Σας παραπέμπουμε (για να σας βοηθήσουμε…) στην ανακοίνωση του Σωματείου ΕΑΚ, των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, που κυκλοφόρησε την περασμένη Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου, με περιγραφή των αντιδράσεων, των εργαζομένων στην εν λόγω κρατική βιομηχανία, απέναντι στα κυβερνητικά σχέδια εκκαθάρισης εν λειτουργία του ζημιογόνου κρατικού συγκροτήματος νικελίου.
Στο υστερόγραφό της, με πελώρια κεφαλαία μαύρα γράμματα (προφανώς για να γίνουν αισθητά από όλους) αποτυπώνεται το παραπάνω “προσκλητήριο-εντολή” προς τους βουλευτές.
Είναι λοιπόν ή δεν είναι ώρα να ψαχτούν και τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινωνία που έχει “χωνέψει”, δεκαετίες τώρα, και τις ταλαιπωρίες της και την φτωχοποίησή της με τον κομματικό στρατό κατοχής να συνεχίζει να την εκδικείται. Πόσο θα συνεχίσει να ανέχεται την “ομηρία” της από τις κομματικές συντεχνίες των πολύ ολίγων στο κράτος.
Στις εργατικές κινητοποιήσεις… των ημερών ξανά. Για να δούμε τις “διεκδικήσεις”, όπως παρουσιάζονται στον λαό ή σαν “πόλος εκβιασμού” της κυβέρνησης, σύμφωνα με τη χθεσινή ομολογία του πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.
Οι 300-600 απεργοί της ΔΕΗ από τους 16.000 (του ευρύτερου τομέα του κρατικού μονοπωλίου ηλεκτρισμού) απαιτούν (ανάμεσα στα αιτήματα που τοποθετούν ως προσχήματα) να είμαστε οι μοναδικοί στην Ε.Ε που εκτός από την κλειστή αγορά ενέργειας (σύμφωνα με τα κριτήρια των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) να μην προσαρμοστούμε στην ευρωπαϊκή πολιτική για απόσυρση μονάδων λιγνίτη και άνθρακα.
Να μην ξηλώσουμε τις μονάδες λιγνίτη γιατί; Για να μη χαθούν οι διορισμοί στην Βόρεια Ελλάδα και στην Πελοπόννησο και να μην ξεβολευτούν όσοι έχουν ή και δεν έχουν σήμερα εργασιακό αντικείμενο.
Πως φθάσαμε ως εδώ; Με αναξιοκρατία. Και στα πρόσωπα και στα σχέδια που είχαν να κάνουν με τη ΔΕΗ.
Η κοινωνία έχει κουβαλήσει στην πλάτη της όλους τους εργατοπατέρες που σε βάρος της έχτισαν καριέρες όχι μόνο μέσα στη ΔΕΗ, από τον πάτο μέχρι το πρώτο σκαλοπάτι, αλλά και από τη Χαλκοκονδύλη στη Βουλή με μοναδικά “προσόντα” τη συγχορδία τους με τις ανάγκες κομμάτων.
Η παραπάνω προτροπή του Σωματείου της ΛΑΡΚΟ προς τους βουλευτές του νομού που κρύβονται είναι αποκαλυπτική.
Ήρθε, όπως φαίνεται, η ώρα να πληρωθούν οι 5-10 ψήφοι, οι ντουντούκες στις πορείες, τα κατεβάσματα του διακόπτη που έκρυβαν υποσχέσεις για τους επόμενους διορισμούς. Τις επόμενες αναρριχήσεις. Τα επόμενα επιδόματα για κολατσιό… Τα επόμενα ταξίδια…
Και πάμε στο Μετρό. Η ίδια η κυβέρνηση αποκαλύπτει ότι η κοινωνία μπορεί να πληρώνει αυτά που φορολογείται για να έχει συγκοινωνίες αλλά μόνο αν το επιτρέπουν και τα Σωματεία. Σωματεία που δεν είναι σαν εκείνα που κάποτε ξέραμε ή βλέπουμε στην Ευρώπη και στις σημερινές πρώην κομμουνιστικές χώρας.
Τα δικά μας Σωματεία, των βολεμένων του κομματικού στρατού κατοχής, δεν νοιάζονται αλλά ούτε σκιάζονται από την κοινωνική αγανάκτηση.
Πετάνε τη γνωστή αριστερή μπούρδα περί κοινωνικού αυτοματισμού…, και μεταφράζουν κατά πώς τους βολεύει την ταλαιπωρία του λαού. Την υποχρέωσή τους προς τον φορολογούμενο λαό.
Αυτό έγινε και με τους 18 του Μετρό που έκλεισαν τις πόρτες γιατί δεν ήθελαν να χάσουν θέσεις που εξασφάλισαν όταν μια άλλη κυβέρνηση, από τις προηγούμενες, εξόφλησε υποχρεώσεις της με μεταφορά τους στις καρέκλες που οι ίδιοι και το Σωματεία είχαν διαλέξει.
Ποια είναι λοιπόν η απάντηση από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης που παρέδωσαν τις ΔΕΚΟ (όλες τις ΔΕΚΟ) σε αποτυχημένους κομματικούς και στα χέρια εργατοπατέρων επιταχύνοντας, ακόμη περισσότερο, την κατάρρευσή τους;
Ότι η συμμετοχή συνδικαλιστών στα Δ.Σ. κρατικών Επιχειρήσεων είναι δεδομένη πρακτική και στην Ε.Ε.;
Λάθος απάντηση. Στην Ελλάδα δεν είναι έτσι.
Είναι συναλλαγή.
Είναι πελατειακή αμοιβή.
Είναι διάδρομος για διαπλοκή.
Και η κοινωνία, μπορεί να άργησε, αλλά το εμπέδωσε. Και είναι ώριμη, στη μεγάλη πλειοψηφία της, να δεχθεί να ξηλώσετε αυτό το πελατειακό σύστημα, κύριε Μητσοτάκη. Στο χέρι σας είναι.
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr