Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που θα πρέπει να επιλέξουμε τι θα αφήσουμε πίσω μας και τι θα κρατήσουμε.
Για τους ανύπαντρους/ες έρχεται όταν πρέπει να αποφασίσουν για το επόμενο μεγάλο βήμα στη σχέση τους.
Για τους υπαλλήλους όταν πρέπει να αποφασίσουν αν θα μείνουν στη σταθερότητα του μισθού ή θα ρισκάρουν στην ανασφάλεια του ελεύθερου επαγγέλματος.
Ανεξάρτητα από την κατηγορία ανθρώπου, μέχρι κάποια ηλικία, π.χ. 30-35 ετών, οι περισσότεροι έχουν αποφασίσει τι θα κάνουν στη συνέχεια της ζωής τους.
Η τρίτη ελληνική δημοκρατία είναι 45 ετών.
Αν ήταν ανύπαντρος θα τον πιέζαμε να σοβαρευτεί. Αν ήταν ανύπαντρη θα την αποκαλούσαμε γεροντοκόρη!
Πάντως, σίγουρα, αν η τρίτη ελληνική δημοκρατία ήταν άνθρωπος θα είχαμε την απαίτηση να είναι πλέον ώριμος και κατασταλαγμένος.
Γιατί δεν απαιτούμε το ίδιο και από τη δημοκρατία μας;
Γιατί επιτρέπουμε τον καθημερινό της βιασμό (χωρίς εισαγωγικά…) από τους θιασώτες των πλέον ανελεύθερων καθεστώτων;
Γιατί θεωρούμε φυσικό στις κοιτίδες του πολιτισμού, στα πανεπιστήμιά μας, να κάνουν κουμάντο κάθε είδους «αναρχικοί» (ανάθεμα κι αν ξέρουν τι είναι ο αναρχισμός), πρεζέμποροι, μπάχαλοι;
Για χάρη του «ασύλου»; Ποιου ασύλου;
Σε ποια χώρα του κόσμου έχει άσυλο αυτός που καταστρέφει τον πολιτισμό και εκτοξεύει για το χαβαλέ του μολότοφ καταστρέφοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία;
Αυτός που εμποδίζει, γιατί αυτό κάνει, την εύρυθμη λειτουργία όχι μόνο του πανεπιστημίου, αλλά και μιας κατοικημένης περιοχής στο σύνολό της;
Γιατί αυτοί οι «κύριοι» πιστεύουν πως είναι δικαιούχοι του «ασύλου»;
Γιατί η κοινωνία συνεχίζει να ανέχεται την εκτροπή;
Πλησιάζει 17 Νοέμβρη.
Πλησιάζει 17 Νοέμβρη. Αναμένω μία ήσυχη νύχτα.
Αν δεν είναι ήσυχη, το κράτος και η κοινωνία μας έχει αποτύχει.
Και τότε, όσους «παρθενώνες» κι αν έχουμε χτίσει, εμείς θα είμαστε οι βελανιδοφάγοι…
Ηλίας Ψυχογιός
socialsecurity.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/11/blog-post_335.html