Ουσιαστικά η ήττα της κομμουνιστικής αριστεράς ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1961, με την ανέγερση του Τείχους προκειμένου να ανακοπεί η αυξανόμενη φυγή των κατοίκων της Ανατολικής προς τη Δυτική Γερμανία.
Το Βερολίνο ήταν το πεδίο συνύπαρξης του καπιταλιστικού τρόπου ζωής με τον σοβιετικό. Ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που χρειάζεται Τείχη και συρματοπλέγματα προκειμένου να εμποδίσει τους κατοίκους να αποδράσουν μετράει ήδη τον χρόνο αντίστροφα.
Το σύστημα προπαγάνδας της Σοβιετίας ονόμασε το τείχος ως “αντιφασιστικό τείχος προστασίας” κάτι που μόνο οι Καγκεμπίτες και τα τσιράκια τους στις Κομμουνιστικές Οργανώσεις, που λειτουργούσαν ανενόχλητες στις δημοκρατίες της Δύσης, πίστευαν και παπαγάλιζαν…
Σήμερα τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση της σοβιετίας οι περισσότερες χώρες της περιοχής έχουν αλλάξει σελίδα και οι συνθήκες διαβίωσης παρουσιάζουν σαφή βελτίωση.
Η αλλαγή του κλίματος στην Ανατολική Ευρώπη σε συνδυασμό με την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της αριστεράς στην Ελλάδα είχε σαν συνέπεια να μειωθεί το χάσμα του βιοτικού επιπέδου μεταξύ των χωρών της Αν. Ευρώπης και της χώρας μας. Σε κάποιες περιπτώσεις κάποιες χώρες μας άφησαν πίσω.
Τη χρονιά της πτώσης του τείχους για παράδειγμα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν στα 7.846,69 δολ. ενώ της Εσθονίας ήταν στα 3.429 δολ., περίπου στο 43% του ελληνικού.
Το 2017 οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί καθώς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Εσθονίας είχε φτάσει στις 19.704,66 δολ. και το ελληνικό στα 18.613 δολ.
Θέμα χρόνου είναι να αφήσουν πίσω σε ονομαστικό επίπεδο τιμών την Ελλάδα οι περισσότερες χώρες της πάλαι ποτέ σοβιετίας. Σε πραγματικό επίπεδο πολλές το έχουν πετύχει ήδη.
Η μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων για καλύτερες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες (όπως αξιοκρατία αντί κομματοκρατίας) κάνει την Ελλάδα να μοιάζει με τις χώρες του άλλοτε παραπετάσματος.
Η Ελλάδα συνεχίζει να μοιάζει με το τελευταίο υπόλειμμα της σοβιετίας στην Ευρώπη και δεν είναι φωτογραφίες του Κουτσούμπα με το πορτραίτο του Στάλιν που το υποστηρίζουν αυτό.
Τούτο συμβαίνει γιατί μια σημαντική μερίδα του ελληνικού πληθυσμού χάρη στην ασφάλεια και ευημερία που εξασφάλιζε η καπιταλιστική Δύση, εκ του ασφαλούς κατά τη μεταπολίτευση μπορούσε να υποστηρίζει διάφορες εκδοχές του αριστερισμού.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το μεγαλύτερο σταλινικό ΚΚ της Ευρώπης και της Δύσης παραμένει το ελληνικό, ούτε το γεγονός πως το Κέντρο και η δεξιά στην Ελλάδα μιλάνε για τους αγώνες της αριστεράς, οι οποίοι επί της ουσίας είναι αγώνες επιβολής ολοκληρωτικής κομμουνιστικής δικτατορίας.
Το τείχος του Βερολίνου ήταν η υπογραφή της αποτυχίας του σοβιετικού κομμουνισμού. Κανένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που διαθέτει ίχνη επιτυχίας δεν χρειάζεται τείχη για να κρατάει τους υπηκόους φυλακισμένους προκειμένου να μην δραπετεύσουν στις καπιταλιστικές “κολάσεις” της Δύσης.
Παντού τα κομμουνιστικά καθεστώτα απαγόρευαν στους πολίτες να έρθουν σε επαφή με οτιδήποτε Δυτικό. Την ίδια στιγμή το πρόβλημα των καπιταλιστικών χωρών της Δύσης ήταν να ελέγξουν τις εισροές ανθρώπων από κάθε σημείο του πλανήτη.
Το Τείχος του Βερολίνου ήταν το μεγαλύτερο μνημείο της αποτυχίας της αριστεράς και για το χτίσιμό του η Δύση δεν ξόδεψε τίποτα.
Όσο υπήρχε θύμιζε στους απ΄ έξω και τους από μέσα την φρίκη της ανελευθερίας. Τώρα που δεν υπάρχει εύκολα όλα ξεχάστηκαν και απ’ τους από μέσα και απ’ τους απέξω…
Του Κώστα Στούπα
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/11/blog-post_227.html