Προχθές ψηφίστηκε με αυξημένη πλειοψηφία το αναπτυξιακό νομοσχέδιο, κάτι που είναι πολύ θετικό.
Σχεδόν, από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε την διακυβέρνηση της πατρίδος μας η Νέα Δημοκρατία, ο αρμόδιος υπουργός Α.Γεωργιάδης, με συνοπτικές διαδικασίες, ξεμπλόκαρε επενδύσεις που καρκινοβατούσαν για πολλά χρόνια. Κάτι εξίσου θετικό.
Αρκούν όμως αυτά για να απογειωθεί η Ελλάδα;
Δεν το νομίζω.
Η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να συμβεί αυτό, είναι η υπόθεση της ανάπτυξης να γίνει εθνικό αφήγημα.
Δηλαδή,
…η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να αντιληφθεί πως μόνον με την «μεγέθυνση της συνολικής πίτας» θα επέλθει και η ατομική ευμάρεια.
Μόνον όταν και ο τελευταίος πολίτης κατανοήσει ότι προς διανομή είναι μόνον ο παραγόμενος πλούτος.
Χωρίς εθνικό πλούτο δεν υπάρχει κοινωνικό μέρισμα. Υπάρχει μόνον μέρισμα της μιζέριας.
Βέβαια, αυτή η υπέρβαση κατεστημένων αντιλήψεων είναι πολύ δύσκολο να συμβεί.
Γενιές ολόκληρες Ελλήνων διαπαιδαγωγήθηκαν, με όλες τις μορφές που διαπαιδαγωγείται ένας λαός, πως ο πλούτος και το κέρδος είναι έργα του διαβόλου. Πως έχουν το πρόσημο της απαξίας και όσοι κατέχουν τον πλούτο είναι άπληστοι, άθλιοι εκμεταλλευτές και όλα τα σχετικά που τους προσάπτει μηρυκάζοντας τόσο η Αριστερά όσο και ένα τμήμα της Δεξιάς.
Επί πλέον, επειδή κατά τεκμήριον
…τον πλούτο τον δημιουργεί ο ιδιωτικός τομέας, αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κατεστημένη, επί πολλές δεκαετίες αντίληψη, για τον ρόλο του δημόσιου τομέα.
Ως γνωστόν ο Ελληνας λατρεύει την θαλπωρή του δημοσίου. Σιγουριά, ελάχιστη προσπάθεια, κάθε πρώτη του μηνός να πέφτει ο παράς.
Μέσα σε εξήντα χρόνια, ο δημόσιος υπάλληλος από παρίας της κοινωνίας που ήταν μέχρι και την δεκαετία του 50, έγινε σταδιακά ο πολυπόθητος στόχος του μέσου Έλληνα πολίτη.
Συνεπώς όταν ένας λαός, στην πλειοψηφία του, φοβάται ή μισεί το ρίσκο είναι πολύ λογικό να μένει παγερά αδιάφορος ή και εχθρικός στις επενδυτικές δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που απεχθάνεται το επιχειρείν και γι΄αυτό το δημόσιο θέτει διαρκώς εμπόδια σχεδόν σε όλες τις μεγάλες επενδύσεις. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Πολλές φορές μάλιστα κυριαρχεί και ο κοινωνικός φθόνος.
Ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας σίγουρα θα έκανε «κάποια βρωμιά» για να πετύχει. Και αν η ζωή τα φέρει και πέσει κάτω, τότε το βρωμερό και τρισάθλιο ελληνικό δημόσιο δεν τον αφήνει ποτέ να ξανασηκωθεί. Και ο όχλος αλαλάζει.
Η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία δεν υπάρχει η δεύτερη ευκαιρία. Είναι μια χώρα που τιμωρεί αυτόν που δεν πέτυχε και φθονεί αυτόν που πέτυχε.
Κάπως έτσι εξηγείται και το γεγονός πως τόσοι και τόσοι Έλληνες που ξέφυγαν από τα πλοκάμια του Ελληνικού κράτους και δραστηριοποιήθηκαν στο εξωτερικό, πρόκοψαν και έγιναν μεγάλοι επιχειρηματίες.
Πώς αλλάζει αυτή η κοινωνική συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών;
Πώς το επιχειρείν θα αναδειχθεί στον φορέα ανάπτυξης της κοινωνίας μας; πώς το κέρδος και ο πλούτος θα αποδαιμονοποιηθούν;
Πώς ο μέσος Έλληνας πολίτης, αντί να επαιτεί από τον βουλευτή του τον διορισμό στο Δημόσιο, να προτιμήσει να πέσει στα βαθιά νερά του επιχειρείν;
Πώς το επαγγελματικό ρίσκο θα μπει δημιουργικά στην ζωή των πολιτών;
Πώς και πότε η πολιτεία θα διαμορφώσει εκείνες τις συνθήκες, ώστε ο επιχειρηματίας που απέτυχε να μπορέσει να ξαναεπιχειρήσει;
Όταν η πολιτική τάξη της πατρίδος μας δώσει έμπρακτες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, και σε πολλά άλλα, τότε η ανάπτυξη θα έχει γίνει ένα εθνικό αφήγημα.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/10/blog-post_832.html