Που να χωρέσει τ΄ όνειρο σε κάμαρη δύο πήχες, λέει το τραγούδι και πόσα νέα ζευγάρια έχουν μισθούς να πάρουν σπίτι, λέει, πολύ σωστά, η karanti_maria.

Αντιγράφω από την τεκμηριωμένη (όπως πάντα) αναφορά της (στο χθεσινό σημείωμά μας, για τα ακίνητα), αρπάζοντας την ευκαιρία από τις τραγικές της αλήθειες, για την “κανονικότητά” που μας περιμένει στην οικονομία.

“Με την υπογεννητικότητα που μας δέρνει (λέει) σε λίγο θα υπάρχουν οι μισοί Έλληνες από ό,τι σήμερα, ποιος θα μένει στις νέες οικοδομές που θα χτιστούν; Και το κυριότερο, πόσα νέα ζευγάρια έχουν ικανοποιητικούς μισθούς που να επιτρέπουν την αγορά νεόδμητων διαμερισμάτων; “.

Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια για το αύριο στην Ελλάδα. Μισό αιώνα μεταπολίτευσης και ακόμη μας “δέρνει” η πολιτικοποιημένη (πλήρως) και κομματικοποιημένη (πάνω από το 60%) οικονομία της, με “πρωταγωνιστές” τη μαύρη αγορά και τα λαδώματα, πότε κατά 70% και πότε 40-45%, όπως σήμερα.

Την “μαστιγώνει” το σκόπιμα καλλιεργημένο (από την 10ετία 1975-1985) “όραμα” (δυστυχώς κατά 85% στην επαρχία) για μια θέση στο κράτος. Μια κρατική καρέκλα και μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει…

Τι είχαμε όμως πριν από το 1975 (αν εξαιρέσουμε τη χούντα και την περίεργη… ανάπτυξη της). Δεν είχαμε κράτος; Είχαμε.

Και κρατική ΔΕΗ είχαμε και κρατικό ΟΤΕ είχαμε και κρατικά νερά και κρατικά λιμάνια και κρατικές μεταφορές και αερομεταφορές είχαμε. Και λεφτά περίσσευμα στον κορβανά είχαμε. Τον βρήκαν οι συνταγματάρχες και άρπαξαν το μυστρί για εγκαίνια στα κρατικά έργα που μοίραζαν (από τότε) το ένα μετά το άλλο… Κάτι θα θυμούνται και οι αριστεροί εργολάβοι… Δεν γίνεται…

Είχαμε όμως και τεράστιο ιδιωτικό επιχειρηματικό κουράγιο, από καθαρά ελληνικές οικογένειες (περισσότερες από 200-300) που δεν έσκαγαν αν κατέβαιναν και με τσαρούχια, από τα βουνά του Βλαχόραφτη, της Κατούνας, της Νερομάνας, στην Αρκαδία, στο Καρπενήσι, στην Πάτρα, στην Καβάλα, στις Σέρρες, στη Λαμία, στον Βόλο. Και τελικά στην Αθήνα, να συναντήσουν το επιχειρηματικό τους όνειρο. Να στήσουν την ελληνική ιδιωτική πρωτοβουλία.

Την έστησαν και την κράτησαν. Ακόμη και όταν σφαζόμαστε, ως το 1949, είχαν ανοικτούς τους φούρνους, τα καζάνια, τα σιδεράδικα για πρόκες και τις φόρμες για τις φουφούδες της νοικοκυράς… ή για κάποια οικοδομικά υλικά, ανοικοδόμησης, μετά τον εμφύλιο…

Είναι η γενιά καθαρά ελληνικού επιχειρηματικού μοντέλου που φτιάχτηκε με τα χέρια της, την αποφασιστικότητά και την τόλμη της να πέφτει στα βαθιά νερά (και όχι από τους αμερικάνους και τα σχέδιά τους), όπως σκούζει ακόμη η αριστερή προπαγάνδα.

Η επιχειρηματική γενιά που επέτρεψε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή να μην ζορισθεί, στο προσωπικό του, μέγα όραμα, να μας βάλει στην ΕΟΚ.

Έστω και αν (μετά το 1975) “… ρίξαμε τους κακούς Έλληνες επιχειρηματίες στην θάλασσα να κολυμπήσουν…” (δικά του λόγια), αλλά χωρίς σωσίβιο, χωρίς σανίδα σωτηρίας, (προσθέτουμε εμείς -γνωρίζοντας και λεπτομέρειες-).

Παρ’ όλα αυτά η μεταπολίτευση του 1974 παρέλαβε από την τότε ιδιωτική οικονομία του 75%, ναυπηγικά συγκροτήματα επιπέδου Σιγκαπούρης, Γερμανίας και Μ. Βρετανίας.

Τσιμεντοβιομηχανίες που έκαναν Αμερική, Γαλλία, Αγγλία και Ιταλία να μας παίρνουν πολύ πιο στα σοβαρά από σήμερα που τους χρωστάμε.

Καθετοποιημένη Χαλυβουργία με δύο συγκροτήματα να κυματίζουν ελληνικές σημαίες σε Ελβετία και Αγγλία, μιας και μας ήθελε όλη η Ευρώπη, ως επενδυτή.

Χημική βιομηχανία, λιπασματοβιομηχανία και βιομηχανία άμυνας ικανή να επιστρέφει στο κράτος επιδοτήσεις της από εξαγωγές, όταν ο κορβανάς είχε πρόβλημα (Μποδοσάκης 1976 αλλά και οι κληρονόμοι…, που εμείς, ως “επαναστάτες” χωρίς αιτία… τους δολοφονήσαμε).

Οικοδομικά υλικά, τρόφιμα-ποτά και είδη ηλεκτρισμού, ρουχισμού και κλωστοϋφαντουργικά που έντυναν τη Γαλλία, την Ιταλία και το σύνολο της αγοράς, στην Τουρκία.

Τι απέγιναν όμως όλα αυτά; Τα καταβρόχθισε η συγκυρία θα απαντήσουμε πρόχειρα. Η ΕΟΚ, το ευρώ, η παγκοσμιοποίηση και ο ανταγωνισμός θα πούμε (να δικαιώσουμε και την κονσερβαρισμένη αριστερή προπαγάνδα).

Γιατί όμως δεν τα πουλήσαμε, τότε που έχασαν έδαφος ανταγωνιστικότητας ή άντε τότε που άλλες κομμουνιστικές χώρες πουλούσαν δύο-δύο “στη συσκευασία ενός”, τα κρατικά τους εργοστάσια;

Ερχόταν καλύτερα στους βουλευτές και τους κομματικούς, αντί να γυρνάνε στα κατσάβραχα και στις ραχούλες… να διορίσουν 850.000 από τους πελάτες-ψηφοφόρους (μετρήστε τους, μετά το 1974 και θα τους βρείτε…).

Με κρατικοδίαιτη οικονομία λοιπόν και τον “αφρό” της παραγωγικότητας (600.000 νέοι) έξω από τη χώρα, δεν στήνεται κανονικότητα, ούτε ανταγωνιστική οικονομία. 

Για την ελεύθερη ιδιωτική οικονομία και μέχρι να δούμε επενδύσεις, βιομηχανίες και άλλα (συμβαίνοντα στην Ευρώπη) ας αρκεστούμε σε επιστροφή στο “μέλλον” του 1950… Τώρα όμως, με ενοικιαζόμενα δωμάτια και κέρδη από διαμερισματάκια ευκαιρίας…, λόγω αναστολής ΦΠΑ. 

Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/11/blog-post_717.html

Share.