Περιμένοντας τις ερπύστριες | politika-gr

Βγήκα από το σπίτι μόνο για να αγοράσω εφημερίδα – βλέπετε, η αγάπη για το χαρτί δεν με εγκαταλείπει. Μου φάνηκε ύποπτο ότι η «Κ» δεν έγραφε τίποτε για την ανησυχία του πληθυσμού. «Λες να έχει αρχίσει η προληπτική λογοκρισία;» αναρωτήθηκα.

Σπίτι προσπάθησα να πιάσω στο ραδιόφωνο Μόναχο, Παρίσι, έστω Μόσχα ή Τίρανα. Τίποτε κι εκεί.

«Τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ όσο φοβόμαστε», είπα στον Λουδοβίκο, τον γάτο μου, ο οποίος με ένα βιαστικό νιαούρισμα με συμβούλευσε να κατεβάσω τα ρολά. Ευτυχώς είχαμε μπόλικη ξηρά τροφή και αρκετές κονσέρβες.

Αρχισαν να με τριβελίζουν οι τύψεις. «Κι αν ακούσω ερπύστριες, θα μείνω άπραγος;»

Ο Λουδοβίκος κουνούσε εκνευρισμένος την ουρά του.

«Σταμάτα τις ανοησίες. Στην ηλικία σου η αντίσταση σου έλειπε. Ασε τη νεολαία και τους αγωνιστές να αναλάβουν το καθήκον».

Κατάλαβα ότι πεινούσε και τον φιλοδώρησα με ένα τρίτο κονσέρβας τόνου με γαρίδες. Ο διάλογος σταματάει αμέσως.

Τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Περίμενα να ακούσω τον φριχτό ήχο της ερπύστριας στην άσφαλτο. Δεν ερχόταν και αυτό με ανησυχούσε περισσότερο. Ετοιμάζονται να χτυπήσουν την ώρα της πορείας, σκέφτηκα.

Το πρωί η πίεσή μου ανέβηκε επικίνδυνα όταν άκουσα στο ραδιόφωνο μια κυρία να χαριεντίζεται με έναν κύριο. Ημουν βέβαιος ότι ένοπλοι είχαν εισβάλει στο στούντιο και τους ανάγκαζαν να κάνουν πως δεν συμβαίνει τίποτε με το πιστόλι στον κρόταφο.

Ο Λουδοβίκος πεινούσε ξανά και μέσ’ από τις γρίλιες οι διαβάτες περνούσαν κατηφείς και αμίλητοι.

Προσπάθησα να χαλαρώσω αναλογιζόμενος τη ζωή μου. Σκέφτηκα «καλά να πάθεις, από τα 10 εκατομμύρια που ήσαν στο Πολυτεχνείο, εσύ έλειπες. Ησουν στο Παρίσι. Φοβόσουν να γυρίσεις για να μην σε συλλάβουν». «Να σε συλλάβουν να σε κάνουν τι;» σχολίασε ο Λουδοβίκος με την ουρά του.

Η λύτρωση ήρθε το απόγευμα. Οταν άκουσα ότι μπροστάρηδες στην πορεία είναι ο Τσίπρας, ο Φίλης, ο Σκουρλέτης και η Δούρου, ησύχασα. Ποιος θα τολμήσει να τους χτυπήσει;

Εξάλλου, ο Τσίπρας έχει και την προσωπική του φρουρά.

Με τέτοιους αγωνιστές οι ερπύστριες μοιάζουν με παιχνίδι.

Ο Λουδοβίκος διαμαρτυρόταν. «Κάθε γενιά έχει το δικό της Πολυτεχνείο, ανάλγητε γάτε. Θέλεις, δηλαδή, να στερήσεις από τη Δούρου το δικό της και να ζηλεύει μια ζωή τη Δαμανάκη;»

Οταν άκουσα ότι ο Τσίπρας εγκατέλειψε την πορεία, ήξερα πως ο κίνδυνος πέρασε. Εμεινε εκεί για να αντιμετωπίσει τις ερπύστριες και όταν καθάρισε τη μάχη, πήγε να δει τον Τσιτσιπά.

Ευτυχώς υπάρχει και ο Τσιτσιπάς. Ακόμη και ο Λουδοβίκος κυνηγάει το μπαλάκι στην οθόνη με την πατούσα του για να το φάει ο αχόρταγος. Και ξεχνάει για λίγο την κονσέρβα.

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
kathimerini.gr