Στο τελευταίο μου άρθρο όμως τα σχόλια ήταν πολλά και αποφάσισα να τα διαβάσω. Και χαίρομαι που το έκανα.
Οι αντιδράσεις του αναγνωστικού κοινού ήταν εξαιρετικές. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος της ικανοποίησης μου.
Ένας σχολιαστής μου έθεσε έναν προβληματισμό στον οποίο αποφάσισα να ανταποκριθώ.
“Καλά τα γράφετε, κύριε Δούβλη, αλλά στο επόμενο σας πόνημα θα ήθελα προτάσεις για λύση, όχι μόνο προβληματισμούς που κάνουν τους αναγνώστες να κουνάνε με απογοήτευση το κεφάλι”.
Ωραία λοιπόν!
- Ας μην κάνουμε άλλες διαπιστώσεις!
- Ας μην αναφερθούμε στο συλλογικό ανομικό μας υποσυνείδητο και τις κοινωνικο-ιστορικές καταβολές του.
- Ας μην μιλήσουμε για το εφηβικό μας ταπεραμέντο που ζητά μονίμως δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Που ζητά εφαρμογή Νόμων αλλά μόνο στους… άλλους.
Μέρες που είναι με τις προκλήσεις στον τομέα της ασφάλειας -εσωτερικής και εθνικής- να συσσωρεύονται, αξίζει να σκεφτούμε και να αναθεωρήσουμε…
Τί μπορούμε να κάνουμε για να ενισχύσουμε την υπακοή στους Νόμους;
Τί πρέπει να γίνει για να μην κουνάμε με θλίψη το κεφάλι κάθε φορά που ταξιδεύουμε σε προηγμένες χώρες που χαρακτηρίζονται από ευνομία και ευταξία;
Τί πρέπει να γίνει για να θωρακιστεί η πατρίδα μας από ασύμμετρες απειλές μέσα σε ένα απόλυτα ασταθές εγχώριο και διεθνές περιβάλλον;
Πολλά Και δύσκολα.
Ας αρχίσουμε από αυτό. Από τη στοιχειώδη αλλά τόσο… δύσπεπτη διαπίστωση ότι οποιαδήποτε αλλαγή απαιτεί χρόνο και κόπο.
Τίποτα δεν θα έλθει ουρανοκατέβατο και εύκολο σαν το “κατέβασμα” μιας εφαρμογής στο κινητό μας.
Μάλιστα, όσο πιο παγιωμένη είναι μια στρέβλωση, τόσος μεγαλύτερος κόπος απαιτείται για το ξερίζωμα της.
Είμαστε διατεθειμένοι να κοπιάσουμε;
Όπως το σώμα απαιτεί κόπο για να μεταμορφωθεί, άλλο τόσο (και περισσότερο) απαιτεί η ψυχή μας.
Όπως για να αδυνατίσεις απαιτείται να κόψεις τους υδατάνθρακες και να αυξήσεις τα επίπεδα άσκησης, έτσι για την ψυχή απαιτείται να κόψεις τις παγιωμένες συνήθειες και να αποκτήσεις καινούριες!
Πρώτα από όλα όμως, απαιτείται να κοιτάξεις κατάματα τον καθρέφτη.
Να τον αντικρίσεις με θάρρος και να δηλώσεις ανοιχτά ότι δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις και επιθυμείς να το αλλάξεις.
Εκεί βρίσκεται όμως η ρίζα του κακού. Όταν ξεκινά το πρόβλημα της εφαρμογής.
Διότι ο καθρέπτης είναι αδυσώπητος… και σε φτύνει στο πρόσωπο.
Σου αποκαλύπτει όλες τις πτυχές που σε πονάνε. Σε κάνει να δυσανασχετείς και να θέλεις να τον σπάσεις! Σε κανέναν δεν αρέσει να του υπενθυμίζουν πόσο απέτυχε…
Το πρώτο διάστημα που ήμουν στις ΗΠΑ είχα σοβαρό πρόβλημα προσαρμογής.
Η κάθε μου μέρα ήταν μια διαρκής και επίπονη υπενθύμιση ότι είχα διδαχτεί πολλά πράγματα με στρεβλό τρόπο. Ότι – σε αντίθεση με όσα πίστευα – ούτε τα ήξερα καλά, ούτε τα έκανα καλά… Θεωρούσα τους νόμους μη δεσμευτικούς! Μια απλή “πρόταση”…
Παρά τα όσα ισχυριζόμουν, είχα ελάχιστο σεβασμό για τον συνάνθρωπό μου, θεωρούσα τα άτομα με ειδικές ανάγκες πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Πάρκαρα όπου με βόλευε και είχα πάντα το ατομικό μου συμφέρον ως απόλυτη, φευ, μοναδική προτεραιότητα.
Και όλα αυτά υποσυνείδητα… για να μην πω ασυνείδητα. Ενώ δηλαδή είχα την ακλόνητη πεποίθηση ότι η συμπεριφορά μου ήταν στα πλαίσια της κανονικότητας.
