Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο Μπόρις Τζόνσον θριάμβευσε στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση στο Ηνωμένο Βασίλειο, με βασικά συνθήματα την άμεση υλοποίηση του Brexit και την αποφυγή της αριστερής λαίλαπας των εθνικοποιήσεων που υποσχόταν το Εργατικό κόμμα υπό την ηγεσία του γραφικού αριστεριστή Τζέρεμυ Κόρμπιν.

Είναι προφανές πως ακόμη και όσοι δεν συμπαθούσαν κάποιον ανερμάτιστο “λαϊκιστή” όπως ο Μπόρις Τζόνσον, υπό το κράτος του πανικού που προκαλούσε η προοπτική μιας “αριστερίστικης” περιπέτειας αναγκάστηκαν να τον ψηφίσουν.

Τούτο μάλλον αποτελεί έναν μπούσουλα των πολιτικών ανακατατάξεων που δρομολογούνται σε μια εποχή ενίσχυσης των άκρων.

Το σχήμα στο Η.Β. λειτούργησε περίπου ως εξής:

Εμφανίστηκε ένα κίνημα υπέρ του Brexit που μείωσε την εκλογική επιρροή του Συντηρητικού Κόμματος το οποίο μετακινήθηκε προς τις θέσεις των εκ δεξιών αμφισβητιών και ανέκτησε και αύξησε την επιρροή του.

Η μετατόπιση του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ προς αριστερές θέσεις όπως τις εκφράζουν στελέχη του όπως ο Σάντερς και η Ελίζαμπεθ Γουώρεν αποτελεί το σημαντικότερο ατού της επανεκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές του προσεχούς Φθινοπώρου.

Ανάλογες είναι οι εξελίξεις στη Γερμανία όπως το ιστορικό SPD μετακινήθηκε στο πρόσφατο συνέδριο προς αριστερότερες θέσεις και οι Χριστιανοδημοκράτες και Χριστιανοκοινωνιστές (CDU-CSU) πιέζονται από την άνοδο του AfD.

Παρατηρείται λοιπόν ένα μοτίβο ενίσχυσης των άκρων στην αναμέτρηση των οποίων κερδίζουν οι δεξιόστροφοι λαϊκιστές.

Το ζητούμενο είναι πώς θα αντιδράσουν οι κοινωνίες την επόμενη μέρα όταν οι “λαϊκιστές” ηγέτες που κερδίζουν τις εκλογές θα κληθούν να εφαρμόσουν τις απλοϊκές λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα που έχουν υποσχεθεί.

Ηγέτες όπως ο Τραμπ, ο Τζόνσον, ο Ερντογάν, ο Ορμπάν κλπ χαρακτηρίζονται ως λαϊκιστές γιατί ανεύθυνα συμπλέουν με ένα διογκούμενο ρεύμα θολής δυσαρέσκειας και υπόσχονται αντιφατικά πράγματα τα οποία είναι δύσκολο να υλοποιηθούν.

Ο Τραμπ π.χ. εκτός από την αμφίβολη επάνοδο της ευημερίας μέσω του προστατευτισμού, προχώρησε σε μείωση της φορολογίας χωρίς αντίστοιχη μείωση των δαπανών με αποτέλεσμα παρά τη μείωση της ανεργίας, την εκτίναξη του ελλείμματος και του χρέους.

Μείωση της φορολογίας χωρίς αντίστοιχη μείωση δαπανών συνιστά δημαγωγία με πρόσκαιρα οφέλη τα οποία θα απαιτήσουν πολλαπλάσιο κόστος στη συνέχεια.

Την τελευταία δεκαετία το χρέος των ΗΠΑ αυξάνεται με ταχύτερο ρυθμό από το ΑΕΠ, όπως ακριβώς συνέβαινε με την Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία.

Τα αίτια της δυσαρέσκειας και η λάθος θεραπεία…

Ο Τραμπ έγινε πρόεδρος με σύνθημα “Make America Great Again” (Κάντε τη Αμερική Μεγάλη ξανά).

To 1950 οι ΗΠΑ είχαν το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού και πάνω από το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Σήμερα έχουν το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 23% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το 2050 οι ΗΠΑ θα αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 15% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το ίδιο και η Ευρώπη.

