Ο νάρκισσος που λάτρευε το ψέμα

Είναι ο μύθος της αλαζονείας…

Το πιο ψυχρό ζευγάρι που γέννησε ποτέ η ελληνική μυθολογία ήταν η Ηχώ με τον Νάρκισσο. Ο Νάρκισσος, γιατί αγαπούσε παράφορα το είδωλό του, και η Ηχώ, γιατί δεν είχε σώμα.

Ο Νάρκισσος καταγόταν από τη Βοιωτία, κάλλιστα όμως θα μπορούσε να είναι και Αρτινός, όπως θα δούμε στη συνέχεια… Ήταν το προϊόν ενός βιασμού, όταν ο ποταμός Κηφισός εγκλώβισε μια νύμφη, τη Λεριώτη, στα νερά του και την άφησε έγκυο.

Όταν γέννησε η Λεριώτη, πήγε στον μάντη Τειρεσία, για να πάρει χρησμό για το μέλλον του παιδιού που μόλις είχε γεννήσει. Ο χρησμός προέβλεπε πως ο Νάρκισσος θα ζούσε μέχρι τα βαθιά γεράματα, φτάνει να μη γνώριζε ποτέ τον αληθινό εαυτό του.

Κάποια στιγμή αργότερα η Νέμεσις τον καταράστηκε, να μπορεί να ερωτευθεί μόνο τον εαυτό του. Ο Νάρκισσος συνέχισε τη ζωή του, μέχρι που κάποια στιγμή… κάποια μέρα σε ένα ξέφωτο βρήκε μια λίμνη και σταμάτησε να πιει νερό ο ίδιος, αλλά και να ποτίσει το άλογό του. Όταν έσκυψε από πάνω της και αντίκρισε το είδωλό του στο νερό, μαγνητίστηκε τόσο από την ομορφιά του, που έμεινε για μέρες αποσβολωμένος κοιτώντας το πρόσωπό του. Όταν προσπάθησε κάποια στιγμή ν’ αγγίξει αυτό που έβλεπε στο νερό -το είδωλό του, δηλαδή- έπεσε μέσα και πνίγηκε.

Πολλές χιλιετίες αργότερα, σε ένα χωριό κοντά στην Άρτα, είδε το φως του κόσμου το γενετικό αντίγραφο του αρχαίου Νάρκισσου, που όμως κουβαλούσε ακόμα πιο πολλά κουσούρια , ο Αλέξης…

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι αυτός που νόμιζαν όσοι τον ψήφισαν πως είναι – κάθε άλλο θα έλεγε κάθε πολίτης με σώας τας φρένας… Όχι γιατί λατρεύει το ψέμα, που πλέον τον καθιστά αρρωστημένο ψεύτη, ή επειδή αποδείχθηκε ένας ανίκανος νάρκισσος, χωρίς όμως προσόντα νάρκισσου. Δεν ενοχλούν όμως κάτι τέτοια τους Έλληνες, που εύκολα και καλοπροαίρετα τα προσπερνούν.

Ο Αλέξης Τσίπρας ενόχλησε τα μάλα τους δικούς του τους οπαδούς που τον στήριζαν φανατικά, επειδή απεδείχθη πως δεν είναι σε καμία περίπτωση το “παιδί της διπλανής πόρτας” ή “το παιδί του λαού”, που τόσο πολύ προσπαθούσε ο δόλιος μας ο ψεύτης-νάρκισσος να βγάλει προς τα έξω… αλλά που ο κρυφός και μεγάλος έρωτας για τον εαυτό του και την μπουρζουαζία, που δήθεν τόσο απεχθάνεται, του χάλασαν τα σχέδια!

Ο Συριζαίος οπαδός, ο κλακαδόρος και χειροκροτητής του Τσίπρα, νιώθει προδομένος και γελοιοποιημένος, διότι τον είχε πιστέψει, στηρίξει και προστατεύσει με πάθος. Ότι ήταν αυτό που έδειχνε, έλεγε και οι ίδιοι ένιωθαν, κάθε φορά που τον έβλεπαν και τον άκουγαν να τους απευθύνεται.

Και τι έκανε ο Αλέξης ο Τσίπρας… για να τους ανταποδώσει την αγάπη και τη στήριξή τους; Απλά ο πρωθυπουργικός μας νάρκισσος κατόρθωσε ν’ “αγοράσει”, με όλα αυτά που καθημερινά και για πολύ καιρό εισέπραττε από τους πλανεμένους οπαδούς του, το χρυσό πάσο για μια θέση στον παράδεισο μιας χλιδάτης εξουσίας, μαζί με άλλα ψώνια της προσκόλλησης, που έσερνε δίπλα του.

