Εκτός αυτών των 5 εκατομμυρίων (εντός Τουρκίας υπολογίζονται στα 3 με 3,5), υπάρχουν διάσπαρτοι ανά την Τουρκία περίπου 1,5 έως 2 εκατομμύρια μετανάστες που θέλουν να έρθουν στην Ευρώπη, για οικονομικούς λόγους.
Συμπτωματικά (sic) οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται κυρίως στη Μικρά Ασία. Γεγονός εντελώς τυχαίο! Βέβαια!
Η στρατηγική και τα σχέδια Ερντογάν ουδεμία σχέση έχουν (αν το πιστεύετε, πιστέψτε και ότι πετούν οι γάιδαροι)! Προέρχονται από διάφορες υπανάπτυκτες (frontier) και (πολύ λιγότεροι) από αναπτυσσόμενες (emerging) χώρες.
Ο τρόπος με τον οποίο έφτασαν στη γείτονα είναι αρκετά μυστηριώδης, σίγουρα εμπεριέχει ανάμειξη διαφόρων… υπηρεσιών και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρείται αθώος. Έχει και η (εσκεμμένη) “άγνοια λόγω θεσμικότητας” τα όρια της…
Η ουσία του προσφυγικού-μεταναστευτικού προβλήματος είναι πως τα μέλη και των δύο ομάδων, θέλουν να βρεθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με κάθε θυσία και κάθε κόστος.
Διότι η, συντριπτικά μεγαλύτερη, μάζα αυτών των ανθρώπων δεν έχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, πουθενά αλλού. Ούτε καν για ένα κανονικό πιάτο φαΐ.
Οι περισσότεροι, και από τις δύο πλευρές των Τουρκοσυριακών συνόρων, ζουν σε συνθήκες… Μόριας (ίσως και χειρότερες).
Ταυτόχρονα δε δεν μπορούν, ούτε να επιστρέψουν στη χώρα τους. Είτε λόγω πολέμου οι Σύριοι, είτε επειδή εκείνη δεν τους δέχεται πίσω, για όλες οι υπόλοιπες εθνικότητες.
Κυκλοφορούν διάφορες πληροφορίες, άλλες επιβεβαιωμένες, άλλες όχι, για περιπτώσεις λαθρομεταναστών που απελάθηκαν (από άλλες χώρες) και επέστρεψαν με το ίδιο αεροπλάνο. Κυκλοφορεί μέχρι και φήμη για κατάρριψη Boeing με μετανάστες από μεγάλη Ασιατική χώρα, χώρα-πυρηνική δύναμη.
Τοποθετώντας το απλοϊκά, αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται πως για να έχουν κάποιο μέλλον σαν ανθρώπινα όντα, πρέπει να προχωρήσουν προς την Ευρώπη.
Οι δύο ομάδες δεν βλέπουν φως στο τούνελ, παρά μόνο μπροστά. Βρίσκονται ακόμη στην Τουρκία μόνο και μόνο επειδή είναι υπό τον απόλυτο και δρακόντειο έλεγχο της Τουρκικής κυβέρνησης. Λόγω των (6) δισεκατομμυρίων ευρώ που έχει υποσχεθεί η ΕΕ στη γείτονα. Από τα οποία, οι Βρυξέλλες έχουν καταβάλλει ένα (το μεγαλύτερο) μέρος όσων όφειλαν να έχουν καταβάλλει ως σήμερα αλλά όχι όλα.
Οι λόγοι που προκάλεσαν αυτή την ανακολουθία πληρωμών από πλευράς ΕΕ, ανήκουν σε άλλη συζήτηση, αλλά η ανακολουθία αυτή καθ’ εαυτή, έχει τον ρόλο της στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα Ελληνοτουρκικά σύνορα.
Ο Ερντογάν από την πλευρά του, στην προσπάθειά του αφενός να επιβάλει την Τουρκία ως περιφερειακή υπερδύναμη, αφετέρου να κρατήσει μακριά από τα (σημερινά) Τουρκικά εδάφη τους Κούρδους και ν’ αποτρέψει τη δημιουργία Κουρδικού κράτους, έχει εισχωρήσει κάποια χιλιόμετρα εντός της Συριακής Επικράτειας.
Οι αντικειμενικοί στόχοι της “κατάληψης” που πραγματοποιεί ο Τουρκικός στρατός στη Β. Συρία είναι περισσότεροι (όνειρο πετρελαίων του Β. Ιράκ και κάμποσα ακόμη) αλλά, στην παρούσα φάση και την παρούσα περιγραφή της εικόνας, δεν έχουν τόση σημασία.
Είναι σημαντικό όμως να καταλάβουμε πως στη Βορειοδυτική Συρία και στην περιοχή του Idlib, διατηρείται ένα από τα τελευταία προπύργια του ISIS (κάποιοι ισχυρίζονται το τελευταίο, αλλά αυτό έχει ακουστεί ξανά στο παρελθόν, οπότε κρατάτε μικρό καλάθι).
O καλός γείτονας Σουλτάνος λοιπόν, έχει στείλει εκεί κάμποσες χιλιάδες στρατού για να προστατεύσει τους Τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους (με άλλες δικαιολογίες φυσικά περί προστασίας Τούρκων κατοίκων κ.λπ.), τους οποίους χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς, με διάφορους τρόπους (π.χ. ένας από αυτούς αφορά την Λιβύη και την στρατιωτική ενίσχυση της κυβέρνησης της Τρίπολης και του Fayez al-Sarraj).
