Η τεράστια ευθύνη των κολεκτιβιστών στην ελληνική κρίση

Το κράτος που γιγαντώθηκε μετά τη μεταπολίτευση και το οποίο κατέφαγε κάθε ικμάδα της Ελληνικής Παραγωγικής Οικονομίας.

Αυτό (το κράτος) που ξόδευε αφειδώς για να εκμαυλίζει την νομενκλατούρα του και να επιβιώνει “δημοκρατικά”. Καθώς δηλαδή κατέστησε “κοινωνική” πλειοψηφία αυτούς που εμμέσως ή αμέσως είχαν δοσοληψίες με το κράτος και οφέλη απ’ αυτό.

Είναι ακριβώς αυτό το “μεγάλο κράτος” που κατέστησε τη χώρα επενδυτικό νεκροταφείο.

Η Ελλάδα σαν “επενδυτικό νεκροταφείο” προέκυψε από

• τις γραφειοκρατικές παρεμβάσεις του κράτους, 
• την πολυνομία που τροφοδοτούσε τη διαπλοκή με τον κρατικό μηχανισμό και 
• την υπερφορολόγηση που επέβαλλε στα φυσικά πρόσωπα και τις επιχειρήσεις. 

Έτσι προέκυψε η μακρά πορεία αποεπένδυσης και καταστροφής της παραγωγικής Ελλάδας που άρχισε από την περίοδο της χούντας.

Οι light κολεκτιβιστές που κυβέρνησαν επί 4,5 έτη αλλά και οι pure κολεκτιβιστές που τους αντιπολιτεύθηκαν δεν αναγνωρίζουν καμιά ευθύνη τους ως προς την ελληνική κρίση.

Ούτε φυσικά αναγνωρίζουν την παραμικρή ευθύνη τους για τη γιγάντωση του αδηφάγου “κοινωνικού” κράτους.

Ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός λοιδορούσε όσους αναφέρονταν στην ευθύνη της αριστεράς για την κρίση με το ατράνταχτο επιχείρημα… “Εμείς δεν κυβερνήσαμε”.

Όμως είναι έτσι;

Οι light και οι pure κολεκτιβιστές δεν έχουν ευθύνη για την ελληνική κρίση;

Ή μήπως αντίθετα οι ευθύνες τους για την κρίση είναι τεράστιες έστω κι’ αν δεν κυβέρνησαν πριν το 2015;

Η στήλη θα υποστηρίξει ότι η ευθύνη τους είναι τεράστια αν και σπανίως γίνεται λόγος γι’ αυτήν.

Είναι κι’ αυτή μια αποσιωπημένη “αλήθεια” -πραγματικότητα την οποία οι κολεκτιβιστές έκρυψαν αποτελεσματικά και οι κρατιστές δεν ανέδειξαν διότι και η δική τους ευθύνη ήταν μεγαλύτερη.

Ας δούμε λοιπόν τις συνεισφορές και κατ’ επέκταση την ευθύνη της αριστεράς και των κολεκτιβιστών στην ανάπτυξη της ελληνικής κρίσης.

Ως πρώτο σημείο αναφέρεται το ότι η αριστερά από πάντα, φυσικά και από το 1974 υποστήριξε με ένταση και έμφαση την οποιαδήποτε μεγέθυνση του κράτους. Αντιθέτως η κριτική της ήταν ότι δεν γίνονται αρκετοί διορισμοί ή δεν “φτιάχνονται” αρκετές “κοινωνικές” δομές.

Ψέλλισε κατά καιρούς και κάποια κριτική για κομματικούς διορισμούς, αλλά ήταν ψελλίσματα καθώς και η αριστερά συμμετείχε στο κομματικό πάρτυ των διορισμών στο δημόσιο. Τα σχετικά ποσοστά των “αριστερών” παρατάξεων στον κρατικό τομέα (καταχρηστικά ονομάζεται Δημόσιο) το πιστοποιούν.

Ο “υπερθεματισμός” (για να θυμηθούμε και μια ακόμη λέξη που χρησιμοποιήθηκε για τις τηλεοπτικές άδειες) ως προς τη μεγέθυνση του κράτους και η συνακόλουθη κριτική ως προς την ανεπάρκεια της γιγάντωσής του δηλώνει αποδοχή της μεγέθυνσης που κατά τους κολεκτιβιστές απλώς είναι μικρή (η γιγάντωση).

Άλλωστε η κριτική ασκήθηκε για τη μικρή γιγάντωση όχι για τη γιγάντωση. 

Συνθήματα του τύπου “Μαζικοί Διορισμοί” ή “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία” (προφανώς χορηγούμενα από κρατικούς οργανισμούς) ήταν και είναι εξαιρετικά δημοφιλή για τους κολεκτιβιστές…

Να προστεθεί βέβαια και η αποδοχή της αριστεράς στη δημιουργία κάθε είδους κρατικών οργανισμών.

Ποτέ οι κολεκτιβιστές της αριστεράς δεν αντέδρασαν στη δημιουργία νέων άχρηστων σχολών σε ΤΕΙ ή ΑΕΙ αλλά και κανενός κρατικού οργανισμού. 

Άλλωστε κατά τη δική του αντίληψη όλα θα πρέπει να τα προσφέρει και μάλιστα δωρεάν το κράτος πατερούλης…

Το δεύτερο σημείο, της ευθύνης των κολεκτιβιστών στην κρίση, είναι η αποδοχή όλων των κρατικοποιήσεων και της συνακόλουθης περαιτέρω μεγέθυνσης του κράτους από το 1974 και μετά.

Τα παραδείγματα της “Ολυμπιακής”, της “Εμπορικής Τράπεζας”, της “Πειραϊκής-Πατραϊκής” και των λιπασμάτων είναι απλώς ενδεικτικά.

