Ο Ερντογάν καταλαβαίνει μόνο μια γλώσσα…

Η απόφαση της Βουλής των αντιπροσώπων της Λιβύης να χαρακτηρίσει άκυρη τη συμφωνία της κυβέρνησης με την Τουρκία αποτελεί αναμφίβολα θετική εξέλιξη και είναι προφανές πως πιστώνεται και σε πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης φανερές, πιθανόν και αφανείς…

Σπάνια μια κυβέρνηση (Σάρατζ) “αδειάζεται” έτσι από το ίδιο της το κοινοβούλιο και ένας φέρελπις περιφερειακός ηγεμόνας όπως ο Ερντογάν περιφρονείται μ’ αυτό τον τρόπο.

Η απόφαση αυτή μοιάζει πολύ πιθανόν να είναι αποτέλεσμα πιέσεων από ισχυρούς διεθνούς παράγοντες όπως είναι η Ε.Ε., οι ΗΠΑ, η Γαλλία κλπ. κατόπιν ελληνικών κινήσεων.

Ο πρόεδρος της Λιβυκής Βουλής των αντιπροσώπων καταγγέλλει πως η συμφωνία δεν πέρασε από τη Βουλή προς επικύρωση.

Σε ό,τι αφορά την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων μεταξύ της Λιβύης και της Τουρκίας ο πρόεδρος της Βουλής υποστηρίζει πως είναι έωλη δεδομένου ότι δεν υπάρχουν κοινά θαλάσσια σύνορα μεταξύ των δύο χωρών. Μάλιστα χαρακτηρίζει τη συμφωνία ως “απειλή για τη Λιβύη, την ασφάλειά της και τη μελλοντική της πορεία”.

Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί στη Λιβύη αν δεν έχει την οικονομική και πολιτική υποστήριξη της Ε.Ε. και την αμέριστη συνεργασία των Μεσογειακών χωρών.

Ήδη η Γαλλία μετά την πειρατική συμφωνία Σάρατζ-Ερντογαν ακύρωσε τη δωρεά έξι ταχυπλόων στο λιμενικό της Λιβύης.

Στην ελληνική κοινή γνώμη προκαλούν προβληματισμό η δημόσια στάση συμμαχικών χωρών όπως οι ΗΠΑ και εταίρων στην Ε.Ε. όπως η Γερμανία ή η φιλοτουρκική Ουγγαρία…

Η Γερμανία που υποτίθεται πως έχει και βαρύνοντα ηγετικό ρόλο στην Ε.Ε. απέφυγε να πάρει θέση με τη δικαιολογία πως δεν έχει γνώση της συμφωνίας τη στιγμή που οι Τούρκοι δημοσιοποιούσαν χάρτες που περιέγραφαν τα όρια που κινείται.

Η ελληνική πλευρά θα πρέπει να ανταποδίδει, ακόμη και για θέματα που δεν την αφορούν, (όπου μπορεί) με ανταλλάγματα στις χώρες που στέκονται στο πλάι της και να παρακωλύει τις επιδιώξεις αυτών που βρίσκονται απέναντί της ή δεν στάθηκαν μαζί της ως όφειλαν.

Παρεμπιπτόντως τα αντανακλαστικά της ελληνικής κυβέρνησης αποδείχτηκαν σχετικά καλά. Η Ελλάδα αμέσως χτύπησε τον αδύναμο “κρίκο” της υπόθεσης που είναι η Λιβύη, απειλώντας με απέλαση τον πρέσβη της…

Παράλληλα ο κ. Δένδιας συνάντησε τον Αιγύπτιο Υπουργό εξωτερικών προκειμένου να επιταχύνουν το ζήτημα της οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.

Τούτο ήταν μια προειδοποίηση προς την Άγκυρα πως οι αυθαίρετες και μονομερείς κινήσεις έχουν συνέπειες, η κλιμάκωση των οποίων μπορεί να οδηγήσει σε περίπλοκες και ανεξέλεγκτες για αμφότερες τις πλευρές εξελίξεις.

Η εξέλιξη όμως αυτή δεν πρέπει να μας εφησυχάζει γιατί η Τουρκία είναι ισχυρός περιφερειακός παίχτης και αυταρχικοί ηγέτες όπως ο Ερντογάν μπορούν να δώσουν διάρκεια στην εξουσία τους κυρίως μέσω της δημιουργίας εθνικιστικών εξάψεων. 

