Άνοιξέ το, το τιμημένο – Διάβασε διαβασέ το, επιμένω (ΠΡΙΝ πας να ψηφίσεις)

Είχα το προνόμιο την έκδοση του βιβλίου να μού την έχει προαναγγείλει εδώ και καιρό η μεταφράστριά του και πολυαγαπημένη φίλη Ρηγούλα Γεωργιάδου.

“Θα κλάψουνε μανούλες” μού είχε πει.
– Θα κλάψουν ρε Ρηγούλα; Αλήθεια μου λες;
– Με μαύρο δάκρυ Περικλή μου

Κι έτσι, το περίμενα πώς και πώς.

Τώρα όμως που έφτασε στα χέρια μου, δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να το ανοίξω.

Τι μπορεί να έχει άραγε περισσότερο να μου πει; 

Υπάρχει περίπτωση να διαψεύσει όσα έζησα τότε;

Να μου πει ότι οι αγωνίες που ζήσαμε ήταν λάθος;

Ότι κακώς δεν κοιμόμασταν τα βράδια;

Ότι εκείνο το πλάκωμα στο στήθος που δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα, ήταν υπερβολή;

Ή μήπως έχει να μου πει τα ακριβώς αντίθετα; 

Ότι φτάσαμε πιο κοντά από όσο νομίζαμε στην καταστροφή.

Ότι ήμασταν γραμμένοι του χάους.

Ότι μας έβλεπε ο Χάρος και του τρέχανε τα σάλια.

Ότι όσο εμείς ελπίζαμε και παλεύαμε για την σωτηρία της χώρας, κάποιοι σχεδίαζαν πώς θα μας κάνουν Σομαλία των Βαλκανίων.

Από τη μια μεριά, δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου.

Το ζω κάθε χρόνο, εδώ και τέσσερα χρόνια, όταν το Facebook μου θυμίζει τις παλαιές αναρτήσεις. Και κάθε ανάμνηση του τότε καιρού, μου προκαλεί ξανά και ένα μέρος εκείνων των αντιδράσεων: ταχυκαρδία, εκνευρισμό, δύσπνοια.

Την πέρασα δύσκολα -όπως πολλοί- εκείνη την περίοδο. Με πολύ μεγάλη ανησυχία για τους δικούς μου ανθρώπους που τους έβλεπα να πιέζονται και πνίγουν μέσα τους τον φόβο, με πολύ μεγάλη ανησυχία για το τι θα συμβεί και πώς θα το διαχειριστούμε και -κυρίως- με τεράστια ανησυχία για τα μικρά παιδιά: τα ανίψια μου, τα ξαδέρφια μου, την βαφτιστήρα μου, τα παιδιά των κολλητών μου και τα παιδιά όλου του κόσμου.

Συγχωρέστε με για το δραματικό του πράγματος, αλλά έτσι το έζησα.

Κι από την άλλη μεριά, θέλω να μάθω. 

Πρέπει να μάθω. Πρέπει ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ.

Ποιοι, πώς και γιατί έπαιξαν τις ζωές μας στα ζάρια και στα…παίγνια.

Πώς διανοήθηκαν κάτι τέτοιο.

Ποιοι εγκληματίες πήγαν να γυρίσουν τη χώρα στο 1950.

ΠΡΕΠΕΙ να μάθουμε, διότι κάποιοι εξ αυτών, ζητάνε ξανά την ψήφο μας και εμφανίζονται πάλι ως σωτήρες. 

Πάλι με τα ίδια μυαλά, με τις ίδιες αντιλήψεις, με την ίδια λογική: και γιατί να μην απειλήσουμε ότι θα αυτο-ανατιναχθούμε;;;

Και θα επενδύσουν πάλι και θα στηρίξουν την υποψηφιότητά τους και την παρουσία τους στο “what if..” του καλοκαιριού του 2015. Στη δήθεν μεγάλη ευκαιρία που χάσαμε.

Όσο κι αν προκαλεί δυσφορία στον καθένα μας αυτή η ιστορία -ίσως και για διαφορετικούς λόγους, το τελικό συμπέρασμα είναι ένα:

Αυτό το βιβλίο ΠΡΕΠΕΙ να διαβαστεί ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ.

———————–

υγ. Πολλά συγχαρητήρια σε όσους συνέβαλαν στην έκδοση του βιβλίου στα ελληνικά και θερμές, θερμότατες, ευχαριστίες στις δυο συγγραφείς δημοσιογράφους-ερευνητές. Η υπηρεσία που προσέφεραν στην Ιστορία, είναι ανεκτίμητη.

Periklis E. Kontongonas