Η ανάρτηση του Roman Gerodimos για το βιβλίο «Η Τελευταία Μπλόφα» των Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτωρίας Δενδρινού
Τα έχουν ήδη πει και πολλοί άλλοι, αλλά νιώθω ότι πρέπει να τα πω κι εγώ. Αυτό το βιβλίο είναι πολύ σημαντικό για πολλούς λόγους:
(α) Ακόμη και για όσους παρακολουθήσαμε στενά την επικαιρότητα, όχι μόνο εκείνο το 6μηνο αλλά και τα επόμενα χρόνια (κάποιο από το παρασκήνιο αποκαλύφθηκε σταδιακά καιρό μετά), και είμαστε αρκετοί, αυτό το βιβλίο είναι πολύτιμη πηγή αναφοράς. Είναι έρευνα και τεκμηρίωση σπάνιου επιπέδου όχι μόνο για την ελληνική βιβλιογραφία αλλά και για τη διεθνή.
(β) Παρά τα όσα γίνονται και παρά το ενδεχόμενο να νιώσεις ή να θυμηθείς ακραία ή τραυματικά συναισθήματα (ένιωσα πολλές φορές ντροπή ως έλληνας πολίτης διαβάζοντας αυτό το βιβλίο), η αφήγηση είναι όσο αποστασιοποιημένη χρειάζεται – θα έλεγα μάλιστα ότι σου μεταδίδει μια ηρεμία, ένα φλέγμα.
(γ) Το βιβλίο αυτό βάζει τα γεγονότα σε μια τάξη, με μια οικονομία αφήγησης και μια περιεκτικότητα που πραγματικά πρέπει να κρύβει μέσα της πάρα πολλή δουλειά. Το να κάνεις κάτι να φαίνεται απλό και φυσικό είναι το πιο δύσκολο πράγμα.
(δ) Μέσα σε 370 σελίδες ξεδιπλώνεται όχι μόνο μία σύνοψη του τί εγίνε εκείνους τους έξι μήνες – όχι μόνο δηλαδή το πραγματολογικό κομμάτι, που σαφώς έχει ενδιαφέρον για όλους – αλλά και η υφή της διπλωματίας, της υψηλής πολιτικής, του πώς δουλεύουν κυβερνήσεις και όργανα της ΕΕ στο υψηλότατο επίπεδο – όχι με ξύλινο, νομικίστικο τρόπο, όχι δηλαδή με τον τρόπο που το 95% των ακαδημαϊκών, των πολιτικών και των ειδικών καλύπτουν τα ευρωπαϊκά – αλλά με τρόπο κινηματογραφικό και βαθιά ανθρώπινο. Οι περισσότεροι χαρακτήρες γίνονται τρισδιάστατοι.
(ε) Ακριβώς εξαιτίας αυτού και εξαιτίας της αφήγησης, το βιβλίο διαβάζεται κυριολεκτικά μονορούφι, σε λιγότερο από 4 ώρες. Είναι μια επένδυση χρόνου και χρημάτων που αξίζει να την κάνετε γιατί όλοι οι άνθρωποι που μόχθησαν γι’αυτό, με πρώτες τις δύο δημοσιογράφους και συγγραφείς, μας προσφέρουν πολύτιμη υπηρεσία.
(στ) Και ένα παράπονο. Δεν ξέρω αν το παράπονο αυτό το έχω απ’τους συγγραφείς ή απ’τη ζωή. Το βιβλίο αυτό, δραματουργικά μιλώντας, αφήνει ένα πράγμα εκκρεμές και αυτό είναι η τύχη του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος κάποια στιγμή απλώς σβήνει απ’την αφήγηση χωρίς ο αναγνώστης να βιώνει ποτέ την κάθαρση που απαιτείται για έναν τέτοιο χαρακτήρα. Δεν πιστεύω στην ποινικοποίηση της πολιτικής.
Η ζημιά που προκάλεσε όμως αυτός ο άνθρωπος στο διπλωματικό κεφάλαιο της χώρας ήταν πρωτόγνωρη. Το ότι εκμεταλλεύεται ακόμη την εθνική καταστροφή που προκάλεσε για να κάνει διεθνή καριέρα (και υποθέτω περιουσία) ως συγγραφέας είναι απλώς πρόστυχο.
Roman Gerodimos
Διαβάστε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ το σχόλια, είναι όλα τα λεφτά…
πχ.
Niko Karaiskos Η περίπτωση Βαρουφάκη πρέπει να απασχολήσει τη διεθνή κοινότητα και από μια άλλη σκοπιά. Την ακαδημαϊκή. Στις κοινωνικές και οικονομικές σπουδές, ένα κύμα “ερευνητών” πλασάρουν διάτρητα ερμηνευτικά υποδείγματα με ευρύτατη απήχηση στους νέους, ιδεαλιστές φοιτητές. Όταν συνδυάζονται με ευγλωττία ή χαρισματική προσωπικότητα, βρίσκουν τεράστια απήχηση σε ευρύτατο κοινό με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε παραδείγματα πολιτικής. Η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα συνήθως σνομπάρει αλλά επιτρέπει τη διάδοσή τους στα πανεπιστήμια στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης και της διαφορετικότητας στην ερμηνευτική προσέγγιση. Αυτός ο ακαδημαϊκός αλχημισμός μπορεί να οδηγήσει στην ανάδειξη του ψευδοεπιστημονικού σε νόρμα με τραγικές συνέπειες. Είναι πολύ χειρότερη περίπτωση από την τηλεοπτική προπαγάνδα των τηλε-ευαγγελιστών ή των τηλε-πωλητών τύπου Βελόπουλου. Γιατί φέρει τη σφραγίδα της ακαδημαϊκής εγκυρότητας. Ο Βαρουφάκης είναι τέτοια περίπτωση.
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/07/blog-post_392.html