Μην ξεχνάμε πως ο Ερντογάν δεν δίστασε να ταπεινώσει τις ΗΠΑ που έτυχε να έχουν ένα φλύαρο και υπερφίαλο ηγέτη, περιφρονώντας τις απειλές για συνέπειες λόγω της προμήθειας των S-400.

Ο Ερντογάν στη Λιβύη είναι αναμενόμενο να ακολουθήσει την ίδια τακτική που ακολούθησε στην Κύπρο. Έκανε μια συμφωνία με το καθεστώς μαριονέτα της Β. Κύπρου και μετά άρχισε να κάνει γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ.

Το ίδιο είναι πολύ πιθανό να κάνει στην περιοχή μεταξύ Κρήτης και Λιβύης. Μια πρωία κάποιο… “Χαβούζ” μπορεί να ξεκινήσει γεωτρήσεις νοτίως της Κρήτης εντός της ελληνική ΑΟΖ.

Η ελληνική πλευρά θα πρέπει να είναι έτοιμη πώς θα αντιδράσει στην περίπτωση αυτή. Αν η ελληνική αντίδραση δεν καταφέρει να είναι αποτρεπτική, η χώρα μας θα έχει τεθεί σε τροχιά μιας νέο-οθωμανικής επικυριαρχίας.

Η Ελλάδα οφείλει να εξαντλήσει την πολιτική και διπλωματική της επιρροή στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ. 

Ακόμη, αν δεν εξασφαλίσει αυτά που χρειάζεται, θα πρέπει να εξετάσει εγγυήσεις που μπορούν να δώσουν έναντι ανταλλαγμάτων άλλοι ισχυροί παράγοντες όπως η Κίνα, η Ρωσία κλπ.

Η Ελλάδα θα πρέπει να επιδιώξει η συμπόρευση με χώρες όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος να επεκταθεί σε συμφωνίες που αφορούν την ασφάλεια. Τούτο σημαίνει πως μπορεί να χρειαστεί να στείλουμε στρατιώτες αν αντιμετωπίσουν κίνδυνο οι χώρες αυτές, αλλά θα λάβουμε και ανάλογη υποστήριξη αν χρειαστούμε.

Το κυριότερο όμως είναι η ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας. Τούτο όμως χρειάζεται χρόνο και χρήμα. 

Ακόμη και αν ξεκινήσει τώρα η χώρα να αναδομεί το στρατιωτικό της δόγμα και να εξοπλίζεται ανάλογα, τα αποτελέσματα δεν θα φανούν πριν περάσουν 5-10 χρόνια.

Καθώς όμως και η Τουρκία θα αρχίσει να παραλαμβάνει τα υποβρύχια τύπου “Παπανικολής” (που αποτελούν το μοναδικό συγκριτικό μας πλεονέκτημα μέχρι στιγμής στο Αιγαίο) και αεροπλάνα 5ης γενιάς μετά από μερικά χρόνια, υπάρχουν κάποια περιθώρια που στενεύουν.

Η Ελλάδα αντί να συντηρεί προβληματικές επιχειρήσεις και 50άρηδες συνταξιούχους θα πρέπει να ενδυναμώσει την οικονομία με ισχυρά κίνητρα προσέλκυσης επενδύσεων και να αυξήσει όσο και όπως χρειάζεται τις αμυντικές δαπάνες…

Τούτο δεν σημαίνει πως πρέπει να αυξήσει το προσωπικό των Ε.Δ. 

Θα μπορούσε ακόμη και να το μειώσει και να ρίξει το βάρος στους εξοπλισμούς. Οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι επαναστατικές και σ΄αυτό τον τομέα.

Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αφυπνιστεί από την πεποίθηση πως τόσες δεκαετίες οι τούρκικες απειλές δεν έχουν πρακτικό αποτέλεσμα. 

Οι καιροί έχουν αλλάξει.

Ο Ερντογάν και οι δικτάτορες του τύπου του, όπως οι αντίστοιχοι της δεκαετίας του ’30, δεν αντιμετωπίζονται με στρατηγικές κατευνασμού τύπου Τσάμπερλεν, καταλαβαίνουν μόνο μια γλώσσα, αυτή της πυγμής.

Καταλαβαίνουν μόνο τη γλώσσα του Τσώρτσιλ: 

“Δεν διαπραγματευόμαστε όσο το κεφάλι μας βρίσκεται στο στόμα του λύκου”.

Του Κώστα Στούπα
capital.gr