Μας είναι αδύνατον, όχι γιατί δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν θέλουμε, να βγάλουμε από τα ποδάρια της οικονομίας την πολιτική.
Αλλά την κομματική πολιτική με τη δήθεν ιδεολογία…, που διαλέγουν (κατά περίπτωση και εποχή…) τα κόμματα για να γίνουν κυβέρνηση.
Και στη συνέχεια επιλέγουν να την αποδείξουν, δυστυχώς, μόνο στον χώρο της οικονομίας και (αν παραστεί ανάγκη) και της παιδείας…
Μας είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε, όχι γιατί δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν θέλουμε, τα όρια που είναι πραγματικά στρατηγικά και χρειάζονται παρουσία και του κράτους από εκείνα που η ιδιωτική οικονομία θα καλύψει με δικές της δυνάμεις, ευρηματικότητά και τον ρεαλισμό της ανταγωνιστικότητας.
Μας είναι αδύνατον, όχι γιατί δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν θέλουμε, να προσδιορίσουμε πόσο κράτος χρειάζεται η οικονομία και η κοινωνία μας, ώστε (με το περίσσευμα του κορβανά) να ενισχύσουμε (μέσα από αναπτυξιακά προγράμματα) επενδυτικές πρωτοβουλίες από τις ιδιωτικές δυνάμεις της οικονομίας.
Τρανή απόδειξη οι μεγάλες επενδύσεις, που συνδέονται με το κεφάλαιο αποκρατικοποίηση και ιδιωτικοποιήσεις, και το 2020 κλείνουν την πρώτη τους 20ετία!!!
Μας είναι αδύνατον να συνδέσουμε την παιδεία και την επιστημονική έρευνα με την παραγωγή, όχι γιατί δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν θέλουμε, να χάσουμε τον κομματικό έλεγχο, στα ΑΕΙ, στους Οργανισμούς και σε κάθε μορφή φοιτητικού κινήματος ή παρουσίας.
Μας είναι αδύνατον, όχι γιατί δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν θέλουμε, να πολεμήσουμε το σοσιαλιστικό σύνδρομο της κοινωνίας (την 45χρονη μεταπολίτευση) γιατί να μην χάσουμε τον κερδοφόρο (από κάθε πλευρά…) κρατικοδιαιτισμό στην οικονομία (θρέφει τους χρήσιμους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες) που διευκολύνει βεβαίως και τη “χρησιμότητα” των κυβερνήσεων σε επιδιώξεις εκείνων που θέλουν να ελέγχουν τα πολιτικά πράγματα στον τόπο με ισχυρή ανταπόδοση…
Σε αυτόν τον “βωμό” θυσιάστηκαν και τα γνωστά για “γερμανοτσολιάδες”, “γερμανοφιασίστες” ή τα “Αμερικάνοι φονιάδες των λαών”.
Μα είναι αδύνατον, όχι γιατί δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν θέλουμε, να αφανίσουμε τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, την ταλαιπωρία επενδύσεων από το κράτος, με μεταβίβαση αρμοδιοτήτων σε ελεγχόμενες ιδιωτικές επαγγελματικές τάξεις (μηχανικοί, αρχιτέκτονες, φυσικοί, χημικοί, πολεοδόμοι, ερευνητές) γιατί τα κυκλώματα διαφθοράς “προ απεμπλοκής… από τις γραφειοκρατικές και άλλες άχρηστες διαδικασίες”, έχουν πίσω τους τεράστια “ουρά” πελατειακών σχέσεων με κόμματα, εντός ή εκτός Βουλής.
Και η “ουρά” αυτή κάνει τζίρους, που θα χαθούν αν αλλάξουν χέρια οι υπηρεσίες.
Τι νομίζουμε πως κρατάει στο “ψυγείο” τις προτάσεις για μεταβίβαση από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα (ή έστω στα Επιμελητήρια) του συστήματος αδειοδοτήσεων (μονάδων, ξενοδοχείων, υπηρεσιών και υποδομών).
Μας είναι αδύνατον, όχι γιατί δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν θέλουμε, να ακολουθήσουμε τη σωστή σκοπιμότητα και τους στόχους των δισεκατομμυρίων ευρώ του ΕΣΠΑ για την ανάπτυξη, βάζοντας προτεραιότητα τις βιομηχανικές, τις βιοτεχνικές, τις τουριστικές και άλλες ανάγκες της οικονομίας αντί της απίθανης σπατάλης τους σε χρεοκοπημένες προτάσεις των Δήμων για μικροπολιτικές (κομματικές ιδίως) σκοπιμότητες και επιδιώξεις.
Μας είναι αδύνατον, όχι γιατί δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν θέλουμε, αντί της σοβιετικής “λογικής” των επιδομάτων (ακόμη και για “εισαγόμενους Έλληνες”) να ενισχύσουμε την παραγωγή, ειδικά τη δευτερογενή (με έργα και αναθέσεις) συνδέοντάς την με την ανεργία μέσα και από την υποχρέωση για προσλήψεις, όπως κάνουν σήμερα όλα τα πρώην κομμουνιστικά κράτη.
Να λοιπόν γιατί οι διεθνείς Οργανισμοί (ΟΟΣΑ, WEF), οι δανειστές οι πολυεθνικές, που προσκαλούμε για επενδύσεις και οι (ακόμη) αισιόδοξοι εγχώριοι επιχειρηματίες και πιθανοί επενδυτές δεν ασχολούνται… (μάλλον δεν καταρρίπτουν) τις “μαγειρικές” μας στα ποσοστά ανάπτυξης, από 2,8% έως και 3% και για το 2020.
Γιατί ό,τι και να λέμε για ανάπτυξη στην Ελλάδα (τα παραμύθια ξεκίνησαν το 2017) σημασία για εκείνους έχει με ποια “συνταγή” θα φέρουμε την ανάπτυξη.
Και ως μοναδική “συνταγή” για την Ελλάδα θεωρούν τις μεταρρυθμίσεις.
Μεταρρυθμίσεις πολλές και τολμηρές, σαν και αυτές που περιγράψαμε παραπάνω. Μεταρρυθμίσεις, που όχι δεν τις ξέρουμε, αλλά δυστυχώς δεν τις θέλουμε…
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr