Και ακόμη καλύτερο είναι να ακούγονται (έστω και “μεταφρασμένα”) αυτά που συζητάει η αγορά στα γραφεία της αλλά εμείς τα ακούμε μόνο από τον πλάγιο ήχο… των εκπροσώπων της. Τα μεταφέρουμε και θα ευχόμαστε… να μας διαψεύσουν.
Το “σαμάρι” και ο “στενός κορσές” της πολιτικής στην οικονομία δεν αντέχεται, λένε οι πλέον κορυφαίοι της αγοράς. Δεν αντέχεται ούτε από την παραγωγή, ούτε από τις εξαγωγές, ούτε από το εμπόριο, ούτε από τις υπηρεσίες.
Και όσο οι πολιτικοί και οι πολιτικές τους περιπαίζουν την οικονομία με κομπογιαννίτικες τακτικές, ψάχνοντας νέα εκλογική βάση, η οικονομία και θα τους “αποκαλύπτει” και θα τους “προδίδει”.
Είμαστε στο τέλος του 2019, που μοιάζει να βρισκόμαστε στο τέλος του 2018, και σε πολλά σημεία στο τέλος του 2017, χωρίς να βγαίνουν πραγματικά νούμερα επενδύσεων και ανάπτυξης για το 2020.
Και ενώ η οικονομία δεν μπορεί να πάρει ανάσες, αφού το οξυγόνο ρευστότητας ή τραπεζικής χρηματοδότησης είναι λειψό έως ανύπαρκτο, από το “βάθος” της ρηχής μας πολιτικής σκηνής ακούγονται (έστω και ως αστεία), βλακωδέστατα σενάρια για τακτικές με εκλογές, σαν κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα.
Δεν έχει καμία σημασία αν αυτά, τα παλαιολιθικά εκλογικά τερτίπια που τα αποφεύγουν και στην Σαχάρα, αναλύονται μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τροφοδοτούνται από την “ωχρά κηλίδα” μιας δήθεν επικαιρότητας.
Σημασία για την αγορά έχει ότι την ώρα που πασχίζει να ισιώσει από την απουσία ρευστότητας και να πείσει εκείνους που συνεργάζεται να κάνουν υπομονή σε χρέη, προβάλλοντας λόγους πολιτικής σταθερότητας και καλύτερο αύριο στην οικονομία, τα επιχειρήματά αυτά τα συντρίβει η πολιτική της χώρας. Και μάλιστα ένα εξάμηνο, μετά τις εκλογές!!!
Ποιος προμηθευτής πρώτης ύλης ή άλλου υλικού θα παραδώσει σε ελληνική βιομηχανία ή βιοτεχνία προϊόντα χωρίς να ζητήσει μόνο μετρητά, στο χέρι και όχι επιταγή Τραπέζης.
Ποιος εισαγωγέας ελληνικών προϊόντων (από την Ευρώπη πάνω απ’ όλα) δεν θα απαιτήσει τιμές κόστους εκβιάζοντας την παραγωγή και τους παραγωγούς, όσο διακρίνει πως πολιτικά δεν καταλαβαίνουμε τίποτε από κανόνες στην οικονομία.
Ποιος μεσάζοντας (ας πάρουμε τους Ιταλούς που πουλάνε το Ελληνικό λάδι μέχρι την Κίνα) δεν θα μας επιβάλλει τιμές που κανείς αγρότης δεν θα πουλούσε το λάδι αλλά φοβάται πως μέχρι να τα βρούμε στην πολιτική θα βγουν στον πλειστηριασμό τα τελευταία λιόδεντρα…
Ποιος επενδυτής θα φέρει στην Ελλάδα έστω και δεκάρες να τις κάνει βιομηχανικά ή ξενοδοχειακά ντουβάρια (προχωρώντας και σε προσλήψεις) όταν για χατίρι της πολιτικής σκακιέρας λέμε ότι αρλούμπα μας κατέβει, αρκεί να κρατάμε όρθια τα κόκκινα και τα ροζ σημαιάκια, στα αγκαζέ… συλλαλητήρια ενάντια στις πολιτικές για τους λίγους…
Ποιος και γιατί από την ολιγαρχία (που δεν μας δίνουν όχι τις καταθέσεις τους αλλά ούτε την έδρα τους…, έστω και οι 20-30 που έχουν μείνει στον τόπο…) θα βάλουν τούβλο σε φάμπρικες ή αποθήκες και θα μεγαλώσουν Ομίλους, όσο εμείς ψαχνόμαστε αν θα παίξουμε “πολιτική μπάλα” στο κέντρο, ή στα δεξιά και τα αριστερά χαφ…
Ποιος θα κάνει τις προσλήψεις των κάπου 55.000 στη νέα βιομηχανία που λένε νέες μελέτες (δημοσιεύθηκαν χθες), όταν μείνουμε με το πολυνομοσχέδιο και το “επενδύω στην Ελλάδα” στο χέρι… μιας και στην κόψη του ξυραφιού και της τσουλήθρας (που βρίσκεται η οικονομία μας) πυκνώσει η εκλογολογία. Και ας βασίζεται σε σκόπιμο κιτρινισμό και αναπαραγόμενο πολιτικό τακτικισμό…
Εάν θέλουμε (όσοι θέλουμε) να μιλάμε για δημοκρατία, σε μια Ελλάδα που ακόμη πασχίζει να μην ξαναγυρίσει στο 2008-2010 και στα μνημόνια Καστελόριζου και ταμπούρλων (από τους δανειστές, για να χορεύουμε εμείς ως λαός), οφείλουμε να φιλτράρουμε κάθε πολιτική κίνηση από τα φίλτρα της οικονομίας.
Όχι να “σουρώνουμε” την οικονομία, από τα σκουριασμένα “σουρωτήρια” μιας πολιτικής που δεν αντέχουν ακόμη και 17ρηδες δημοκράτες.
Και αυτό τουλάχιστον μέχρι το 2030 όπου και με 2% ανάπτυξη, θα ξεκαθαρίσει κάπως ο ορίζοντας της οικονομίας.
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/11/blog-post_260.html