Προσωπικά, όχι δεν τολμώ να μπω εκεί μέσα, ούτε καν διανοούμαι να ανοίξω την πόρτα! Διότι το ελάχιστο οξυγόνο, που ίσως εισχωρούσε, μπορεί να τους ενοχλούσε, όπως ο δικός τους καπνός ενοχλεί τους άλλους, έξω από το κλουβί.

Ανθρωπος με αυτοσεβασμό, καπνιστής ή μη, εκεί μέσα δεν πατάει το πόδι του. Και είμαι έτοιμος να πάω και ακόμη παραπέρα, διότι πιστεύω ότι ο αυτοεξευτελισμός των ανθρώπων που εξυπηρετούνται σε αυτούς τους θαλάμους δεν θα έπρεπε να είναι στην κοινή θέα.

Θα πρότεινα, λοιπόν, όχι βεβαίως να καταργηθούν τελείως οι συγκεκριμένοι χώροι, διότι δεν μπορείς να εμποδίσεις κανέναν να διαλέξει τον θάνατά του, αλλά να καλυφθούν εξωτερικά με κουρτίνες, ώστε τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό να μην είναι ορατά από τους άλλους.

Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, δεν μπορώ να μην κατανοώ το ξέσπασμα του Πολάκη κατά του προέδρου της Βουλής, για τους περιορισμούς που επέβαλε ο τελευταίος στους κακομαθημένους καπνιστές του σώματος.

Ο Τασούλας, λέει ο Πολάκης, τους έχει στριμώξει σε μια «στρούγκα», ενώ προηγουμένως είχαν άπλετο χώρο στο καφενείο των καπνιζόντων. Ναι, τον καταλαβαίνω πολύ καλά, ταυτοχρόνως, όμως, χαίρομαι αφάνταστα γι’ αυτό που του συμβαίνει και του αξίζει ολόκληρο! Του αξίζει και με το παραπάνω, και μάλιστα όταν έχει το θράσος να επικαλείται το ανθρώπινο δικαίωμά του που καταπιέζεται. (Ο Πολάκης καταπιέζεται, όταν δεν μπορεί να καταπιέσει τους άλλους…)

Το μόνο που με ξάφνιασε στην υπόθεση είναι ότι δεν περίμενα ποτέ από τον Πολάκη να είναι τόσο γενναιόδωρος με τον Κώστα Τασούλα! Γνωρίζω ότι ο πρόεδρος είναι αποδεκτός από όλες τις πλευρές. Τέτοια αδυναμία όμως από τον Πολάκη;

Το λέω, διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο για τον Κ. Τασούλα παρά να τον συνδέσεις με τσέλιγκες, στρούγκες, γκλίτσες και ό,τι άλλο υπενθυμίζει την πολιτική καταγωγή του από τον Ευάγγελο Αβέρωφ, του οποίου υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας.

Επομένως, τέλος καλό, όλα καλά. Εμείς χαιρόμαστε να βλέπουμε τον Πολάκη να υφίσταται την τιμωρία που του αξίζει·

ο πρόεδρος της Βουλής εισπράττει σπάνια κομπλιμέντα από ένα πρόσωπο που δεν συνηθίζει παρόμοιες αβρότητες· τέλος, υπάρχει νέος και ενδιαφέρων ρόλος στη νέα κατάσταση πραγμάτων για τον Πολάκη, διότι κάθε στρούγκα, ως γνωστόν, έχει ανάγκη και από τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου, για να τη φυλάει από τον λύκο…

Το θέμα αυτό, πάντως, είναι σοβαρότερο από την περίπτωση Πολάκη.

Ορισμένοι ειδικοί, όπως ο καθηγητής της χειρουργικής Δημήτρης Λινός (το άρθρο του, σχετικώς, δημοσιεύθηκε προχθές στην «Κ»), εκφράζουν την απογοήτευσή τους για την ατολμία του νόμου.

Διαπιστώνουν συμβιβασμούς με μικρά συμφέροντα (μπουζουξίδικα), αλλά και με τα μεγάλα (καπνοβιομηχανίες), ειδικές επιτροπές, ειδικές εξαιρέσεις, αλλά και διατάξεις γελοιωδώς περιττές, όπως η απαγόρευση του καπνίσματος στις παιδικές χαρές.

Θα συμφωνήσω με όλα αυτά και με το παραπάνω· όμως το ζητούμενο στην πολιτική είναι το εφικτό.

Τι νόημα έχει να αγωνίζεσαι για το μέγιστο, όταν το αποτέλεσμα είναι να χάνεις το μείζον;

Διότι αυτή είναι η μοίρα των μαξιμαλιστικών παρεμβάσεων και ιδίως όταν αφορούν ένα πεδίο της κοινωνικής ζωής, στο οποίο δεν υφίσταται σοβαρός μηχανισμός επιβολής της απαγόρευσης.

Αν η κυβέρνηση, λοιπόν, έφερνε ένα νόμο δρακόντειο, το πιθανότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν οι υπερβολικές προθέσεις να τονίσουν ακόμη περισσότερο την αποτυχία της. (Είναι, π.χ., σαν να διαλαλείς ότι πας για το κύπελλο και να αποκλείεσαι μόνο με ήττες από τα προκριματικά…)

Εντάξει, ας καπνίζουν τα πιτσιρίκια στα κλαμπ! Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι’ αυτό και, εξάλλου, παίρνουν και MDMA τα πιτσιρίκια στα κλαμπ, οπότε η απαγόρευση του καπνίσματος εκεί θα ήταν διακοσμητική.

Αντιθέτως, με ρεαλιστικούς και εφικτούς στόχους, οι πιθανότητες επιτυχίας του αντικαπνιστικού είναι περισσότερες· και, αν πετύχει η απαγόρευση, μπορεί να επεκταθεί σταδιακά.

Είναι ακριβώς η ίδια λογική με την οποία ο Χρυσοχοΐδης μεθοδεύει τη σταδιακή απελευθέρωση των Εξαρχείων.

Ο αντικαπνιστικός νόμος δεν είναι τέλειος, αλλά έγινε με περίσκεψη – ει μη τι άλλο, επειδή ο Κυριάκος έχει μια «νευρωσούλα» με το θέμα και το παρακολουθεί στενά.

Ομως, για να εφαρμοσθεί επιτυχώς η απαγόρευση, είναι απαραίτητο να δώσει το παράδειγμα (χωρίς εκπτώσεις) η ηγεσία της χώρας.

Αν ο απλός άνθρωπος γνωρίζει ότι η Βουλή καταστρατηγεί τον νόμο που η ίδια ψήφισε, πώς να βρει το σθένος να καλέσει τον τριψήφιο για να καταγγείλει την παράβαση;

Ποιος τον καλύπτει, ηθικά έστω;

Να, λοιπόν, γιατί είναι τόσο σημαντική η απαγόρευση του καπνίσματος στη Βουλή.

Εκεί, λοιπόν, ο Πολάκης, στη στρούγκα. Εκεί, εκεί, στη Β΄ Εθνική, μαζί με τον Ατρόμητο και την Προοδευτική…

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/10/blog-post_158.html

Share.