Ευτυχώς που ο ρους των ποταμών έχει μια κατεύθυνση και δεν γυρίζει πίσω!
Σε έναν τέτοιον ρου ανέβηκε ο Α. Παπανδρέου τη δεκαετία του ΄80, όταν τον βρήκε φουσκωμένο από τα συναισθήματα θυμού του λαού και τις άμετρες υποσχέσεις και παροχές, και τον πήγε σχετικά μακριά, αλλά, σε κάποια στιγμή το 1989, αντί να τον βγάλει σε γαλήνια θάλασσα τον έβγαλε σε πολιτική ξέρα.
Σε παρόμοιο ρου καβάλησε το 2015 και ο κ. Α. Τσίπρας, με μια σαπιόβαρκα γεμάτη απολιθωμένες ιδεοληψίες, εξωπραγματικές φρούδες ελπίδες και αλλοφρονημένους με το κατεστημένο συντρόφους και τον πήγε λίγα χιλιόμετρα παρακάτω∙ αλλά ούτε αυτόν τον έβγαλε στην πολυπόθητη θάλασσα, αλλά σε βάλτο, ο οποίος το καλοκαίρι, μετά τις 30 Ιουνίου, θα μετατραπεί σε στέπα, στην οποία οι σύντροφοι θα αναζητούν απεγνωσμένα πηγή νερού.
Δεν μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για μεγάλο διάστημα, ακόμα κι όταν έχεις αύρα και την ικανότητα να ακροβατείς στα σκοτεινά φαράγγια του θυμικού τους σαν τον Spiderman.
Η μεγαλύτερη παθογένεια της εξουσίας είναι η Ναπολεοντική αλαζονεία.
Σου φουσκώνει το μυαλό και σου θολώνει την κρίση.
Όταν μάλιστα η αλαζονεία συμπορεύεται με κακεντρέχεια, φθόνο και ιδεολογικές σκληρύνσεις ολοκληρωτικού χαρακτήρα οδηγεί αναπόφευκτα στην πλάνη. Το μίγμα των ιδιοτήτων αυτών διαβρώνει συνακόλουθα και τη φρόνηση, την υπέρτατη Αριστοτελική διανοητική αρετή του πρακτικού νου.
Τελευταίο παράδειγμα ο κ. Α. Τσίπρας, ο οποίος, δύο μέρες πριν από τις εκλογές, εξέφραζε τη βεβαιότητα ότι θα τις κερδίσει, όταν ακόμα και τα νήπια των βρεφονηπιακών σταθμών γνώριζαν ότι θα τις χάσει με διαφορά.
Τι κι αν όλες οι δημοσκοπήσεις αποτύπωναν την επερχόμενη μεγάλη ήττα!
Τίποτα δεν παραδεχόταν∙ θεωρούσε τις προβλέψεις κατευθυνόμενες και προκατασκευασμένες και έβλεπε παντού εχθρούς.
Όλοι ήταν εναντίον του και μόνο αυτός ήταν με τους πολλούς!
Μια άλλη θλιβερή συνέπεια της αλαζονείας είναι η μικροψυχία, που δεν σου επιτρέπει να συγχαρείς τον αντίπαλό σου για τη νίκη, να αποδεχθείς και να ομολογήσεις την ήττα σου και να δεις κατάματα τα πραγματικά περιστατικά.
Αυτή η μικροψυχία ξεδοντιάζει τον πολιτικό πολιτισμό που η χώρα έχει ανάγκη για να πάει μπροστά. Ο πολιτικός πολιτισμός των ηγετών είναι αυτός που θρέφει τη συναίνεση και συνεργασία για το συλλογικό καλό και παραδειγματίζει τον λαό για συνετή πολιτική συμπεριφορά.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μικρόψυχους, εγωκεντρικούς και αλαζόνες πολιτικούς, αλλά από σοβαρούς, προσηνείς, μεγαλόθυμους και συναινετικούς, που σέβονται αντιπάλους, πρόσωπα, πράγματα και θεσμούς.
Όταν έχεις λάβει μόλις το 23% των ψήφων και ο κύριος αντίπαλός σου το 34% (όλοι μαζί οι πολιτικοί σου αντίπαλοι 77%) και εξακολουθείς να νομίζεις ότι απευθύνεσαι στους πολλούς, τότε μάλλον έχεις πρόβλημα ενσυναίσθησης και ρεαλιστικής πρόσληψης της πραγματικότητας.
Τότε είσαι ιδιαίτερα επικίνδυνος για να διαχειρίζεσαι τα κοινά.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αποσυρθείς από τη δημόσια ζωή και να ζήσεις τον μύθο σου!
Διαφορετικά μπορεί να γίνεις καταγέλαστος και να καταντήσεις ο Κουασιμόδος του Βίκτωρος Ουγκώ.
Του Ανδρέα Μήλιου
capital.gr
Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/05/blog-post_2870.html