Φυσικό επακόλουθο, η “παραίτηση” του πρώην γυμνασιάρχη.
Κανονικά το ζήτημα θα έπρεπε να λήξει, εκεί. Όμως, ο τρόπος χειρισμού του από την αντιπολίτευση αφενός και οι προεκλογικές υποσχέσεις της κυβερνητικής πλευράς περί αριστείας και αποκομματικοποίησης του κράτους αφετέρου, δεν επιτρέπουν μια ανέφελη λήξη. Τουλάχιστον όχι χωρίς κάποια σχόλια που να επαναφέρουν την κατάσταση συνολικά, στις σωστές της διαστάσεις.
Για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα πράγματα είναι απλά: όταν έχεις διορίσει όποιον μιλά Ελληνικά συν κάμποσους που μιλούν άλλες γλώσσες, δεν δικαιούσαι να μιλάς για “διορισμούς ημετέρων” και τα υπόλοιπα γραφικά που ακούστηκαν. Ο αριθμός-ρεκόρ μετακλητών υπαλλήλων και ο διορισμένος… πατέρας υπουργού, ούτε μπορούν, ούτε θα ξεχαστούν εύκολα.
Τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, ευτυχώς, τήρησαν μία σαφώς πιο συγκρατημένη στάση. Και στην δική τους περίπτωση ισχύει πως δεν είναι δυνατόν ξαφνικά, να γίνει η παρθενογένεση mainstream τάση στην Ελληνική κοινωνία…
Το πραγματικά σημαντικό και ουσιαστικό κομμάτι της κατάστασης που δημιουργήθηκε, αφορά την κυβερνητική παράταξη. Η οποία, έχοντας κερδίσει τις εκλογές με “σημαία” την αξιοκρατία και την επικράτηση των αρίστων, βρέθηκε εκτεθειμένη. Τόσο στους ψηφοφόρους της, όσο και την υπόλοιπη κοινωνία. Οι αντιδράσεις ήταν απόλυτα φυσιολογικές και αναμενόμενες, από την στιγμή που το πράγμα ήρθε στην επιφάνεια.
Τα όσα λένε κυβερνητικοί βουλευτές περί “ανάγκης ιδεολογικής ομοιογένειας” και “εμπιστοσύνης στην υλοποίηση των πολιτικών” δεν είναι τίποτε περισσότερο από δικαιολογίες και ευπρόσωπες προφάσεις, εν αμαρτίαις. Οι αποκλίσεις (sic) στους διορισμούς των διοικητών (ο ογδοντάχρονος δεν αποτελεί την μοναδική “παραφωνία”) δεν είναι σίγουρα το πρώτο “φάλτσο” και πιθανότατα δεν θα είναι το τελευταίο.
Από την άλλη πλευρά όμως είναι απαραίτητο, για το καλό της χώρας όπου ζούμε όλοι, να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα. Πρώτο και (κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος) σημαντικότερο, το γεγονός ότι ο άνθρωπος που δεν κάνει λάθη, δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Όποιος σηκώνεται κάθε πρωί από το κρεββάτι του και βγαίνει από το σπίτι του, προσπαθώντας να δημιουργήσει κάτι περισσότερο από αυτά που υπήρχαν χθες, κάνει λάθη. Αναπόφευκτα. Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα και άλλα καταστροφικά. Είτε είναι πολιτικός, είτε ρακοσυλλέκτης, θα κάνει λάθη. Διαφορετικά δεν είναι άνθρωπος αλλά μηχανή…
Δεύτερο (και όχι απαραίτητα λιγότερο σημαντικό) σημείο που χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί είναι πως το κυβερνών κόμμα, είναι “πολυσυλλεκτικό”. Πρόκειται ένα “μωσαϊκό” απόψεων, θέσεων και αντιλήψεων, οι οποίες δεν είναι μεν διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα έχουν αξιοσημείωτες διαφορές. Πράγμα το οποίο ισχύει ιστορικά για όλα τα “φυσιολογικά” κόμματα εξουσίας. Υπό την προϋπόθεση πως δεν αποτελούν κάποιου τύπου λαϊκίστικο μόρφωμα που κατευθύνεται από κάποιον Ηγέτη, a la ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά τα δύο σημεία, σε συνδυασμό και παράλληλα με τον κυρίαρχο στόχο της μεταρρυθμιστικής διακυβέρνησης της χώρας, προκαλούν καταστάσεις σαν αυτή που ζήσαμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Βλέπετε, ο βουλευτής που “ο δικός του” δεν θα διορισθεί διοικητής του νοσοκομείου… Κάτω Ραχούλας, εύκολα μπορεί να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο για τις ημέρες που απαιτούνται για να αποκαλείται το φρέσκο γάλα, φρέσκο. Και αν καταψηφιστεί το νομοσχέδιο για το… γάλα, μπορεί να φτάσουμε σε πτώση της κυβέρνησης. Όποιος θυμάται την περίοδο 2012-14 και τα… ταμτζαρίσματα (sic) στην Βουλή, καταλαβαίνει απόλυτα τι εννοώ…
Για να το πούμε με απλά λόγια, η Ελληνική κρίση ποτέ δεν ήταν απλά οικονομική ή δημοσιονομική. Τα συμπτώματα δεν πρέπει να συγχέονται με την ασθένεια. Και αυτή είναι η κάκιστη νοοτροπία και οι συνήθειες που γεννά (λέγε με κρατισμό και πελατειακό κράτος αλλά όχι μόνο), μετά από πολλές-πολλές δεκαετίες συγκεκριμένων πρακτικών και “βολέματος”.
Αυτή η νοοτροπία και αυτές οι συνήθειες δεν ξεριζώνονται μέσα σε λίγους μήνες. Ούτε καν μέσα σε ένα ή δύο χρόνια. Όποιος δε διανοηθεί να κάνει το ξερίζωμα “βίαια” ή με υπερβολική βιασύνη, διακινδυνεύει να βρεθεί με μια ακυβέρνητη χώρα στα χέρια. Κάτι που ούτε κανέναν εξυπηρετεί, ούτε κανένας λογικός πολίτης το θέλει.
Επομένως η προσοχή όλων και η (απολύτως αναγκαία και απαραίτητη) κριτική, οφείλουν να εστιάζουν στην μεγάλη εικόνα, στο δάσος και όχι στα δέντρα. Όχι σε επιμέρους περιστατικά, τα οποία έχουν ελάχιστη ουσιαστική σημασία. Διότι π.χ., εάν ο διοικητής ενός νοσοκομείου δεσμεύεται από ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ συμβόλαιο αποδοτικότητας, ελάχιστη σημασία έχει ποιος ή ποια είναι.
Ευτυχώς, η μεγάλη εικόνα δείχνει υγιέστατη, μέχρι σήμερα. Σίγουρα υπάρχει (σημαντικότατο) περιθώριο βελτίωσης, αλλά απαιτείται χρόνος για περαιτέρω βελτιώσεις. Οι πραγματικά σημαντικές αλλαγές, δεν μπορούν να υλοποιηθούν από την μια μέρα στην άλλη.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, καλύτερα μείνει το θυμικό στην άκρη μια φορά. Για μία φορά ας μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος και ας δούμε τι μπορεί ν’ αποδώσει ο ρεαλισμός. Που ξέρετε; Μπορεί και ν’ αξίζει το αποτέλεσμα…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/11/blog-post_570.html