“Έξις Δευτέρα φύσις” έλεγαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Ήλθε βέβαια το Αμερικανικό Κράτος και με επανάφερε στην τάξη.
Με την αυστηρή εφαρμογή των Νόμων μου έδειξε ότι η συμπεριφορά μου ήταν όχι απλώς παράνομη, αλλά αντικοινωνική…
Και πάνω από όλα; Αντί να κάνω κάτι γι’ αυτό, απλώς θύμωνα…
Μάθημα πρώτο λοιπόν.
Ο θυμός δεν σε βγάζει πουθενά. Η παραδοχή της στρέβλωσης βοηθάει και οδηγεί σε εμπνευσμένες ενέργειες για να διορθώσεις μια κατάσταση. Καθρέφτης και πάλι καθρέφτης. Που θα σου πει αλήθειες και θα σε συνετίσει.
Μάθημα δεύτερο, Πράξεις.
“Μόνο η εφαρμοσμένη γνώση είναι ουσιαστική γνώση”, μας έλεγαν στις ΗΠΑ. Αντί να διαμαρτύρεσαι, πράξε. Αν δεν σου αρέσει η ανομία κατάγγειλε την. Σε όλες τις μορφές της. Σε όλες τις εκφάνσεις της. Τις σοβαρές φυσικά. Πρέπει να επιλέγουμε τις μάχες που δίνουμε. Ήδη ακούω φωνές από το “ακροατήριο”…”Μα καταγγέλλω και αδιαφορούν”. (Η αστυνομία, ο Δήμος, η κυβέρνηση, βάλτε όποιο σας ταιριάζει.). Τι κανεις; Επιμένεις! Ναι, επιμένεις
Σας έχω νέα! Η προσφιλής σε όλους μας έκφραση “στην Ελλάδα δεν βρίσκεις το δίκιο σου” μπορεί να είναι καθησυχαστική διότι μας επιτρέπει να επιστρέψουμε στην αγαπημένη μας ραστώνη, αλλά είναι πέρα για πέρα λανθασμένη! Θα το πάω και ένα βήμα παραπέρα. Εφευρέθηκε και διαδίδεται από αυτούς ακριβώς που δε νθέλουν να αλλάξει τίποτα!
Επιμένουμε λοιπόν. Επανερχόμαστε με νέες οχλήσεις. Προσέξτε όμως. Με μέθοδο, συνέπεια και νόμιμα μέσα. Όχι με φωνές που δε τις ακούει κανείς και μας κατατάσσουν στη σφαίρα των γραφικών.
Αυτό μας οδηγεί στο τρίτο μάθημα, που συνδέεται άμεσα με το δεύτερο.
Ασκούμε έλεγχο σε όσους είναι εντεταλμένοι με την ασφάλεια μας. Και αυτό καταλήγει στους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας. Στις ΗΠΑ όταν κάποιος διαμαρτύρεται του απαντούν με μια πολύ ενδιαφέρουσα έκφραση. “Write to your congressman”. Δηλαδή, γράψτο στον βουλευτή σου. (είχαμε και εδώ παλαιότερα μια παρόμοια έκφραση, τα παράπονά σου στον δήμαρχο. Ξεχάστηκε όμως όταν μας κυρίευσε μια ανούσια οργή…)
Ο ρεαλισμός δεν είναι παραδοσιακά μέσα στις αρετές του λαού μας. Είπαμε όμως ότι αυτή είναι μια διαδικασία ωρίμανσης οπότε ας αλλάξουμε μεθόδους…
Άλλωστε λέμε ότι είμαστε ένας από τους εξυπνότερους λαούς στον κόσμο. Ε. Οι ευφυείς λαοί, αναθεωρούν όταν κάτι δε τους βγαίνει. Σωστά; Τόσα χρόνια που λοιδορούμε τους πολιτικούς που εμείς εκλέξαμε που μας οδήγησε; Σε εκτονώσεις που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Καιρός να τους ελέγξουμε. Θεσμικά, σοβαρά και όχι με καφενειακού τύπου προσεγγίσεις. Και όχι, οι εκλογές δεν είναι ο μόνος τρόπος πολιτικού ελέγχου. Είναι μόλις η αρχή μιας αξιολόγησης. Είναι απορίας άξιο πως ενώ εξουσιοδοτούμε τους βουλευτές μας να μας εκφράζουν και να νομοθετούν εξ ονόματος μας για 4 ολόκληρα χρόνια, στο μεσοδιάστημα δε τους ασκούμε κανέναν έλεγχο για τον τρόπο που ασκούν τα καθήκοντα τους!
Και όχι… οι μούντζες στο καφενείο και οι βρισιές δεν αποτελούν έλεγχο, λυπάμαι που απογοητεύω κάποιους.
