλλάξει. Και όλο και περισσότεροι μένουν και θα μένουν πλέον στα σπίτια τους, καθώς η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα για εργασία από το σπίτι σε αρκετούς τομείς. Όχι σε όλους δυστυχώς, αλλά σε πολλούς.
Και είναι κρίσιμο για τη στοιχειώδη συνέχιση της οικονομικής δραστηριότητας, αλλά -κακά τα ψέματα – και της διατήρησης της ψυχολογίας των εκατομμυρίων πλέον απομονωμένων πολιτών, να αντέξουν το crash test στο οποίο υποβάλλονται, τα συστήματα επικοινωνίας.
Τηλεπικοινωνίες, ίντερνετ, βρίσκονται πλέον σε χρήση που ξεπερνά ακόμα και τα πιο απαιτητικά stress σενάρια των παρόχων.
Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής ανταποκρίνονται ικανοποιητικά. Γιατί προφανώς υπάρχουν ανησυχίες, ιδιαίτερα για το ταυτόχρονα υψηλό φορτίο που καλούνται να εξυπηρετήσουν. Ένα φορτίο που βαίνει αυξανόμενο. Και αυτό το πρόβλημα δεν είναι ασφαλώς μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο.
Μπαίνουμε λοιπόν συνολικά, μαζικά, γιατί αρκετοί -οι νεότεροι κυρίως- ήδη βρίσκονταν εκεί… στην εποχή της απόλυτης χρήσης της τεχνολογίας για την εξυπηρέτηση πλέον των βασικών μας αναγκών. Σε άλλο επίπεδο πλέον, για τις ανάγκες της καθημερινότητας,
Και αν αυτή η κατάσταση εγκλεισμού και απομόνωσης κρατήσει λίγο περισσότερο από όσο όλοι έχουν κατά νου, ελπίζοντας ότι μέχρι το τέλος Απριλίου, άντε τα μέσα Μαΐου, θα έχουν αρχίσει να επιστρέφουν σιγά σιγά στους παλαιούς ρυθμούς ζωής, τότε η κοινωνία θα έχει αρχίσει να αποκτά συνήθειες που θα διαμορφώσουν οικονομίες, μοντέλα, εργασιακές σχέσεις, καταναλωτικές διαδικασίες, εντελώς διαφορετικές από ό,τι μέχρι πρόσφατα.
Τι εννοώ; Πολύ απλά. Αρκετοί είναι εκείνοι που χρησιμοποιούσαν τα e-shop για τις αγορές τους. Ο αριθμός έβαινε αυξανόμενος, αλλά δεν ήταν καθολικός.
Τώρα όλοι όσοι θα πρέπει να αγοράσουν οτιδήποτε, θα πρέπει να το κάνουν μέσω e-shop από τη στιγμή που κλείνουν τα εμπορικά καταστήματα. Ενώ έχει αρχίσει να ανεβαίνει κατακόρυφα και ο ρυθμός των τηλεφωνικών ή ηλεκτρονικών παραγγελιών και στα σούπερ μάρκετ.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό, είναι η όλο και μεγαλύτερη αποφυγή χρήσης χαρτονομισμάτων. Ως θεωρητική πηγή μετάδοσης.
Όλο και περισσότεροι το σκέφτονται, ακόμη και στα διόδια υπάρχουν πλέον επισημάνσεις για αποφυγή μετρητών και χρήση καρτών από όσους δεν έχουν τα e-pass. Βέβαια, η χρήση μετρητών θα μειωθεί και εκ των πραγμάτων, μια και η χρήση e-shop δίνει τη δυνατότητα ηλεκτρονικής πληρωμής.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η νέα κατάσταση διευκολύνει και τον σχεδιασμό για σταδιακή μετάβαση σε μία cashless society. Στον περιορισμό, με στόχο την τελική εξαφάνιση των μετρητών. Αυτό βέβαια σηκώνει από μόνο του πολλή συζήτηση.
Όμως στο παγκόσμιο debate που γίνεται γύρω από την χρήση ή μη των μετρητών, τα πολλά πλεονεκτήματα αλλά και τα προφανή μειονεκτήματα για τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών από την επικράτηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών, η πανδημία προφανώς δίνει επιχειρήματα -και άλλοθι- σε όσους επιδιώκουν την σταδιακή κατάργησή τους.
Η ζωή μας λοιπόν αλλάζει.
Ή ίσως είναι πιο ακριβές ότι επιταχύνονται ή μαζικοποιούνται οι αλλαγές που είχαν ήδη δρομολογηθεί. Και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πώς θα λειτουργήσει η… νέα κανονικότητα, όταν θα τελειώσει και αυτή η περιπέτεια, όταν θα έχει πλέον ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Σε ποια ακριβώς… κανονικότητα θα επιστρέψουμε.
Σε σχέση για παράδειγμα με τις συναλλαγές μας, τις εργασιακές σχέσεις, την επιχειρηματικότητα.
Αλήθεια, ποιο θα είναι άραγε το μοντέλο της επιχειρηματικότητας; Αν κρατήσει πολύ αυτή η κρίση, πόσοι θα αντέξουν;
Και όχι μόνο τα μικρομάγαζα του λιανεμπορίου, που θα αντιμετωπίσουν θέμα επιβίωσης, αλλά και σε επίπεδο μεγάλων επιχειρήσεων.
Ποιες αλλαγές θα φέρει η είσοδος σε ένα νέο κύκλο; Για τις οικονομίες, για τις επιχειρήσεις, για την κοινωνία…
Να είναι όλα ίδια, δύσκολο…
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
capital.gr