Διαχειριστές, Ηγέτες και Βαρίδια | politika-gr

Στα προμνημονιακά χρόνια, όλοι οι πρωθυπουργοί ΔΕΝ υπήρξαν ηγέτες αλλά managers με την εξαίρεση του κυρίου Τσίπρα ο οποίος όντως ενέπνευσε τους ακολούθους του να τον ακολουθήσουν εκεί που τους οδηγούσε.

Ναι, ξέρω, μην κοκκινίζετε και μην ενίστασθε. Σκεφτείτε ψύχραιμα.

Μπορεί όντως οι ποιότητες του κυρίου Τσίπρα να μην ήταν αυτές που θα θέλαμε.

Μπορεί το ηθικό συμβόλαιο αλληλοσεβασμού να ήταν διάτρητο («θα διατηρήσω τα προνόμια σας και θα σας κρατήσω αλώβητους επιβαρύνοντας τα κορόιδα που θέλουν να κρατήσουν την Ελλάδα όρθια», «Οκτώ/ Πέντε/ Τρία/ Ένα στα δέκα να κάνεις εμείς είμαστε μαζί σου»)

…αλλά ο κος Τσίπρας (φαινόταν πως) είχε αφήγημα, άσχετα εάν αυτό άντεχε τη βάσανο της λογικής και της ηθικής αιτιολόγησης.

Υπήρχε όμως.

Για αυτό το λόγο και οι ατυχείς εκείνες θήλεις υπάρξεις με την κλασική Ελληνική σωματοδομή (νεοβαρβαριστί: «μπουτούδες»)

…χόρευαν τα Ικαριώτικα και τα καλαματιανά, μη γνωρίζοντας προφανώς (σε) τι συμβόλαιο είχαν (συν)υπογράψει με την ψήφο τους.

Και το τραγικό, τότε δεν ήταν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, διαπλεκόμενοι και παραβατικοί.

Υπήρχαν και αφελείς άνθρωποι οι οποίοι νόμιζαν ότι η πτωχή πλην τιμία Ελλάς, η «sans-culotte» εισελθούσα μετά τσιριγμών και ως συνήθως ανάρθρων και ακαταλήπτων κραυγών εις την αγγουροφυτεία του διεθνούς περιβάλλοντος, θα κατάφερνε όντως το σκίσιμο των μνημονίων και την εσαεί και αδιάλειπτη δανειοδότηση της Ελλάδος και τη μετατροπή της Ελλάδος εις τόπον χλοερόν, τόπον αναψύξεως ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.

Αντίθετα, σήμερα μπορεί να ψήφισε ο μπουχτισμένος Έλληνας τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη (έχει σημασία η πλήρης διατύπωση) αλλά αυτό που έλαβε είναι

…στόχοι και υποσχετικές και όχι ένα όραμα.

Και ναι μεν ο γράφων όπως και πολλοί άλλοι από τους αναγνώστες, προφανώς, είμαστε άκρως ικανοποιημένοι από αυτό, ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι οι θρησκευτικές – μεσσιανικές προσμονές και τα γενικά εθνεγερτικά αφηγήματα ανήκουν σε άλλες σφαίρες πολιτικής φιλοσοφίας, εν πολλοίς αυτό που ονομάζουμε και «λαϊκίστικες»,

…εν τούτοις και αυτή η ξηρή παράθεση στόχων (κατ’ αναλογία και με τη σημιτική και Γιωργοπαπανδρεϊκή περίοδο)

…ναι μεν ικανοποιεί τους πτυχιούχους, τους μορφωμένους, τους νουνεχείς και τους λογικούς

…αλλά και πάλι δε δημιουργεί αφήγημα, δεν μπορεί να εξηγήσει στον απλό άνθρωπο τι σημαίνει αυτό για αυτόν.

Και σε ποια Ελλάδα τελικά πηγαίνουμε ή θέλουμε να πάμε.

Αυτό που τελικά βλέπουμε προσώρας είναι ένα one-size-fits-all textbook theory application κανόνων οικονομικής διαχείρισης διανθισμένων με κάποιους γενικούς όρους («ανάπτυξη», «καλοπληρωμένες δουλειές») που όλοι προσμένουν από στιγμή σε στιγμή ως «μάννα» εξ ουρανού.

Αντικαταστήσαμε το λεφτόδεντρο με το συννεφάκι κάποιας αυτόματης «ανάπτυξης».

Και φανταζόμαστε Σιγκαπούρες και Ντουμπάϊ, αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν εξηγεί στον κόσμο αυτό που είπε ευθαρσώς ο Άδωνις Γεωργιάδης:

Αν λάβουμε υπόψη ότι τα πρώτα δείγματα της οικονομικής επιβράδυνσης λόγω της κρίσης που φαινόταν ότι ερχόταν εμφανίστηκαν το 2008 (για τους οξυδερκείς και τους «ψείρες» το 2006-2007) και αυτό «έσκασε στην τσέπη των πολιτών το 2010-2011 

…τότε θα χρειαστεί και ανάλογος χρόνος για να δούμε σαφή και ορατά δείγματα αντίστροφης τάσης στις τσέπες των πολιτών. 

Ότι δηλαδή, η χώρα έχει μπει κανονικά σε τροχιά ανάκαμψης εκτός από τα airbnb, τα αυξημένα ενοίκια και τα boutique hotels του Αθηναϊκού κέντρου.

Οπότε,

…ναι μεν φαίνεται πως υπάρχει ανοχή (η οποία επιτείνεται και από τα όσα ανατριχιαστικά του ξεφεύγουν του κου Τσίπρα ακόμα και πρόσφατα προς τέρψη των ώτων του κομματικού του ακροατηρίου, διαψεύδοντας εκείνους που ανέμεναν μια στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία)

…αλλά αυτό δε φτάνει.

Διότι αυτή τη στιγμή, με όλο το σεβασμό, (ακόμα)

…πείθετε αλλά δεν εμπνέετε.

Θέλει ΟΡΑΜΑ.

Και ΟΡΑΜΑ δίνουν οι ΗΓΕΤΕΣ.

Μήπως λοιπόν πρέπει εκτός από manager να μετατραπείτε και σε ΗΓΕΤΗ κύριε Μητσοτάκη;

Αυτή τη στιγμή στο στρατόπεδο των αγωνιούντων νουνεχών είστε η τελευταία ελπίδα αυτής της χώρας.

Ε, κυβερνήστε ανάλογα.

Α ναι, και απαλλαγείτε από όσα βαρίδια μπορείτε να απαλλαγείτε.

Που το ξέραμε ότι θα είναι βαρίδια, που δαγκωθήκαμε όταν τους ξαναείδαμε, αλλά τελικά, το βάρος τους (για αυτό τα λέμε βαρίδια…) έχει αρχίσει να γίνεται ασήκωτο.

ΥΓ: Και δεν ανέφερα τεχνηέντως το μεταναστευτικό… Εκεί να δεις…