Κάθε φορά λοιπόν που η πολιτική ενός βουλευτή ή υπουργού δεν μας αρέσει, γράφουμε ένα email στο γραφείο του με στοχευμενες παρατηρήσεις και τον εγκαλούμε. Ακούω κι άλλες φωνές… “Σιγά μη δώσει σημασία”…
Έχω κι άλλα νέα για σας! Αν τον βρίσετε, ασφαλώς και δε θα σας δώσει σημασία. Διότι δίνετε λαβή για να σας κατατάξουν στην κατηγορία των γραφικών ή και των επικίνδυνων και εφεξής να σας αγνοούν.
Σκεφτείτε την θεσμική εναλλακτική προσέγγιση: Αν για μια άστοχη τοποθέτησή του στον τομεα της ασφάλειας, λαβει 200 αρνητικά email με στοχευμενες και σοβαρές παρατηρήσεις, που ταυτοχρόνως τον εγκαλουν στην τάξη, σας διαβεβαιώ ότι θα τα λάβει πάρα πολύ σοβαρά υπόψη του… Αυτό σημαίνει πραγματική λαϊκή κυριαρχία και σοβαρός πολιτικός έλεγχος σε μια σοβαρού τύπου δημοκρατία. Τις κραυγές και τις βίαιες διαδηλώσεις τις δοκιμάσαμε. Καιρός σαν έξυπνα παιδιά να επιλέξουμε πιο σοβαρούς δρόμους…
Μάθημα τέταρτο.
Καιρός να αποβάλουμε τον έφηβο που κρύβουμε μέσα μας και να γίνουμε πιο ορθολογιστές.
Το συναίσθημα είναι για τις προσωπικές μας σχέσεις. Σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, ας κρίνουμε και ας επιλέγουμε ορθολογικά για να έχουμε περισσότερες πιθανότητες για ορθολογικά αποτελέσματα.
Θέλεις περισσότερη ασφάλεια;
Επίλεξε, όχι αυτόν που την “πουλάει”, αλλά αυτόν που έχει τη συγκρότηση, την εμπειρία και τη βούληση να εφαρμόσει πολιτικές που συνάδουν με την εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας.
Επιλέξτε αυτόν που έχει δοκιμαστεί και έχει φέρει αποτελέσματα.
Όχι τον μαθητευόμενο μάγο που θα πειραματιστεί με τις ζωές μας…
Δυστυχώς ως αιώνιοι “έφηβοι”, επιλέγουμε με λαχτάρα και συναίσθημα εφήβου και αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε αποτελέσματα παιδικής χαράς…
Τα 4 προηγούμενα χρόνια, επιλέξαμε ανθρώπους που το ζήτημα της ασφάλειας όχι απλώς δεν το γνώριζαν αλλά το θεωρούσαν ιδεολογικό ταμπού και δεν είχαν καμία διάθεση να το αγγίξουν.
Τους γνωρίζαμε. Είχαν πει τόσα παλαβά πριν εκλεγούν… και όμως τους εμπιστευτήκαμε…
Τους αντικαταστήσαμε επειδή -μεταξύ άλλων- απέτυχαν στον τομέα της ασφάλειας. Στο νευραλγικό πόστο τοποθετήθηκε υπουργός με γνώση, εμπειρία και σύνεση.
Τώρα τί κάνουμε;
Διαμαρτυρόμαστε επειδή δεν έλυσε μέσα σ ένα βράδυ το γιγαντωμένο και παγιωμένο επί 10ετίες πρόβλημα ανομίας.
- Παρά το ότι βλέπουμε βελτίωση.
- Παρά το ότι αντιλαμβανόμαστε αλλαγές.
- Παρά το ότι νιώθουμε ότι κάποιος επιτέλους ασχολείται σοβαρά.
Το εφηβικό μας θυμικό, βρήκε πάλι νέο τρόπο να εκφραστεί.
Αφήνουμε λοιπόν την εφηβική συμπεριφορά για τα παιδιά μας.
Αλλάζουμε σταδιακά την προσέγγισή μας και εισάγουμε την έννοια της ωριμότητας στην καθημερινή μας σκέψη και αντίληψη.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι το παρόν άρθρο αποτελεί πανάκεια. Είναι όμως μια βασική κατευθυντήρια γραμμή για να προσεγγίσουμε διαφορετικά τα κοινωνικά μας προβλήματα.
Η πολυετής κρίση που βίωσε η χώρα μας, ήταν (ως ένα σημείο) παιδευτική.
Μας απάλλαξε από παιδικού τύπου ψευδαισθήσεις και μας ανάγκασε να αντιμετωπίσουμε τη ζωή μας ως ενήλικες και ουχί ως teenagers.
Ας δώσουμε “σάρκα και οστά” σε αυτή την κοινωνική μεταβολή ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους και τον τρόπο που διαχειριζόμαστε αποφάσεις της καθημερινότητας.
Ας δώσουμε μια ευκαιρία στην σύνεση και την λογική.
Άλλωστε, είμαστε ο τόπος στον οποίο δημιουργήθηκε….
Του Κωνσταντίνου Δούβλη
capital.gr