Η βουλή των Ελλήνων, με ισχυρή πλειοψηφία ρυθμίζει την άσκηση των εκλογικών καθηκόντων, εκατοντάδων χιλιάδων αποδήμων.
Όμως σε αυτήν την πορεία εξεύρεσης μιας πλατιάς συναίνεσης, ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνουν ουσιαστικές υποχωρήσεις από τον αρχικό κυβερνητικό σχεδιασμό, με αποτέλεσμα, τελικά, να περιορισθεί σημαντικά το εύρος εφαρμογής του νέου νόμου.
Η εμπλοκή σε συζητήσεις π.χ. για τον χρόνο παραμονής των αποδήμων στο εξωτερικό ή για τον τρόπο που αυτοί θα ψηφίζουν, μετά βεβαιότητος θα μας οδηγήσουν στην επίλυση τεχνικών ζητημάτων που τελικά θα αφυδατώσουν την αρχική δυναμική της όλης προσπάθειας.
Τελικό αποτέλεσμα; Θα ψηφισθεί με ευρεία πλειοψηφία ένας νόμος, που στο όνομα όμως της συναίνεσης, θα απέχει από τις κυβερνητικές προθέσεις.
Έτσι, αν εξαιρεθεί η επιστολική ψήφος—όπως απαιτεί το ΚΚΕ– αποκλείεται ένας σημαντικός αριθμός αποδήμων από την συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία.
Ένας πολιτικός που φημίζεται για τον πρακτικό τρόπο σκέψης του, ο Στ.Μάνος, πρότεινε το αυτονόητο: όποιος μπορεί να πάρει το αεροπλάνο για να έρθει να ψηφίσει, αυτός να μπορεί να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα και στην χώρα στην οποία βρίσκεται.
Όταν υπάρχει η απλή λύση μπροστά μας, γιατί να χανόμαστε στον λαβύρινθο των λεπτομερειών και των υπολεπτομερειών;
Είναι λογικό η ελάσσων αντιπολίτευση να μην θέλει να συναινέσει στην κυβερνητική πρόταση. Να επιδιώξει να θέσει τους δικούς της όρους για να ψηφίσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.
Στον βαθμό όμως που αυτοί οι όροι αλλοιώνουν ουσιαστικά τις κυβερνητικές θέσεις, ο πρωθυπουργός δεν έχει κανένα λόγο να ενδώσει. Διαθέτει την αυτοδυναμία για να ψηφίσει έναν νόμο που να ρυθμίζει την ψήφο των αποδήμων, όπως ακριβώς το επιθυμεί η κυβέρνηση του.
Καλή είναι η συναίνεση, αλλά όταν οδηγεί σε εκπτώσεις επί των αρχών ενός νομοσχεδίου, τότε πρέπει να λειτουργεί η αρχή της πλειοψηφίας. Άλλωστε, αν ψηφισθεί τελικά ένας εξαμβλωματικός νόμος το πολιτικό κόστος θα το υποστεί η κυβέρνηση και όχι η αντιπολίτευση.
Αντιλαμβάνομαι πως η Νέα Δημοκρατία επιδιώκει με κάθε τρόπο να αποδείξει την πολιτική απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αυτή είναι δεδομένη, καθώς τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης του είναι νωπά ακόμα.
Η κυβέρνηση αυτήν την στιγμή έχει μια δυναμική την οποία πρέπει να εκμεταλλευτεί για να ψηφίσει νομοσχέδια που να εκφράζουν την φιλοσοφία της, χωρίς εκπτώσεις. Εξάλλου, καλείται να εφαρμόσει όσα υποσχέθηκε στους πολίτες, χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές νοθεύσεις.
Σε τελική ανάλυση, η συναίνεση είναι ένα πολιτικό εργαλείο. Το χρησιμοποιούν οι πολιτικοί ηγέτες όταν το κλίμα είναι πρόσφορο και εφ΄όσον δεν παραχαράσσονται οι βασικοί άξονες της πολιτικής τους.
Γιατί υπάρχει και ένα άλλο πολιτικό εργαλείο: οι ρήξεις και οι τομές. Σε αυτό το πολιτικό εργαλείο καταφεύγουν όσοι είναι βέβαιοι για τις θέσεις τους και δεν φοβούνται τις συγκρούσεις. Όσοι πολιτικοί θυσιάζουν την απρόσφορη συναίνεση για την αποτελεσματικότητα.
Πολύ φοβούμαι πως στο ζήτημα της ψήφου των αποδήμων η κυβέρνηση, στην αναζήτηση της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης, θα προχωρήσει σε γενναίες εκπτώσεις επί των αρχικών της θέσεων.
Και τελικά θα ψηφιστεί ένας νόμος ελάχιστα λειτουργικός.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/10/blog-post_871.html