Λέγεται, επίσης, και είναι γνωστό και απολύτως αποδεκτό ότι μεταφέροντας τις “καταστροφικές” νεοφιλελεύθερες ιδέες του στο Δικτατορικό καθεστώς της χώρας προκάλεσε όλα τα δεινά του “άγριου” “νεοφιλελεύθερου” καπιταλισμού.
Οι απόψεις αυτές είναι τόσο διαδεδομένες και αποδεκτές που αν κάποιος τις αμφισβητήσει δημόσια θα εισπράξει χλεύη και ειρωνικά σχόλια.
Την άποψη αυτή μεταφέρουν ως απολύτως ακριβή και σήμερα διάφορα κολεκτιβίστικα site αλλά φυσικά περιγράφεται . βιβλίο της περίφημης Naomi Klein . πασίγνωστο βιβλίο της “Το Δόγμα του Σοκ”. Γίνεται όμως αποδεκτή σχεδόν από το σύνολο της κοινωνίας.
Οι συνδηλώσεις που συνεπάγεται η αποδοχή της (υποτιθέμενης) αγαστής συνεργασίας του Friedman, δια των παιδιών του Chicago, που ήθελαν να υποδουλώσουν τη Χιλή στον “νεοφιλελευθερισμό” είναι τεράστιες και αναντίρρητες. Οι κακοί νεοφιλελεύθεροι, του κεφαλαίου και των χρηματαγορών που σκλαβώνουν και εκμεταλλεύονται τους λαούς.
Αυτοί, που τύποις υποστηρίζουν τη Δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου, ενώ είναι εναντίον της και τα βρίσκουν άνετα με τους δικτάτορες όταν μπορούν να εφαρμόσουν τα αποτρόπαια σχέδιά τους.
Αυτοί, που όταν βρουν ευκαιρία συμμαχούν με τα ανελεύθερα καθεστώτα αρκεί να επιβάλλουν τις μονεταριστικές ιδεοληψίες τους…
Ποιος μπορεί να τα βγάλει πέρα με αυτά τα επιχειρήματα; Είναι “σίγουρα”, ατράνταχτα και αδιαμφισβήτητα. Ιδού λοιπόν το μεγαλείο της κολεκτιβίστικης προπαγάνδας. Διότι τα “πράγματα” είναι (έγιναν) αρκετά αλλιώς.
Συγκεκριμένα ο Μ. Friedman, επισκέφθηκε τη Χιλή, το 1975, για μια μόνο φορά προσκεκλημένος από τους Chicago boys και όχι από τη Χιλιανή κυβέρνηση του δικτάτορα.
Στη διάρκεια της επίσκεψής του έδωσε μια σειρά διαλέξεων. Μια από τις διαλέξεις του μάλιστα αφορούσε τη σχέση μεταξύ οικονομικής και πολιτικής ελευθερίας. Συναντήθηκε μόνο μια φορά με τον δικτάτορα, παρουσία και άλλων μελών της κυβέρνησής του και συνομίλησε μαζί τους για 45 λεπτά.
Το επόμενο έτος απονέμεται στον Friedman το βραβείο Nobel. Στη διάρκεια της σχετικής τελετής υπάρχουν μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον της απονομής του βραβείου. Οι διαδηλωτές αλλά και γενικώς οι κάθε λογής αντι-φιλελεύθεροι θεωρούν (και διαδηλώνουν) ότι υποστήριξε και νομιμοποίησε το καθεστώς της δικτατορίας του Pinochet.
Το ίδιο έτος (1976) ο Friedman δηλώνει στο περιοδικό Newsweek τα κάτωθι: “Παρά τη βαθύτατη διαφωνία μου με το αυταρχικό πολιτικό σύστημα της Χιλής, δεν θεωρώ ότι είναι κακό ένας οικονομολόγος να προσφέρει εξειδικευμένες οικονομικές συμβουλές στη Χιλιανή κυβέρνηση, όπως δεν θα θεωρούσα κακό ένας γιατρός να προσφέρει εξειδικευμένες ιατρικές συμβουλές με σκοπό να βοηθήσει στην αντιμετώπιση μιας επιδημίας.”
Είναι εμφανές ότι δεν εξέφρασε κανενός είδους στήριξη και υποστήριξη στο καθεστώς Pinochet και στις διώξεις που ασκούσε στους πολιτικούς του αντιπάλους. Παρ΄ όλα αυτά το συμπέρασμα ήταν και είναι βέβαιο. Ο “νεοφιλελεύθερος” Friedman και τα Chicago boys υποστηρίζουν τη δικτατορία του Pinochet. Υποστηρίζουν φυσικά, κατά τους κολεκτιβιστές, και τις κάθε είδους διώξεις που αυτό πραγματοποιεί.
