Η ωρίμανση, που έχω την εντύπωση ότι επέφερε η περιπέτεια της τελευταίας δεκαετίας, αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις. 

Αν δεν απατώμαι, αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά που η μεγάλη πλειονότητα όσων κρίνουν ως «λάθος» την ένταξη της Ελλάδος στη Ζώνη του Ευρώ θεωρούν, εντούτοις, ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη.

Εν πάση περιπτώσει, το ποσοστό εκείνων που προτιμούν να φαντάζονται λύσεις εκτός ευρωπαϊκών θεσμών φαίνεται να έχει μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια και αυτό είναι οπωσδήποτε ελπιδοφόρο.

Εφόσον, λοιπόν, η σχέση ευρωπαϊκών και εθνικών εκλογών είναι τόσο στενή, αναρωτιέμαι, γιατί να θέλω κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη στη χώρα μου, αλλά στην Ευρώπη να προτιμήσω κάποιους άλλους, στους οποίους δεν θα εμπιστευόμουν τη διακυβέρνηση της χώρας μου;

Επιπλέον, δε, αν θέλω κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη και όχι απλώς κυβέρνηση Ν.Δ., τότε οι ευρωεκλογές μού δίνουν την ευκαιρία να ενισχύσω την πιθανότητα αυτή, επιλέγοντας για την Ευρωβουλή υποψηφίους που εκφράζουν εκείνο ακριβώς το φιλελεύθερο και μεταρρυθμιστικό πνεύμα που θα ήθελα να διαπνέει την επόμενη κυβέρνηση.

Για τον Τσίπρα, βέβαια, αύριο ψηφίζουμε σε μια «αληθινή δημοσκόπηση». (Εχει σημασία ότι χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο επίθετο, διότι υπονοεί ότι όλες οι άλλες δημοσκοπήσεις, εκείνες που τον έδειχναν να υπολείπεται της Ν.Δ. κατά διψήφιο ποσοστό, είναι ψεύτικες…)

Λαμβανομένου όμως υπ’ όψιν τού απύθμενου κυνισμού του, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, από την πλευρά του δικού του συμφέροντος, ο Τσίπρας ορίζει σωστά το θέμα.

Κατά κάποιον τρόπο, είναι δημοσκόπηση οι ευρωεκλογές, αφού το αποτέλεσμά τους, όσο οικτρό και αν είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υποχρεώνει θεσμικά τον Τσίπρα να παραιτηθεί και να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές. (Ενδεχομένως να τον υποχρεώνει ηθικά. Ολοι όμως γνωρίζουμε πού έχει γραμμένη την ηθική υποχρέωση ο Τσίπρας: στα ηθικά του πλεονεκτήματα…).

Επειτα, είναι αληθινή δημοσκόπηση, με την έννοια ότι πραγματικοί άνθρωποι θα ψηφίσουν σε πραγματικές κάλπες, θα εκλέξουν πραγματικούς ευρωβουλευτές κ.λπ.

Συνεπώς, ας μην περιμένουμε βουλευτικές εκλογές από το ενδεχόμενο μιας δεινής ήττας για τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός αν οι ίδιοι στην κυβέρνηση κρίνουν ότι τους συμφέρει η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Να δανειστώ και εγώ, λοιπόν, την οπτική γωνία του πρωθυπουργού, για χάρη της συζήτησης· και να δεχθώ ότι ψηφίζουμε στη «δημοσκόπηση» των ευρωεκλογών για να μετρήσουμε κάτι.

Τι είναι αυτό που μετρούμε;

Μπορώ να το πω με τρεις λέξεις, πρώτα όμως να προετοιμάσω το έδαφος.

Αναμφίβολα, η χειρότερη ώρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι πυρκαγιές στο Μάτι με τους 102 νεκρούς· τότε είδαμε τα βάθη της κυβερνητικής ανικανότητας και γαϊδουριάς, και όλοι τρομάξαμε.

Εναν χρόνο μετά τη μεγαλύτερη τραγωδία του είδους στην Ελλάδα, πού είμαστε σήμερα; 

Πρώτον, οι εμπλεκόμενοι επιβραβεύονται με υποψηφιότητες: η μεν Ρένα Δούρου εκτονώνει το ψώνιο της για την ηθοποιία σε τηλεοπτικά σποτάκια για τα οποία θα έπρεπε να ντρέπεται, ο δε γραμματέας Πολιτικής Προστασίας της περιόδου εκείνης, που θα έπρεπε να ντρέπεται να βγει από το σπίτι του, κατεβαίνει υποψήφιος δήμαρχος με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ανδρο.

Δεύτερον, στο σχέδιο πυροπροστασίας για το φετινό καλοκαίρι δεν έχουν περιλάβει τις πληγείσες περιοχές! Παράλειψη, η οποία ένα από τα δύο μπορεί να σημαίνει: είτε γαϊδουριά (αφού κάηκαν, τι να προστατεύσουμε;) είτε αβελτηρία (δεν προλάβαμε να φτιάξουμε καινούργιο σχέδιο, οπότε ξαναφέραμε το παλιό – μήπως θα το προσέξει κανείς;).

Τρίτον, όχι μόνον δεν επένδυσαν σε μέσα και υποδομές, αλλά αδιαφόρησαν κιόλας για τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωπαϊκή συνεργασία για την αεροπυρόσβεση! (Γιατί να δανείζεσαι τα πυροσβεστικά των άλλων και να πληρώνει η Ε.Ε. το 75% του κόστους, όταν μπορείς με τα δικά σου λεφτά να νοικιάζεις από την αγορά και να κινείται το χρήμα; Προσπαθώ απλώς να καταλάβω τη λογική πίσω από την παράλειψη και δεν υπονοώ τίποτε…)

Υπό το πρίσμα αυτό, αν κάτι μετρούμε αύριο, προσερχόμενοι στην κάλπη των ευρωεκλογών, είναι –ας μου επιτραπεί να το θέσω με Βιβλική γλώσσα– πόσο Αυνάνες είμαστε ως λαός. 

Αυτό μετρούμε: πόσο Αυνάνες είμαστε (οι τρεις λέξεις που υποσχέθηκα πρωτύτερα). 

Διότι το Μάτι, ιδίως όταν το ατενίζεις με καθαρή ματιά από το κατάστρωμα του κότερου, είναι ένα έγκλημα ανικανότητας και το διέπραξε η χειρότερη κυβέρνηση που έχει περάσει από το 1974 μέχρι σήμερα.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
kathimerini.gr

Πηγή http://politika-gr.blogspot.com/2019/05/blog-post_3235.html

Share.