Οι κολεκτιβιστές ουδέποτε αντιτέθηκαν στις κρατικοποιήσεις, αντίθετα τις υποστήριξαν.

Και όταν στη συνέχεια οι Έλληνες πολίτες κλήθηκαν να πληρώνουν αδρά την Ολυμπιακή και τους θηριώδεις μισθούς (των ρουσφετολογικά προσληφθέντων) έδωσαν σθεναρά τη μάχη της υπεράσπισης των προνομίων της νομενκλατούρας επιστρατεύοντας ευφάνταστα επιχειρήματα περί “εξυγίανσης”.

Λες και υπήρξε ποτέ κρατική επιχείρηση που να “εξυγιάνθηκε”…

Το τρίτο σημείο, της ευθύνης των κολεκτιβιστών στην κρίση είναι η αποδοχή της υψηλής φορολογίας και των υψηλών κάθε είδους εισφορών.

Συνθήματα του τύπου “Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία…” ή το σκέτο “Να πληρώσει η πλουτοκρατία” εξακολουθούν να είναι δημοφιλή μεταξύ των κολεκτιβιστών.

Η υψηλή φορολογία και οι υψηλές εισφορές σήμερα βασανίζουν τον καθένα και έχουν πάρει διάφορα ευφάνταστα ονόματα για να κρύβεται το γεγονός ότι στην ουσία αποτελούν επιμέρους ληστείες.

• “Φόρος διαμονής” στα ξενοδοχεία, 
• “Εισφορά αλληλεγγύης”, 
• “Εργοδοτική εισφορά”, 
• Φόρος μεταβίβασης ακινήτων, 
• Φόρος πολυτελούς διαβίωσης, 
• “τέλος επιτηδεύματος”, 
• “προκαταβολή φόρου”. 

Η αριστερά ουδέποτε αντιστάθηκε σ’ αυτούς τους φόρους που αποτελούν άλλωστε και τους τροφοδότες του μεγάλου σπάταλου κράτους.

Του κράτους που ονομάζεται “κοινωνικό” που χωρίς αυτές τις φορολογικές επιδρομές δεν μπορεί να υπάρξει.

Ως τέταρτο σημείο, της ευθύνης των κολεκτιβιστών στην κρίση, μπορεί να θεωρηθεί η πλειοδοσία τους στις αυξήσεις μισθών ειδικά στους κρατικούς (τους λένε κατ’ ευφημισμό Δημόσιους) υπαλλήλους, αλλά και τους συνταξιούχους που εξαρτώνται από το κράτος.

Δεν υπήρξε καμιά οικονομική ή νομική διεκδίκηση των κρατικών υπαλλήλων αλλά και των συνταξιούχων στην οποία να μην πλειοδοτήσει η κάθε λογής αριστερά.

Όμως τα χρήματα των κρατικών μισθών και των κρατικών συντάξεων δεν μπορούν παρά να προκύπτουν μόνο δια της φορολογίας είτε ονομάζεται “τέλος επιτηδεύματος” είτε “εργοδοτική εισφορά”.

Ως πέμπτο σημείο της συνεισφοράς των κολεκτιβιστών στην ελληνική κρίση μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι δεν αντιστάθηκε ποτέ σε αχρείαστες κρατικές δαπάνες.

Ως μια κατ’ εξοχήν αχρείαστη, μικρή μεν αλλά απολύτως ενδεικτική, δαπάνη μπορεί να αναφερθεί η μεταφορά του “αγίου φωτός” από την Ιερουσαλήμ στην Ελλάδα.

Αχρείαστες δαπάνες υπάρχουν πάρα πολλές στο Ελληνικό Ντοβλέτι αν και καλά κρυμμένες. Και για να μην πάμε μακριά ας αναλογισθεί ο καθένας την κρατική μισθοδοσία του κλήρου στο “θρησκευτικά” ελεύθερο ελληνικό κράτος…

Ένα έκτο σημείο ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι πάντοτε οι κολεκτιβιστές της αριστεράς ήταν και είναι εναντίον των επενδύσεων.

Δεν θέλησαν, για να αναφερθούμε σε πρόσφατα γεγονότα, ποτέ την επένδυση των Κινέζων στον Πειραιά αλλά ούτε και την επένδυση στο Ελληνικό.

Με ποικίλους τρόπους και διαμέσου “οργανώσεων” και ΜΚΟ του τύπου “Οικολογικός Σύλλογος για την προστασία της ενάλιας ζωής” εμπόδισαν τις επενδύσεις κραδαίνοντας την κάθε οικολογική, κοινωνική ή οικολογική ευαισθησία.

Δια μέσου μηνύσεων, εγκλήσεων και αγωγών για κοινωνικούς ή περιβαλλοντικούς λόγους εδώ και καιρό καθυστερούν κάθε επένδυση που δεν τους αρέσει…

Χρησιμοποιώντας φυσικά και το εξαιρετικό οπλοστάσιο της ελληνικής πολυνομίας….

Όμως όλα τα παραπάνω που αναδεικνύουν περίτρανα την τεράστια ευθύνη των κολεκτιβιστών στην ανάπτυξη της ελληνικής κρίσης είναι ένα τίποτα μπροστά σε μια άλλη γάγγραινα που έχουν επιβάλλει. 

Αναφέρομαι στη νοοτροπία που έχουν ενσταλάξει στην ελληνική κοινωνία ότι το “κρατικό είναι το καλύτερο” και ότι το κράτος είναι αναντικατάστατο είτε πρόκειται για ιατρική βεβαίωση, κρατική παιδεία, κρατική υγεία, κρατική δουλειά, κρατικές συντάξεις και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανένας…

Του Γιάννη Νικολή
capital.gr