Το Ηνωμένο Βασίλειο το 1950 με 50 εκατ. πληθυσμό αντιπροσώπευε το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού σήμερα με 66 εκατ. αντιπροσωπεύει το 0,8%.

Η μείωση της βαρύτητας των ΗΠΑ και της Ευρώπης στον κόσμο είναι εμφανής. 

Αυτό έχει συνέπειες . βιοτικό επίπεδο των Αμερικάνων, των Βρετανών και των λοιπών Ευρωπαίων και δημιουργεί μια αίσθηση δυσαρέσκειας την οποία διάφοροι δημαγωγοί εκμεταλλεύονται προκειμένου να αναρριχηθούν στην εξουσία.

Επειδή είναι απίθανο να αντιστρέψουν τις τάσεις αναδιανομής πλούτου και ισχύος στη ροή της ιστορίας, αυτό που θα πετύχουν είναι να τις επιταχύνουν και να επιδεινώσουν την θέση των Αμερικάνων, των Βρετανών και των Ευρωπαίων…

Οι ισορροπίες στον πλανήτη αλλάζουν όπως έγινε πριν 500 χρόνια με την ανάδυση της Δύσης λόγω των συνεπειών του διαφωτισμού.

Νέες δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία κλπ. επιζητούν αναδιανομή ισχύος και θέλουν να αυξήσουν την επιρροή των δικών τους πολιτικών και πολιτισμικών αξιών.

Η λύση για τη Δύση δεν είναι η πολυδιάσπαση σε λιλιπούτεια έθνη κράτη αλλά η συσπείρωση στα πρότυπα της Ε.Ε. 

Δηλαδή της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας δια της συγκυριαρχίας.

Ακόμη και οι ΗΠΑ και πολύ περισσότερο το Η.Β., η Γερμανία ή η Γαλλία δύσκολα μπορούν να ανταγωνιστούν μεγέθη όπως της Κίνας και της ανερχόμενης Ινδίας που ακολουθεί.

Ούτε η Ε.Ε. είναι αρκετή.

Τα μεγέθη απαιτούν κάτι που θα μοιάζει με τις Ηνωμένες Πολιτείες του Βορείου Ατλαντικού (ΗΠΑ, Καναδάς, Ε.Ε. και Αυστραλία).

Το μετανεωτερικό μοντέλο της Ε.Ε. προκρίνεται γιατί τα παλαιότερα μοντέλα σύνθεσης μεγάλων αυτοκρατοριών δια της στρατιωτικής κυρίως κυριαρχίας (Αυστροουγγαρία, Ναπολεόντεια γαλλική κυριαρχία, Τρίτο Ράιχ, ΕΣΣΔ) απέτυχαν να ενώσουν τη Δύση ή μεγάλες περιοχές αυτής.

Η απάντηση που δίνουν οι εθνολαϊκιστές στο ερώτημα της εποχής είναι λάθος.

Το ίδιο λάθος είναι και η απάντηση των αριστερών λαϊκιστών της αναδιανομής των έτοιμων και όχι της δημιουργίας προϋποθέσεων αύξησης της παραγωγής πλούτου και της ισχύος (πολιτικής, πολιτισμικής και στρατιωτικής) που αυτό συνεπάγεται.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ισχυρότερο όπλο που διαθέτει η Δύση παραμένει το πολιτικό της κεφάλαιο. Δηλαδή, η έλξη που ασκούν η δημοκρατία, η ανοιχτή κοινωνία και η ελεύθερη οικονομία…

Τουτέστιν, αυτά που περιγράφει ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους.

Η στρατιωτική της υπεροχή κυρίως λόγω των ΗΠΑ έπεται της ισχύος του πολιτικού της κεφαλαίου.

Τύποι σαν τον Τραμπ, τον Τζόνσον και τον Πούτιν μοιάζουν με δημαγωγούς σαν το Κλέωνα (τον άνθρωπο που παρέσυρε την Αθήνα και τους συμμάχους της στην πτώση) και καθόλου με πολιτικούς όπως ο Περικλής.

Του Κώστα Στούπα
capital.gr

Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/12/blog-post_488.html

Share.