Ελάχιστοι, ακόμη και σήμερα, αμφισβητούν τη στενή σχέση “νεοφιλελευθερισμού” και δικτατορίας του Pinochet…
Όμως υπάρχουν και μερικά ακόμη δεδομένα. Εντελώς άγνωστα και φυσικά αποσιωπημένα. Ο Μ. Friedman εκτός από τη Χιλή επίσης επισκέφθηκε και 3 φορές την κουμμουνιστική Κίνα αλλά και χώρες της Ανατολικής Ευρώπης την εποχή που ήταν “σοσιαλιστικοί παράδεισοι”. Την επισκέφθηκε μάλιστα μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης της κουμουνιστικής Κίνας. Στη διάρκεια των επισκέψεων του πρότεινε και εκεί μέτρα φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ.
Φυσικά και δεν είναι απολύτως τίποτα γνωστό για την επίσκεψη του Μ. Friedman στην κουμμουνιστική Κίνα. Αν γινόταν γνωστό θα ετίθετο αμέσως θέμα ως προς το αν υποστήριξε και το καθεστώς του “ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΙΜΟΝΙΕΡΗ” προέδρου ΜΑΟ. Αυτού που μακριά από την προσωπολατρεία πρόσφερε και άκρατη σοσιαλιστική ευημερία στους Κινέζους…
Ποια είναι τα συμπεράσματα που εξάγονται από όλα τα παραπάνω;
Ένα πρώτο (1ο) και κατά πάσα πιθανότητα αγνοημένο συμπέρασμα είναι ότι οι αριστεροί κολεκτιβιστές λένε ωραίες “ιστορίες” ή αν θέλετε “παραμύθια” και τα λένε καλά. Εδώ όμως η λέξη παραμύθι λέγεται με σεβασμό, διότι τα παραμύθια ή αν θέλετε οι ιστορίες, δηλαδή οι ιδεολογίες που εκφέρονται καλά μένουν στα μυαλά των πολιτών, παίζουν ρόλο και διαμορφώνουν συνειδήσεις.
Στο προκείμενο η καλά διατυπωμένη “Ιστορία-Παραμύθι” έχει αποτελεσματικά ταυτίσει τον (Νέο)-φιλελευθερισμό με τη δικτατορία του Pinochet. Η αποτελεσματική ταύτιση του (Νέο)-φιλελευθερισμού με τη δικτατορία του Pinochet είναι επίσης μια σημαντική επιτυχία των αριστερών κολεκτιβιστών.
Δια της σύνδεσης όμως του (Νέο)- φιλελευθερισμού με τη δικτατορία του Pinochet επιτυγχάνουν ένα τεράστιο πολιτικό αποτέλεσμα. Καθιστούν απεχθείς, εκ προοιμίου, τις ΙΔΕΕΣ της ΕΛΕΥΕΘΕΡΙΑΣ ειδικά για τους νέους ανθρώπους. Σιγά λέει ο κάθε νέος άνθρωπος που θα ασχοληθώ εγώ μ’ αυτούς που στηρίζουν δικτατορίες…
Ο Μ. Friedman όμως δεν ήταν υπέρ των Δικτατοριών και απέρριπτε τον όρο Νέο- φιλελευθερισμός. Θεωρούσε ότι συνεχίζει την κλασσική φιλελεύθερη παράδοση και φυσικά ήταν υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Θεωρούσε μάλιστα ότι η οικονομική ελευθερία είναι η βάση όλων των ελευθεριών και υπάρχοντας αυτή συμβάλλει στην “έλευση” και των άλλων ελευθεριών.
Το τρίτο (3ο) συμπέρασμα είναι ότι καταφέρνουν να διαστρέφουν την πραγματικότητα με επιτυχία και με βάση την καλή εκφορά των ΙΣΤΟΡΙΩΝ-ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ τους (1ο συμπέρασμα) και τις επιτυχείς συνδέσεις μη συνδεόμενων καταστάσεων (2ο συμπέρασμα).
Αν το σκεφτεί κανείς καλά θα διαπιστώσει ότι έχουν πει εξαιρετικά και τις αντίστοιχες ΙΣΤΟΡΙΕΣ-ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ όσον αφορά την πρόσφατη Ελληνική Ιστορία.
-Το παιδομάζωμα ονομάστηκε “διάσωση των παιδιών”
-Η καταστολή των αντίπαλων αντιστασιακών οργανώσεων ονομάστηκε “δημοκρατικός αγώνας” και “δημοκρατική αυτοάμυνα”
-Η επιχείρηση εγκαθίδρυσης Κομμουνιστικής Δικτατορίας ονομάστηκε “Επανάσταση”.
Είναι περιττό να ειπωθεί ότι σ’ όλα αυτά ελάχιστα αντιτάσσονται. Και είναι ο βασικός λόγος της Ιδεολογικής τους κυριαρχίας…
Του Γιάννη Νικολή
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/02/friedman-pinochet.html