Κορωνοϊός: Ώρα να μείνουμε σπίτι

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω συνεχώς στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης μηνύματα Ιταλών οι οποίοι μοιράζονται την τρομερά οδυνηρή εμπειρία τους.

Μηνύματα αυστηρά, μηνύματα θρηνητικά, μηνύματα χιουμοριστικά, μηνύματα κάθε ύφους που όλα συμβουλεύουν ή ακόμα και εκλιπαρούν για ένα πράγμα: ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ!

Όπως λένε οι ίδιοι οι Ιταλοί στις μαρτυρίες τους, μία από τις βασικές αιτίες που η μπάλα στη χώρα τους χάθηκε, είναι επειδή δεν κατάφεραν εγκαίρως να βρουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στο «δεν πανικοβάλλομαι» και «για κάποιο διάστημα η ζωή μου πρέπει να αλλάξει».

Πολλοί συνέχισαν να ζουν όπως πριν, δεν άλλαξαν τις κοινωνικές τους συνήθειες και δεν έχτισαν εκείνο το τείχος που θα καθυστερούσε την εξάπλωση του ιού και θα έσωζε εκατοντάδες (και αργότερα ίσως χιλιάδες) ανθρώπους.

Θα ήταν μάλλον δύσκολο να αντιδράσουν διαφορετικά. Ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που χτυπήθηκε από την πανδημία, και είχε την τύχη που εχουν στον πόλεμο οι στρατιώτες της πρώτης γραμμής.

Οι Ιταλοί, δηλαδή, έχουν ελαφρυντικά.

Εμείς, που έχουμε το παράδειγμα και την πικρά αποκτημένη εμπειρία τους, δεν έχουμε κανένα. Γιατί ξέρουμε καλά τι πρέπει να κάνουμε για να τελειώσει αυτός ο πόλεμος μια ώρα αρχύτερα: να αυτοπεριοριστούμε.

Να μείνουμε σπίτι για όσο περισσότερο μπορούμε, να συναντήσουμε όσο λιγότερους ανθρώπους είναι δυνατόν, να αποφύγουμε όσο γίνεται τους χώρους με πολύ κόσμο.

Να περιορίσουμε τις εξόδους και να απομονωθούμε.

Κι όσο πιο πολύ τα κάνουμε όλα αυτά τόσο πιο γρήγορα θα έχουμε τη δυνατότητα να βγούμε και να διασκεδάσουμε και να παρακολουθήσουμε θεάματα μαζί με άλλους χωρίς την απειλή του κορωνοϊού πάνω από το κεφάλι μας.

Στην περίπτωση του κορωνοϊού η φράση «έχουμε πόλεμο» δεν είναι άλλη μια υπερβολή ή ένα σχήμα λόγου κατασκευασμένο για να αισθανθούν καλά (εκ του ασφαλούς) οι κρυμμένοι πίσω από το πληκτρολόγιό τους συμπολίτες.

Είναι μια πραγματικότητα με νεκρούς, συστήματα υγείας που κινδυνεύουν να καταρρεύσουν και οικονομίες που δοκιμάζονται.

Είναι ένας πόλεμος στον οποίο πρέπει να πολεμήσουμε ακόμα κι εμείς που δεν είμαστε επιστήμονες που ψάχνουν εμβόλιο ή θεραπεία, που δεν είμαστε γιατροί και νοσηλευτές σε κάποιο νοσοκομείο.

Είναι ένας πόλεμος του οποίου η έκβαση, η διάρκεια, οι συνέπειες και τα θύματα θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από τη δική μας συμπεριφορά.

Ένας πόλεμος τον οποίο εμείς στα μετόπισθεν (εμείς που η στάση μας είναι απολύτως καθοριστική) πρέπει να τον δώσουμε αλλάζοντας συνήθειες. Και ευτυχώς για να το κάνουμε αυτό, για να πολεμήσουμε, έχουμε στη διάθεσή μας ένα υπερόπλο: την τεχνολογία.

Χάρη στην τεχνολογία μπορούμε πια να κάνουμε σχεδόν τα πάντα από το σπίτι.

Μπορούμε να παρακολουθήσουμε όποια ταινία και όποιο σίριαλ θέλουμε, να παίξουμε όποιο videogame θέλουμε είτε μόνοι μας είτε με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, μπορούμε να διαβάσουμε όποιο βιβλίο θέλουμε κι αν το βιβλίο που θέλουμε δεν υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας μπορούμε να το παραγγείλουμε.

Όπως μπορούμε να παραγγείλουμε τα ψώνια μας, το φαγητό και τον καφέ μας. Κάποιοι μπορούν ακόμα και να δουλέψουν από το σπίτι. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας το να μείνεις σπίτι δεν ήταν τόσο εύκολο.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, από τον αριθμό των θυμάτων μέχρι την οικονομική ζημιά των επιχειρήσεων, τα πάντα θα εξαρτηθούν από το αν θα κερδηθεί αυτός ο πόλεμος.

Μια επιχείρηση που μπορεί να δοκιμαστεί στον πόλεμο δεν θα υπάρχει καν αν ο πόλεμος χαθεί.

Γιατί αυτόν τον πόλεμο ή θα τον κερδίσουμε ή θα τον πιούμε άσχημα. Όλοι. Και μπράβο μας.