Βέβαια, περίπτωση ν’ αφήσει ο Bashar al-Assad τέτοιου μεγέθους Τζιχαντιστικό θύλακα στη Συρία, δεν υπήρχε ποτέ. Θέλει διακαώς να επανακτήσει πλήρως τον έλεγχο της χώρας που κυβερνά η οικογένειά του επί πολλές δεκαετίες. Γι’ αυτό και ο Συριακός στρατός άρχισε επιχειρήσεις εκκαθάρισης στην περιοχή, εδώ και αρκετές ημέρες.
Φυσικά με την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος στέκεται βράχος ακλόνητος πίσω από το καθεστώς Άσσαντ, από την αρχή του πολέμου.
Όχι βεβαίως επειδή το θεωρεί ηθική υποχρέωσή του, αλλά διότι η Συρία είναι ο τελευταίος σταθερός και ακλόνητος σύμμαχος της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, μετά το μπάχαλο που δημιούργησαν οι διάφορες Αραβικές… Ανοίξεις.
Ο “Κουμπάρος Ταγίπ”, με τη γνωστή “παλαβομάρα” που τον διέπει τα τελευταία πέντε χρόνια, απαίτησε και από τους δύο (Πούτιν, Άσσαντ) να του παραχωρήσουν τον πλήρη έλεγχο της Ιντλίμπ.
Αίτημα απολύτως εξωφρενικό και εξωπραγματικό, αφενός λόγω γεωπολιτικής θέσης της περιοχής (κρίσιμη για την πρόσβαση όλης της Β. Συρίας στη Μεσόγειο, το λιμάνι της Λατάκειας και στρατηγικά σημεία της Συριακής ακτογραμμής) και αφετέρου λόγω της άκρατης επιθυμίας των Σύριων “να ισοπεδώσουν” όσες περιοχές θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν πιθανή εστία αναζωπύρωσης των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους.
Παρ’ όλα αυτά ο Τούρκος Πρόεδρος επέμεινε σθεναρά και αγνόησε τις αρνήσεις Πούτιν – Άσσαντ.
Οπότε ο θάνατος 34 Τούρκων στρατιωτών σε ένα σημείο της περιοχής, που βρέθηκε στον δρόμο των Συριακών εκκαθαρίσεων, ήταν μια απολύτως φυσιολογική εξέλιξη. Ούτε φυσικά, ένα μη αναμενόμενο περιστατικό…
Ο Recep Tayyip Erdogan έγινε έξω φρενών και, ύστερα από άρνηση του Ρώσου Προέδρου να μιλήσει έστω μαζί του, βρέθηκε σε αδιέξοδο. Τόσο διπλωματικό, όσο και πολιτικό.
Από το οποίο για να ξεφύγει, έπρεπε να βρει έναν “πιασάρικο” επικοινωνιακά τρόπο, ώστε ν’ αποφύγει τουλάχιστον το εσωτερικό πολιτικό “στίγμα” των θανάτων.
Βλέποντας πως η ΕΕ δεν είχε σκοπό να εκδώσει κάποια υποστηρικτική δήλωση για τις τουρκικές κινήσεις στη ΒΔ Συρία, θεώρησε πως αυτός ο τρόπος ήταν η πραγματοποίηση της απειλής που επί χρόνια κραδαίνει πάνω από την Ευρώπη και την Ελλάδα.
Επέτρεψε τη μετακίνηση μεγάλων ομάδων προσφύγων και μεταναστών προς τα παράλια της Μικράς Ασίας και τα Ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο.
Και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι, εάν δεν πάρει κάποια ανταλλάγματα, θα κατευθύνει προς τα εδώ το σύνολο των πέντε εκατομμυρίων.
Ίσως και περισσότεροι.
Υπάρχουν περί το 1 εκατομμύριο πρόσφυγες έξω από τα τουρκικά σύνορα στην περιοχή του Idlib, μόνο! Φανταστείτε τι πληθυσμοί υπάρχουν, σε όλη την τουρκοσυριακή μεθόριο, που εκτείνεται για χιλιάδες χιλιόμετρα.
Είναι προφανέστατο (έως και αυτονόητο) πως αυτή η κίνηση ήταν προσχεδιασμένη, στηριγμένη σε σαφή και στέρεα στρατηγική.
Όποιος θεωρήσει πως ήταν μια “αυθόρμητη” ενέργεια, ενός θερμοκέφαλου ηγέτη ο οποίος κινήθηκε χωρίς σχέδιο και χωρίς να έχει προετοιμάσει περαιτέρω κινήσεις, θα διαπράξει τεράστιο λάθος.
Η Ελλάδα από τη μεριά της, επέλεξε σαν λύση το σφράγισμα των συνόρων με την Τουρκία στον Έβρο και την ένταση της προσπάθειας γι’ αποτροπή των ροών στο Αιγαίο.
Εάν και κατά πόσο είναι πραγματικά ευφυές και (το κυριότερο) αποτελεσματικό, ν’ αντιδρά μια χώρα με τον τρόπο ακριβώς που περιμένει ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ο αντίπαλός της, μένει στην κρίση σας και θα το αποδείξει ο χρόνος. Μόνο…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/03/blog-post_79.html