Αν μείνουμε μόνο στο ξεκαθάρισμα των (όντως εντελώς ασύμφορων) λιγνιτικών της ΔΕΗ, στο Ελληνικό (που κόντευε να γίνει σκουπιδότοπος), στα σκουπίδια και πώς θα τα αξιοποιήσουμε και στα λιμάνια ή τις μαρίνες (που οφείλουμε να τα κάνουμε της προκοπής) δεν κάναμε τίποτε.
Να μη ξεχνάμε ότι το ξήλωμα των λιγνιτικών μονάδων και των σταθμών δεν είναι χθεσινό. Απλώθηκε στο τραπέζι το 1995 και αν αφαιρέσουμε ένα και μοναδικό λουκέτο ( εκεί που δεν πήγαινε άλλο) μόνο προσθήκες… και όχι αφαιρέσεις είχαμε στα επόμενα 25 χρόνια. Ένα τέταρτο του αιώνα!!
Την απαλλαγή μας από τα σκουπίδια με σχέδια αξιοποίησης σε σταθερό επιτελικό επίπεδο σύμπραξης κράτους Δήμων και επιχειρήσεων την ψελλίζαμε… την 10ετία του 1980. Χάθηκε εντελώς, σαν θέμα, τις επόμενες 10ετίες. Και τα τελικά μπαλώματα που κάναμε… μας πήραν μια 20ετία (2000-2020). Καλό είναι ό,τι γίνεται, αλλά το κουβάρι δεν θα ξετυλιχθεί ούτε μέχρι τη μέση…
Οι “πολιτικοί οραματισμοί” για το Ελληνικό κλείνουν 35 χρόνια από τότε που ανοίχτηκαν οι πρώτοι χάρτες για τον τόπο μεταφοράς του. Και οι 7.000 που θα εργαστούν (στην τελική του αξιοποίηση) συζητήθηκαν (πρώτη φορά) μεταξύ του 2008-2010. Από τότε το παλεύουμε… Και θα δούμε πόσο.
Ιδέες για τα λιμάνια (στα οποία ετοιμάζονται κρατικά σχέδια καλύτερης απόδοσης) μας υπέδειξαν οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Ισραηλίτες και οι Γάλλοι το 2004 με τους Ολυμπιακούς. Χρειαστήκαμε 10 χρόνια (μέχρι το 2014) να πείσουμε Δημάρχους και εργατοπατέρες για Πειραιά και Θεσσαλονίκη. Και ψαχνόμαστε ακόμη για άλλα 20-30 λιμάνια και μαρίνες που τα αφήνουμε στα χέρια επιτήδειών…, κάθε είδους.
Με τις παραπάνω πρωτοβουλίες (που έπρεπε να ξεκινήσουν τουλάχιστον μετά το 1990 ώστε να προλάβουμε να κάνουμε ανταγωνιστικά έργα, μέσα και έξω από την ευρωζώνη, μετά το 2000) δεν φθάνουμε ούτε στη μέση του κουβαριού.
Τα υπόλοιπα τα αφήσαμε στον βρόντο και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Και πάμε στη γραφειοκρατία, τις απλοποιήσεις και τα fast-track στις επενδύσεις και τα έργα που πέρασαν, μετά το 2004, από δύο υπουργεία, από 5 υπουργούς, ειδικούς για λύσεις, από 4 πρωθυπουργούς πονεμένους για την ανάπτυξη… Και από ανώνυμους Αμερικάνους που πάντα παρακολουθούν… την ελληνική οικονομία και χαίρονται για τους ηρωικούς Έλληνες.
Θα πάμε παρακάτω λοιπόν; Θα φθάσουμε στα μπερδέματα της οικονομίας, από τη μέση και κάτω; Αυτά που τραβάνε χρόνια και χρόνια; Από τους πρώτους μήνες της αντιπολίτευσης;
Για να δούμε κάποια, να καταλάβουμε τι συζητάμε. Το 1984 για να πουληθεί στον λαό ψεύτικη ευαισθησία στη δήθεν προστασία του περιβάλλοντος έκοψαν τα πόδια σε όποια βιοτεχνία ήθελε να ανοίξει τα φτερά της και να επεκταθεί με ένα Προεδρικό Διάταγμα (Ας αφήσουμε ότι σήμερα ομολογούν 50 εκατ. πρόστιμα για τις μολύνσεις της κρατικής ΛΑΡΚΟ!!! -δηλώσεις Χατζηδάκη-).
Το λάθος το κατάλαβαν μετά από 10 χρόνια (!!) και από τότε το διορθώνουν. Ακόμη φτιάχνουν νόμους για να καλύψουν τα κενά που προκάλεσαν στον εκσυγχρονισμό της μεγάλης, μεσαίας και μικρής μεταποίησης 35 χρόνια πριν!
Με τη διάλυση της, προς 45ετίας, ΕΤΒΑ χάθηκε και ο μπούσουλας για τις περιοχές που μπορούν να μπαίνουν εργοστάσια και άλλες δραστηριότητες που επιβαρύνουν το περιβάλλον. Θεωρητικά ο θεσμός υπάρχει ακόμη και το ενδιαφέρον του κράτους σε περιοχές και πάρκα για την παραγωγή εκδηλώνεται. Για ρωτήστε όμως αυτούς που ακόμη το παλεύουνε (σε υπηρεσιακό επίπεδο) τι τραβάνε; Ρωτήστε (με την ευκαιρία) και τις χιλιάδες βιοτεχνίες που έχουν ανάγκη τα πάρκα αυτά τι πόλεμο και αδιαφορία συναντούν;
Το 2040 η Ευρώπη θα έχει περάσει, στο 90%, στην αυτοματοποίηση.
Και αυτά που θα ζητάνε οι επενδυτές, από τις κυβερνήσεις που τους προσκαλούν για επενδύσεις αλλά και από εκείνους που θα προσφέρονται για απασχόληση είναι σενάρια “επιστημονικής φαντασίας για τη σημερινή Ελλάδα.
Πόσο χρόνο έχουμε να ξετυλίξουμε όλο το κουβάρι του μπάχαλου στη δική μας, κρατικίστικη, οικονομία, με το κράτος “αφέντη” στα ποδάρια και στην τσέπη του ιδιώτη;
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2020/01/blog-post_313.html