Αν άρπαζε διαμιάς το βιός των κατοίκων αυτοί θα λιμοκτονούσαν και την επόμενη χρονιά δεν θα υπήρχαν και πολλά πράγματα προκειμένου να αρπάξουν οι ληστές.
Με τον τρόπο αυτό επέτρεπαν στους εργατικούς να βιοποριστούν και να εξασφαλίσουν και τις σοδειές των επόμενων χρόνων.
Το ελληνικό κράτος έχει ξεπεράσει κάθε επίπεδο ληστρικής οικονομικής διαχείρισης.
Δοκιμάστε να εξηγήσετε σε κάποιον αλλοδαπό του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου ή έστω της υπανάπτυκτης Αφρικής πως στη χώρα μας το φορολογικό σύστημα προβλέπει 100% προκαταβολή φόρου…
Τουτέστιν, προκαταβολή κατά 100% της φορολογίας του μελλοντικού εισοδήματος που είναι άγνωστο ποιο θα είναι.
Όσες φορές το προσπάθησα να εξηγήσω σε ξένους οι συνομιλητές στο τέλος με κοιτούσαν με χαμόγελο που εξελισσόταν ραγδαία σε δέος και τρόμο…
Το ευτυχές γεγονός στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως η νέα κυβέρνηση αποφάσισε να παρέμβει στο γελοίο και συνάμα τρομακτικό αυτό θέμα.
Το δυστυχές είναι πως η παρέμβαση αυτή μειώνει από το νέο έτος την προκαταβολή από το 100% στο 95%.
Πρόκειται περί απόφασης η οποία από πρακτικής άποψης προκαλεί θυμηδία.
Καμία από τις επιχειρήσεις που μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια δεν πρόκειται να αλλάξει απόφαση. Να φύγουν και άλλοι μπορεί, να επιστρέψουν, όχι…
Από την άλλη πλευρά αν είχαμε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή του παλαιού “ορθόδοξου” ΠΑΣΟΚ το πιθανότερο θα ήταν αντί συμβολικής μείωσης, στην πρώτη ευκαιρία να είχαμε μια αύξηση μιας τάξεως η οποία θα προσδιοριζόταν από τις ανάγκες των κρατικών ταμείων.
Κάποτε, όταν σε μια δημόσια συζήτηση είχε τεθεί το θέμα της “παράνοιας” της προκαταβολής φόρου σε έναν παλαιότερο επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, η απάντηση ήταν πως δεν θεωρούσε το μέτρο της μελλοντικής φορολόγησης παράλογο, γιατί με το μέτρο αυτό το δημόσιο φρόντιζε να μην εκμεταλλεύεται ο ιδιώτης για ένα χρόνο κεφάλαια που έχει εισπράξει και θεωρητικά ανήκουν στο δημόσιο ταμείο…
Στο ερώτημα αν η νέα χρονιά δεν πάει καλά όπως η προηγούμενη και αντί για κέρδη προκύπτουν ζημιές, δεν υπήρχε απάντηση…
Πόσο μάλλον αν η προκαταβολή φόρων ανύπαρκτης κερδοφορίας συνεισφέρει σε μια χρεοκοπία.
Το παραπάνω περιστατικό όμως είναι ενδεικτικό της ληστρικής αντίληψης περί των οικονομικών.
Το εισόδημα του ιδιώτη είναι χρήματα που ανήκουν στο κράτος και απλώς τα διαχειρίζεται.
Οι ιδιώτες εκλαμβάνονται σαν δουλοπάροικοι του κράτους που τους έχει παραχωρηθεί το προνόμιο να το υπηρετούν έναντι του δικαιώματος στον βιοπορισμό.
Κατά τα λοιπά τα φιλοκυβερνητικά μέσα πανηγυρίζουν για τις επερχόμενες φορολογικές μειώσεις και τα αντιπολιτευόμενα υπονοούν πως ετοίμαζαν καλύτερες…
Η αλήθεια είναι όμως πως αν κάποιος για το πρώτο 10χίλιαρο του εισοδήματος έχει απώλειες από φόρους 900 ευρώ και για το τέταρτο 10χίλιαρο 3.600 ευρώ δεν έχει κίνητρο να προσπαθήσει να κερδίζει περισσότερα.
Οι θέσεις εργασίας των 10.000 και 20.000 ευρώ πολλαπλασιάζονται όταν οι θέσεις εργασίας των άνω των 40 χιλ. ευρώ έχουν κίνητρα να υπερβούν τα όρια των προσπαθειών τους.
Ο τρόπος που λειτουργεί η μια οικονομία μοιάζει με αυτόν της μελισσοκομίας. Οι μέλισσες (οι υψηλόμισθοι) μαζεύουν όλη τη μέρα γύρη και φτιάχνουν μέλι με εντελώς ιδιοτελή κίνητρα.
Το έργο της επικονίασης που επιτελούν όμως στο περιβάλλον παράγει πολύ περισσότερο πλούτο απ’ όσο επιτυγχάνουν οι ίδιες να παράγουν για τον εαυτό τους.
Αν όμως αφαιρέσεις από τις μέλισσες το κίνητρο να παράγουν μέλι, η ζημιά θα είναι πολύ μεγαλύτερη από τη μείωση της παραγωγής φρούτων, δημητριακών και οπωρικών παρά τη μείωση της παραγωγής του μελιού…
Του Κώστα Στούπα
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/10/blog-post_280.html