Οι επενδύσεις (αυτές που θα φέρουν και δουλειές) θέλουν τακτική, πόρτα-πόρτα, (όπως άριστα έπραξε η κυβέρνηση στη Γερμανία) και “τσάντα στη μασχάλη” γεμάτη προτάσεις, όπως έλεγε ο “πατριάρχης” της βιομηχανίας Χριστόφορος Κατσάμπας.
Λίγο πριν καταρρεύσει (και από πολιτικές παρεμβάσεις…) ο ιστορικός βιομηχανικός κολοσσός Πειραϊκή-Πατραϊκή, με αφορμή τις πρώτες κρατικοποιήσεις και τις διαφαινόμενες της επόμενης φάσης (1980-1990), συζητούσα με τον κορυφαίο, από τους θεμελιωτές της ελληνικής βιομηχανίας, Χριστόφορο Κατσάμπα, αν υπάρχει διαφορά στην προσπάθεια βιομηχανικών συνεργασιών (με ξένους επιχειρηματίες) όταν την ελληνική πλευρά εκπροσωπεί ιδιώτης επιχειρηματίας ή κομματικός, διορισμένος σε βιομηχανία των κρατικοποιήσεων.
“Τεράστια διαφορά…” μου είπε ο Χριστόφορος Κατσάμπας χαμογελώντας, με το δύσκολο χαμόγελό του. “Θα την δεις και στην τσάντα… Ο ιδιώτης την γεμίζει δουλειές, την βάζει κάτω από τη μασχάλη και τρέχει από σπίτι (οίκο) σε σπίτι. Ο κρατικός “βιομήχανος” την κρατάει και την κουνάει… για φιγούρα. Και μέσα δεν θα έχει τίποτε για δουλειές…”.
Μού ήρθε στο νου (η κατ’ επανάληψη δικαίωση του “πατριάρχη” της βιομηχανίας με την τόση αποβιομηχάνιση και αποεπένδυση που συνεχίζεται), μέσα από δύο εικόνες.
Η μια, δυσάρεστη, είναι πως τώρα που χρειαζόμαστε (άμεσα) 100-150 δισ. σε επενδύσεις, για να μην “εκπνεύσουμε” παραγωγικά, έχουμε 600.000 παραγωγικούς Έλληνες εκτός Ελλάδος (με τη ροή να συνεχίζεται), εγχώρια επιχειρηματική μετανάστευση (στις πρώην κομμουνιστικές χώρες) χωρίς διακοπή, καταθέσεις 60 δισ., επιχειρηματιών και νοικοκυριών, σε ξένες Τράπεζες, αποταμίευση στο πουθενά (για τον φόβο νέου κουρέματος). Παρ’ όλα αυτά, αναζητούμε σοβαρούς κεφαλαιούχους, να φέρουν λεφτά στην Ελλάδα, παρουσιάζοντάς τους στατιστικές για τάσεις εκσυγχρονισμού της οικονομίας και πολλά λόγια…
Η άλλη εικόνα, ευχάριστη, ότι κάτι γίνεται, είναι, κατά τη γνώμη μας, αυτή με τον υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων της χώρας μας, να βάζει την τσάντα “κάτω από τη μασχάλη” ( όπως έλεγε και ο Κατσάμπας) και να πηγαίνει εκεί που χτυπάει η καρδιά του επενδυτικού κεφαλαίου της Ε.Ε., στο Βερολίνο, να βροντάει συγκεκριμένες πόρτες (Έγινε ένα καλό πρώτο βήμα για να αλλάξει η αντίληψη των Γερμανών επιχειρηματιών για την Ελλάδα) .
- Να συζητάει με τον υπουργό Οικονομίας και Ενέργειας Πέτερ Αλτμάιερ σε διπλάσιο του προκαθορισμένου χρόνο. Και να βγάζει από την “τσάντα” του, προσωπικές του εγγυήσεις, με υπόσχεση να βάζει και δική του υπογραφή σε ό,τι λέγεται στρατηγική επένδυση στην Ελλάδα.
- Να κάνει παρουσιάσεις, για την πορεία μεγάλων γερμανικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται ήδη στην Ελλάδα, (όπως η Fraport και η Deutsche Telekom) και να διαβεβαιώνει πως μπορούν να χρησιμεύσουν ως παράδειγμα και για περισσότερες γερμανικές επενδύσεις και συμμετοχή Γερμανών στο ελληνικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων.
- Να παραδέχεται, επισήμως, (ορθότατα και κατά τη γνώμη μας), πως ήταν δύσκολο να επιλέξει την Ελλάδα επενδυτής, με την αβεβαιότητα (για μια 5ετία) αν η χώρα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη, με την οικονομία κλειστή και με γραφειοκρατία-τέρας. Και να ομολογεί ότι οφείλει να ξεκολλήσει την Ελλάδα από τον πάτο του δείκτη των κρατών-μελών της ΕΕ σε επενδύσεις, ως προς το ΑΕΠ,
- Να αποδέχεται ανοικτά ότι η ιδέα της καγκελαρίου Μέρκελ, το 2011, για παραγωγή ηλιακής ενέργειας στην Ελλάδα δεν μπορούσε να γίνει πράξη διότι, στην Ελλάδα, για μια τέτοια άδεια, χρειαζόταν κανείς μια 10ετία!!!
- Και τέλος να μην κρύβει (όπως σωστά ομολόγησε) ότι μας προσβάλλει η αλήθεια πως στο μυαλό του μέσου Γερμανού επιχειρηματία, η Ελλάδα ταυτίζεται με τη γραφειοκρατία και πολύχρονες καθυστερήσεις.
Κρατάμε, ως απολύτως θετικό, ότι ο υπουργός Επενδύσεων της χώρας μας ήταν στο Βερολίνο με την “τσάντα στη μασχάλη”, με περιεχόμενο συγκεκριμένες δουλειές (ειδικά στον τομέα ενέργειας) και πως θα τα ξανακουβεντιάσει σε διακρατικό επίπεδο στο Βερολίνο το 2020, ελπίζοντας σε δύο πράγματα.
Ότι οι νέες συμφωνίες με τους Γερμανούς δεν θα είναι (από ελληνικής πλευράς) σαν τις γερμανικές στρατηγικές επενδύσεις στη ΔΕΗ (2007-2008), με την κομματική ΓΕΝΟΠ να τις διώχνει με κλωτσιές αλλά την κυβέρνηση να χαϊδεύει τους εργατοπατέρες…
Και ότι οι κουβέντες θα συνεχιστούν, “πόρτα- πόρτα” και όχι με ταξιδάκια, στιλ Νέας Υόρκης, για αμερικανικές επενδύσεις φαντάσματα.
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/12/blog-post_540.html