Καλούσε ο πωλητής μιας ισραηλινής εταιρείας λογισμικού για να του ζητήσει να παρακολουθήσει την παρουσίαση ενός νέου προϊόντος, σχετικού με τις δραστηριότητες της ελληνικής εταιρείας. 

Είχε βρει τον αριθμό τηλεφώνου μέσω ενός κοινού γνωστού-φίλου και θεωρούσε ότι το προϊόν που εκπροσωπούσε, εξαιρετικά προηγμένο τεχνολογικά, “ταίριαζε γάντι” στο εταιρικό χαρτοφυλάκιο προϊόντων.

Η συνάντηση συμφωνήθηκε και ο διευθυντής της ελληνικής εταιρείας ανασκουμπώθηκε και μπήκε στη διαδικασία να μάθει περισσότερα για τον μελλοντικό φιλοξενούμενο του.

Όχι χωρίς (μεγάλη) έκπληξη, ανακάλυψε πως η ισραηλινή εταιρεία ήταν δημιούργημα δύο αξιωματικών του ισραηλινού στρατού οι οποίοι, μόλις συμπλήρωσαν τα απαραίτητα χρόνια υπηρεσίας και είχαν το σχετικό δικαίωμα, παραιτήθηκαν και μπήκαν στον στίβο της ιδιωτικής οικονομίας, ιδρύοντας τη συγκεκριμένη εταιρεία (σήμερα μία από τις σημαντικότερες σε νέες τεχνολογίες software, ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο).

Καθώς μια πιθανή συνεργασία με εταιρεία τεχνολογιών αιχμής η οποία δημιουργήθηκε, ανήκει και διοικείται από πρώην Ισραηλινούς στρατιωτικούς, είναι ένα γεγονός τουλάχιστον “ειδικών συνθηκών”, χρειάστηκε περαιτέρω έρευνα. Η οποία αποκάλυψε ότι η συγκεκριμένη εταιρεία δεν ήταν παρά μία από τις εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) αντίστοιχες, που είχαν δημιουργηθεί με τον ίδιο τρόπο και από επιχειρηματίες με πανομοιότυπα προφίλ.

Με αποτέλεσμα η χώρα να έχει μεταβληθεί σ’ ένα απέραντο πεδίο καινοτομίας, εργαστηρίων R&D (Research and Development) και εφαρμογής νέων τεχνολογιών. Όπου παραγόταν μεγάλος πλούτος, με αυξανόμενους ρυθμούς και τεράστιες προοπτικές. Ό,τι καλύτερο για τους κατοίκους της χώρας.

Η κατάσταση αυτή είχε διαμορφωθεί την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα. Όταν οι τότε κυβερνήσεις της Γης του Δαυίδ αντιλήφθηκαν πως οι μέχρι τότε ακολουθούμενες πολιτικές, σε συνδυασμό με τη στρατιωτική ισχύ που ήταν (και είναι ακόμη) υποχρεωμένο να διατηρεί το κράτος τους, δεν παρείχαν κανένα ουσιαστικό μέλλον.

Προχώρησαν λοιπόν σε πλήρη απελευθέρωση της οικονομίας, φιλελευθεροποιώντας ακόμη και αυτόν τον στρατό τους. Ο οποίος σημειωτέον διέθετε μυριάδες κατοχυρωμένες πατέντες, “μόνο για στρατιωτική χρήση”.

Αποτέλεσμα; Το Ισραήλ, εκτός του ότι εξακολουθεί να είναι πανίσχυρο στρατιωτικά, είναι μία από τις δυναμικότερες οικονομίες του πλανήτη, με εξαιρετικές προοπτικές για τις επόμενες δεκαετίες…

Η κατάσταση της ισραηλινής οικονομίας και αυτές οι προοπτικές αποτελούν την κύρια αιτία που, συχνά-πυκνά τον τελευταίο καιρό, λέγεται ότι “η Ελλάδα πρέπει να κάνει ό,τι και το Ισραήλ”!

Φυσικά, ως συνήθως συμβαίνει στο Νότιο άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου, πρόκειται για άποψη αβασάνιστη, τραβηγμένη από τα μαλλιά, που απλά θέλει να πιθηκίσει τα όσα έπραξαν οι απόγονοι του Αβραάμ και του Ισαάκ.