Συναναστρεφόταν, λοιπόν, τους μεγιστάνες του χρήματος, τους εφοπλιστές, τους βιομηχάνους και τους κάθε λογής “λεφτάδες” – και του άρεσε πολύ, όπως άρεσε .ν στενό κύκλο γύρω του, που το απολάμβαναν με τίτλους και προνόμια, που ούτε στα καλύτερά τους όνειρα δεν είχα ονειρευτεί. Αυτές ήταν οι παρέες που ενδόμυχα, τόσο πολύ και με περίσσιο πάθος ποθούσε, όλα εκείνα τα χρόνια της παραβατικότητας που πέρασαν – οι πλούσιοι και οι ισχυροί- σίγουρα όχι ο απλός λαός – ποτέ δεν ήταν του γούστου του να ανήκει στα παιδιά εκείνα, από τη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, τα Λιόσια, το Αιγάλεω, τη Νεάπολη ή το ταπεινό επαρχιακό χωριό. Αυτά δεν ήταν για τον νάρκισσό μας, αλλά για τους άλλους… γι’ αυτούς που πιστεύουν στην παραμυθά που τους διηγούνταν τόσο παραστατικά και με αληθοφάνεια… με κόκκινους βλοσυρούς δράκους και τα ωραία βασιλόπουλα που με ένα φιλί θ’ απελευθέρωνε, την όμορφη πριγκίπισσα από τα δεσμά του κακού και απάνθρωπου δυνάστη ή της κακιάς της μάγισσας.

Στον κόσμο της πραγματικότητας και της αλήθειας, ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν κατάφερε να κάνει κάτι που να μείνει στις μνήμες των απλών ανθρώπων-των οπαδών του. Κάτι αντρίκειο ή ηρωικό για να κερδίσει κάτι και γι’ αυτούς. Καταφέρνει πάντα και σχετικά εύκολα να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του, τόσο του ιδίου, όσο και του στενού του οικογενειακού κύκλου, απευθυνόμενος στους περιστασιακούς “φίλους” που ξέρει να πλησιάζει με το αζημίωτο.

Ακόμη και για τις οικογενειακές διακοπές του καταφέρνει και “δανείζεται”απ’ αυτούς τους “φίλους”… μία χλιδάτη θαλαμηγό ή μία βίλα που ο φράκτης της κλείνει την πρόσβαση σε κοινούς θνητούς προς τη θάλασσα. “Μάτι;… τι είναι αυτά τα πράγματα;…”, θα απαντούσε αν κάποιος τον ρωτούσε σχετικά. Μόνο κάποιοι “ολιγάρχες” και “προύχοντες”, τους οποίους δήθεν αντιπαλεύεται, μπορούν εύκολα να του “δανείσουν” τα λατρεμένα αξεσουάρ της χλιδής… όχι ο… μέσος Έλληνας φουκαράς και εν δυνάμει ψηφοφόρος του! Αυτός μπορεί να αρκεστεί στα ψίχουλα που του πετάει προεκλογικά ο Αλέξης και να ονειρευτεί το βράδυ, εμπνευσμένος από την παραμυθά και τα ασύστολα ψέματα που του σέρβιρε, κοιτώντας στον καθρέφτη και αναλογιζόμενος το μέγεθος της ευφυίας αυτού του θεσπέσιου κατά την άποψή του πλάσματος που του χαμογελά μέσα από τον καθρέφτη κάνοντας γκριμάτσες θαυμασμού.

Στον ψεύτη Αλέξη, τον ερωτευμένο με το είδωλο μέσα στον καθρέφτη που κοιτά, οι ολιγάρχες έχουν πάρει τα πάντα και σίγουρα πολύ περισσότερα από τη φτωχολογιά. Γι’ αυτό και λατρεύουν παθιασμένα τον Νάρκισσό μας και εξακολουθούν να τον στηρίζουν φανατικά και με κάθε κόστος – είναι ο άνθρωπός τους, που για μια ολιγοήμερη βόλτα στη θάλασσα, μπορεί να πουλά ακόμα και καθημερινά την ψυχή του…

Όλοι κρύβουμε έναν Νάρκισσο μέσα μας… όμως από το “κρυφό καμάρι” για τα όποια χαρίσματά μας και τα κατορθώματά μας, μέχρι να αποσπούμε ή και να επιζητούμε με άρρωστα ψέματα συνεχώς την προσοχή των άλλων… η απόσταση είναι τεράστια.

Του Θοδωρή Γιάνναρου
capital.gr