Μαζί με τους μετανάστες θα πεθάνουμε κι εμείς. Το πώς είναι το θέμα…

Με τρομάζουν οι αγανακτισμένοι. Εκείνοι με το λοξό βλέμμα που υποκαθιστούν το κράτος στην Λέσβο.

Με φοβίζουν κάποιοι «φιλελεύθεροι» που ζητούν να ριχτεί μία σφαίρα στην καρδιά του κάθε μετανάστη.

Αλλά και οι δικαιωματιστές που μέσα στον γενικό χαμό ζητούν να … ανοίξουν τα σύνορα και να προσφέρουμε λουλούδια στους πράκτορες της ΜΙΤ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει να πολεμήσει, απ’ ότι φαίνεται, πολλούς δράκους.

Η κατάσταση στα σύνορα είναι πραγματικά δύσκολη.

Οι Τούρκοι στέλνουν κατά κύματα τους πρόσφυγες στον Έβρο και στα νησιά.

Κάθε σοβαρή κυβέρνηση θα έκανε αυτό που κάνει αυτή την στιγμή η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη: Θα υπεράσπιζε τα σύνορα. 

Οι χιλιάδες Αφγανοί, Πακιστανοί, Μαροκινοί και άλλοι κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου δεν έχουν σχέση με πρόσφυγες πολέμου.

Είναι πιόνια στα χέρια ενός αδίστακτου ηγεμόνα, ο οποίος δεν θα διστάσει να τους θυσιάσει όλους για να κερδίσει την παρτίδα.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια αυτή την στιγμή να σκεφτεί κάτι περισσότερο από την ασφάλεια της Ελλάδας. 

Όλα τα άλλα έρχονται αυτή την στιγμή σε δεύτερη μοίρα.

Υπάρχουν πράγματι κι άλλες φωνές.

Όπως αυτή της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει ανοικτά σύνορα, «απειλώντας» μας ότι στο τέλος θα ζήσουμε με τους μετανάστες. Σε ένα πράγμα έχει δίκιο. Αν οι άνθρωποι αυτοί περάσουν τα σύνορα, εδώ θα μείνουν.

Η Ευρώπη δεν θα ακούσει τις εκκλήσεις του συντρόφου Μπίστη.

Και άρα ναι, μαζί τους θα ζήσουμε και μαζί τους θα πεθάνουμε.

Κάτω από ποιες συνθήκες; Αυτό είναι ένα ερώτημα. Όπως και παραμένει ερώτημα για το τι λέει γι αυτά ο Αλέξης Τσίπρας…

Υπάρχουν κι άλλες φωνές. Από κάποιους που δηλώνουν φιλελεύθεροι, αλλά επιθυμούν να δουν να πέφτουν οι σφαίρες στα σύνορα σαν το χαλάζι.

Σου λέει, τις έχουμε που τις έχουμε τις σφαίρες, ας τις χρησιμοποιήσουμε κάπου. Πάλι καλά που η χώρα δεν διαθέτει πυρηνικά.

Και ανάμεσά σε όλα αυτά είναι και οι νησιώτες. Έτσι αποκαλούμε τους κατοίκους των πληγέντων από το προσφυγικό – μεταναστευτικό.

Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται αντικειμενικά σε δύσκολη κατάσταση. Έχουν επωμιστεί στους ώμους τους όλο το βάρος μιας κατάστασης που οι άλλοι δε θέλουν καν να ξέρουν ότι υφίσταται. Τα πράγματα όμως «ξέφυγαν» την προηγούμενη εβδομάδα, ότι κάποιοι αγανάκτησαν περισσότερο από τους άλλους και πυροβόλησαν με δίκανα τους άνδρες των ΜΑΤ. Προχτές είπαν να απαγορεύσουν σε πρόσφυγες να πατήσουν στο νησί. Με άλλα λόγια, έχουν πάρει τον Νόμο στα χέρια τους.

Η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει δύο δράκους. 

Έναν των δικαιωματιστών που ζουν την αυταπάτη της εποχής των λουλουδιών και από την άλλη τον δράκο των αγανακτισμένων που δεν λένε να ξεκολλήσουν από την εποχή της πλατείας.

Αυτή την στιγμή η χώρα δέχεται επίθεση στον Έβρο και στα νησιά. Και θα υποχρεωθούμε να φτάσουμε στα άκρα για να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας.

Όποιος βλέπει ρατσισμό και μισαλλοδοξία, δεν έχει παρά να δοκιμάσει τις πρωτοποριακές του ιδέες σε χώρες που επικρατεί ο … σοσιαλισμός και ο ανθρωπισμός.

Ένα δίκιο το έχει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, όταν αναρωτιέται για ποιόν λόγο οι μουσουλμάνοι δεν ζητούν άσυλο στα πλούσια αραβικά κράτη, τα οποία και είναι πιο πλούσια από την Ελλάδα! 

Ένα δίκιο το έχουν κι όσοι αντιμετωπίζουν με καχυποψία τους φανατικούς ισλαμιστές που θέλουν να … αλλάξουν την Ευρώπη.

Μετά από μία ιερή εξέταση και έναν διαφωτισμό, πάει πολύ να έρθουν ισλαμιστές για να μας επιβάλλουν στο όνομα της ισοτιμίας να κάνουμε μπάνιο με ολόσωμο μαγιό στην παραλία.

Ένα ακόμη δίκιο, όμως, το έχουν και όσοι υποστηρίζουν ότι η γηρασμένη Ευρώπη θα χρειαστεί «φρέσκο αίμα» από τον υπόλοιπο κόσμο. Το θέμα είναι ότι το ποιοι, το πόσοι και το κάτω από ποιες συνθήκες θα το αποφασίσουμε εμείς. 

Δεν θα μας το επιβάλλουν αυτοί που συνωστίζονται στα σύνορα και «απαιτούν» να τα ανοίξουμε για να περάσουν.

Σήμερα χρειάζεται ψυχραιμία και κοινή λογική. Αύριο θα χρειαστεί τόλμη. 

Εκείνο που δεν χρειάζεται σήμερα και δεν θα χρειαστεί ούτε και αύριο είναι οι ακρότητες.