Η ανακούφιση αφορούσε το γεγονός ότι το τοπίο ξεκαθαρίζει, το παιχνίδι των παρατάσεων σταματά, ο θεσμικός τραγέλαφος μιας Βρετανίας που αλλού συμμετέχει στα ευρωπαϊκά όργανα (λ.χ. Ευρωκοινοβούλιο) και αλλού όχι (λ.χ. Κομισιόν) τερματίζεται, ενώ ο κίνδυνος μιας ασύντακτης βρετανικής εξόδου εξαλείφεται, αφού ο Βρετανός πρωθυπουργός έχει την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να εγκρίνει τη συμφωνία που έχει ήδη διαπραγματευτεί με την Ε.Ε.

Όμως και η θλίψη είναι δικαιολογημένη, καθώς, όσο και αν είχε μισοξεχαστεί από τις παλινωδίες των τελευταίων μηνών, το βασικό γεγονός παραμένει: με την οριστικοποίηση του Brexit αναδύεται μια μικρότερη και λιγότερο ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το σχέδιο της ευρωπαϊκής οικοδόμησης χάνει μια χώρα 66 εκατομμυρίων κατοίκων, που αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στη γηραιά ήπειρο (και την έκτη στον κόσμο), μια πυρηνική στρατιωτική δύναμη με μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, μια πρώην αποικιακή αυτοκρατορία με δεσμούς σε πολλά σημεία του πλανήτη λόγω Κοινοπολιτείας, μια αγορά που εισάγει από την άλλη πλευρά της Μάγχης περισσότερα από όσα εξάγει, ένα αναντικατάστατο διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο και ένα κράτος-μέλος καθαρό εισφορέα των κοινοτικών ταμείων. Από αυτό το διαζύγιο δεν πρόκειται ασφαλώς να χάσει μόνο η μία πλευρά.

Χάνει, επίσης, η Ε.Ε. ένα ηγετικό κράτος-μέλος το οποίο λειτουργούσε εξισορροπητικά στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, φρενάροντας τις φιλοδοξίες πότε της Γαλλίας και πότε της Γερμανίας, οι οποίες, διόλου τυχαία, γνωρίζουν τώρα μια όλο και πιο τεταμένη σχέση μεταξύ τους.

Αποτελούσε επίσης η Βρετανία (μέχρι τουλάχιστον την εποχή που “γονάτισε” από τις μεταναστευτικές εισροές) ένα σημείο αναφοράς και έναν ευήκοο συνομιλητή για τα νέα κράτη-μέλη της διεύρυνσης, τα οποία αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη τον γαλλογερμανικό ηγεμονισμό.

Κυρίως, όμως, η βρετανική αποχώρηση θίγει ένα θεμελιακό αφήγημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης: ότι δηλαδή αυτή αποτελεί μια ιστορικά μη αντιστρεπτή διαδικασία, που προορίζεται μόνο να βαθαίνει.

Αντιθέτως, το Brexit αποδεικνύει ότι η εποχή των εθνικών συμφερόντων, των συνόρων και της επανεθνικοποίησης πολιτικών δεν ανήκει στο παρελθόν.

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
capital.gr

Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/12/blog-post_748.html

Share.