Πράγμα που έχει αξιόλογες πιθανότητες επιτυχίας, μόνο κατά ένα μέρος. Εάν και εφόσον οι ταγοί της Ελλάδας κάνουν ό,τι και οι αντίστοιχοι Ισραηλινοί δύο δεκαετίες πριν.

Δηλαδή όταν μπουν στον κόπο ν’ αναλύσουν τις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομίας και να διερευνήσουν με ποιον ακριβώς τρόπο μπορούν, υπό αυτές τις συνθήκες, να καλυφθούν οι ανάγκες της ελληνικής. Διαφορετικά, ας ξεχάσουμε τη δημιουργία πλούτου, την υψηλή ανταγωνιστικότητα και την “αειφόρο” (θου Κύριε…) ανάπτυξη.

Διότι, καλή η ώθηση στην οικοδομή, απίθανη ιδέα οι “χρυσές βίζες” και εξαιρετικά τα κίνητρα γι’ απόσυρση των αυτοκινήτων παλαιάς τεχνολογίας για “ανανέωση του στόλου και περιβαλλοντική καθαρότητα” αλλά με αυτά (και όλες τις παρόμοιες οικονομικές ιδέες των… δεκαετιών του ’50 και του ’60) σύγχρονη και ανταγωνιστική διεθνώς οικονομία, δεν χτίζεις. Ούτε κατά διάνοια!

Διότι απλά, προσπαθείς με αραμπά, να ανταγωνιστείς Ferrari, Lamborghini και Bugatti.

Η Ελλάδα έχει ένα εξαιρετικά ελκυστικό τοπίο και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα Ιστορία και πολιτισμό.

Ο τουρισμός αποτελεί ήδη τον πιο παραγωγικό τομέα της οικονομίας αλλά τα περιθώρια ανάπτυξης και επέκτασης είναι πραγματικά, τεράστια. Έως και απεριόριστα.

Χρειάζεται εξειδίκευση και βελτίωση σε όλους τους τομείς μεν, είναι απολύτως εφικτές όμως, δε. Π.χ. δωδεκάμηνη σεζόν μπορεί να υπάρξει σε δεκάδες ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς. Στην Κρήτη υπάρχουν πόλεις όπου τα σπίτια δεν διαθέτουν… θέρμανση. Να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί σωστά το project, χρειάζεται μόνο.

Επίσης η χώρα, όσο και αν μοιάζει απίστευτο, διαθέτει σύγχρονα εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, σε αρκετούς τομείς πληροφορικής τηλεπικοινωνιών και συναφών επαγγελματικών πεδίων. Και όχι μόνο.

Υπάρχει εκπαιδευμένο δυναμικό σε όλους σχεδόν τους σύγχρονους επαγγελματικούς τομείς.

Το μόνο που λείπει, το μόνο που χρειάζεται για ν’ ανθίσουν οι δημιουργοί εφαρμογών νέων τεχνολογιών και καινοτομίας, είναι η δημιουργία των απαραίτητων υποδομών (ζούμε στη χώρα όπου π.χ. τα 100Mbps είναι άπιαστο όνειρο για τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων, αν είναι δυνατόν;) και κίνητρα.

Κίνητρα όμως. Πραγματικά κίνητρα (π.χ. ειδικό, σταθερό καθεστώς φορολογίας).

Όχι επιδοτήσεις και επιδόματα. Με αυτά δεν θα υπάρξει καμία πρόοδος. Απολύτως! 

Κρατικοδίαιτη καινοτομία και καπιταλισμός, δεν υπάρχουν!

Είναι ΤΟΣΟ απλό…

Εάν αυτή η πραγματικότητα γίνει αντιληπτή έγκαιρα, έχει καλώς.

Διαφορετικά, η μοναδική ελπίδα του ελληνικού αραμπά θα είναι να σκάσουν και τα τέσσερα λάστιχα όλων των super cars που τον περιτριγυρίζουν. Τόσο κοντά του, όσο και μακριά του…

Πόσο πιθανό το βρίσκετε; Τι νομίζετε δε πως θα συμβεί στον… αραμπά, εάν δεν σκάσουν τα λάστιχα των υπολοίπων;

Πέτρος Λάζος
Πηγή

Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/10/blog-post_610.html

Share.