Τώρα που τα φώτα της δημοσιότητας έχουν στραφεί προς τον κορωνοϊό και την κατάσταση στον Έβρο και έχει καταλαγιάσει η σκόνη, είναι ευκαιρία να γράψω δύο ψύχραιμες και νηφάλιες κουβέντες για την κατάσταση στη Λέσβο και τη Χίο.
Κατ’ αρχάς, με τη συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών στα τουρκικά παράλια και τον Έβρο με τις ευλογίες και την καθοδήγηση της τουρκικής κυβέρνησης, είναι προφανές ότι η κατάσταση σοβάρεψε.
Οι κάτοικοι των νησιών θα έπρεπε να παρακαλάνε τα ΜΑΤ να επιστρέψουν.
Ο ίδιος ο Μουτζούρης τουίταρε τα συγχαρητήριά του στην ελληνική αστυνομία και τις δυνάμεις ασφαλείας για το έργο τους στον Έβρο.
Αλλά στη θάλασσα δεν μπορούν να τοποθετηθούν οδοφράγματα και συρματοπλέγματα, ούτε να γίνονται ρίψεις χημικών και χειροβομβίδων λάμψης-κρότου.
Ποιος λοιπόν θα μπορούσε να προστατεύσει τους κατοίκων των νησιών από τις ορδές των εισβολέων;
…αυτή τη στιγμή οι κάτοικοι των νησιών έχουν να κάνουν μια σαφή επιλογή ανάμεσα σε δύο ρεαλιστικές λύσεις:
- Τις κλειστές δομές και
- τους μετανάστες να σουλατσάρουν ανενόχλητοι.
Αυτό που ζητάνε – να φύγουν οι μετανάστες και να μην έρθουν άλλοι – απλά δεν γίνεται.
Να σηκωθούν τα νησιά τους να φύγουν από τον ανατολικό Αιγαίο και να εγκατασταθούν στο Ιόνιο δεν γίνεται.
Αποτελεσματικός τρόπος να διαφυλάξεις τα θαλάσσια σύνορα δεν υπάρχει. Άρα οι μετανάστες θα συνεχίσουν να έρχονται.
Από την άλλη, η άμεση μετακίνησή τους στην ενδοχώρα είναι ενάντια στην συμφωνία επανεισδοχής ΕΕ-Τουρκίας και απλά σημαίνει ότι οι μετανάστες θα παραμένουν στο ελληνικό έδαφος επ’ αόριστο, εφόσον τα σύνορα της Ευρώπης είναι κλειστά και
…αν μετακινηθούν στην ενδοχώρα η Τουρκία δεν έχει καμία υποχρέωση να τους δεχτεί πίσω.
Η λύση που προτάθηκε για την κατασκευή δομών σε ξερονήσια δεν είναι πρακτική γιατί είναι ιδιαίτερα πολυέξοδη και κυρίως θέλει πάρα πολύ χρόνο για να εφαρμοστεί, εφόσον μιλάμε για κατασκευή μεγάλων μονάδων σε μέρη που δεν υπάρχει καμία υποδομή: Συνεπώς πρώτα θα πρέπει να ολοκληρωθούν έργα υποδομής (λιμάνια, δρόμοι, ρεύμα, νερό, αποχέτευση, τηλεπικοινωνίες, κλπ.) και μετά να αρχίσει η κατασκευή τους, ενώ αντίστοιχα πολυέξοδη θα είναι και η λειτουργία και συντήρησή τους, αφού όλες οι προμήθειες θα πρέπει να μεταφέρονται από αλλού.
Λύσεις χρειάζονται άμεσα.
Φυσικά, τα κλειστά κέντρα υποδοχής δεν θα λύσουν το πρόβλημα – λύση προς το παρόν δεν διαφαίνεται.
Θα βελτιώσουν όμως την κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα φυσικά μπορούν και πρέπει να παρθούν και άλλα μέτρα, που σχετίζονται με
- την επιτάχυνση της διαδικασίας επεξεργασίας και αξιολόγησης των αιτήσεων ασύλου,
- ενίσχυση εθελούσιων επιστροφών και απ’ ευθείας επιστροφή στις χώρες προέλευσης εφόσον συνεργάζονται,
- ενίσχυση στις τοπικές κοινωνίες,
- λελογισμένη μετακίνηση στην ενδοχώρα ευπαθών ομάδων,
- ύπαρξη και επιβολή θεσμικού σχεδίου που να διέπει την λειτουργία των ΜΚΟ ώστε να μην δρουν ανεξέλεγκτα, κ.λ.π.
Προς το παρόν όμως, η επιλογή των νησιωτών είναι ανάμεσα
- σε διατήρηση και χειροτέρευση της υπάρχουσας κατάστασης
- ή στην κατασκευή των κλειστών δομών.
Ελπίζουμε να επιλέξουν νηφάλια με βάση την λογική και όχι βάσει του τι θα ήθελαν να γίνει σε έναν ιδανικό κόσμο.
…η μόνη μέθοδος περιορισμού της διέλευσης από τα θαλάσσια σύνορα είναι να μαθευτεί στην “πιάτσα” ότι όσοι μπαίνουν Ελλάδα συλλαμβάνονται ή/και τοποθετούνται σε κλειστές δομές διαμονής και επιστρέφονται πακέτο όσο το δυνατόν ταχύτερα.
Τότε οι επίδοξοι μετανάστες θα το σκεφτούν 2 και 3 φορές το να δώσουν 2-3 χιλιάδες ευρώ στον Τούρκο δουλέμπορο και είτε
- θα εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους ή
- θα επιλέξουν άλλη διαδρομή προς την Ευρώπη.
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/03/blog-post_23.html